Vikan - 13.03.1980, Blaðsíða 45

I leit að
lifðjafa
skoðun. Það er aðeins.. . Þetta tekur
lengri tíma en ég hafði haldið.”
Honum virtist hún slaka örlitið á.
Hún virtist hugsa mikið um barnið í
London og móður þess.
..Susan,” sagði hann blíðlega, „ég vildi
að ég gæti útskýrt þetta allt saman fyrir
þér. Hvers vegna ég sagði nei i fyrstu.
Kannski get ég einhvern tima sagt þér
frá því. En ég hef ærna ástæðu til að
vilja ekki fara. Því geturðu trúað,
gerirðu það?”
Hún sneri sér við og leit á hann. Það
var orðið næstum aldimmt inni í bíln-
um. „Faðir minn getur það.” Hún hristi
ihugandi höfuðið. „1 minum augum er
engin — alls engin ástæða nógu góð.”
„Það eru töluvert hörkuleg lifsvið-
horf.”
„Finnst þér það? Útskýrðu þetta þá
fyrir mér. Segðu mér hvar ég hef á röngu
að standa.” Hún starði hvetjandi á
hann.
Hann sneri sér frá henni og starði út
yfir Ijósin og borðin á milli trjánna. „Ég
get þaðekki."
„Ég vildi gjarnan fara heim,” sagði
hún. „Ég er þreytt.”
Hann ók henni aftur til sjúkrahússins
þar sem bíllinn hennar var. Hann hafði
vonast til að þetta kvöld endaði betur
en fjarlægðin sem skapast hafði á milli
þeirra var jafnmikil og áður.
Hann gekk að bilnum hennar. „Ég
kveð þig ekki strax. Við eigum eftir að
hittast áður en ég fer.”
Hún hikaði. „Já, Peter.” Rödd hennar
var nú hlýlegri. En siðan bætti hún við:
„Ég verð að fá flugnúmerið þitt í fyrra-
málið.”
Peter átti að fara með morgunfluginu
frá Waverley-flugvelli. Það tók aðeins
tuttugu mínútur að fljúga til Sydney þar
sem hann myndi skipta um flugvél.
Það hafði reynst ótrúlega auðvelt að
loka ferðatöskunum og yfirgefa íbúðina.
Var þetta i siðasta skipti sem hann færi
þaðan? Var hann að yfirgefa allt sem
honum var einhvers virði fyrir fullt og
allt?
Eignir — hlutir sem hægt var að
kaupa fyrir peninga — höfðu tapað gildi
sinu. Ef hann ætti ekki afturkvæmt
myndu töluvert veigameiri vandamál
blasa viðhonum.
Hann hafði komið niður með lyftunni
um leið og bíll Owens kom fyrir
hornið. Susan sat í framsætinu, við
hliðina á föður sínum. Hjarta hans
virtist verða léttara.
Hún heilsaði honum hljóðlega og
hann brosti ánægður til hennar.
Hvað svo sem hún myndi segja.
„Ég skal láta þig vita hvernig þetta
gengur,” sagði Peter klaufalega,
„hvernig litlu stúlkunni liður.”
„Dr. Muir mun hafa samband við
mig,” sagði Susan. Hún sneri höfðinu
nákvæmlega nógu mikið að honum til
að gefa til kynna að hún beindi orðum
sinum til hans.
„Við viljum líka vita hvernig þér
gengur, Peter.” sagði Owen. „Skrifaðu
okkur þegar þú getur." Það var eins og
hann væri að reyna að afsaka kulda-
lega framkomu dóttur sinnar.
„Ég mun láta vita af mér," lofaði
Peter.
Owen leit áhyggjufullur á Peter. „Og
láttu okkur vita hvenær við getum átt
von á þér aftur.”
Peter hugleiddi sem snöggvast hve
mikið eldri maðurinn hefði getið sér til
um. Hann gat þó varla hafa getið sér til
um hið rétta. Sannleikurinn var of fjar-
stæðukenndur til að nokkrum gæti
dottið hann í hug.
hversu alvarleg sem hún virtist vera, þá
hafði hún samt komið með til að kveðja
hann. Stundum voru gerðir fólks meira
virði en orð og hann hugsaði með
sjálfum sér að þetta væri eitt af þeim til-
fellum.
Vinátta þeirra myndi endast!
Owen ók út úr bænum, fram hjá
vatninu og fjöllunum, þar til þau komu
að litla dalnum þar sem flugvöllurinn
var. Það var ekki öllu meira en tylft far-
þega með flugvélinni og það tók Peter
ekki langan tíma að láta vega ferðatösk-
una og sýna miðann.
Þau stóðu þarna þrjú saman, eins og
ein fjölskylda. Þau biðu rétt fyrir utan
flugstöðina og grasflatirnar við húsið
voru enn rakar í morgunloftinu.
Susan starði út i bláinn eins og hún
væri að leita að einhverju og vanga-
svipur hennar var hreinn og ákveðinn.
Owen stóð örlítið afsíðis. Hann virtist
vera áhyggjufullur þegar honum varð
litið á dóttur sína.
Að síðustu kom lokakallið og farþeg-
arnir fóru að tinast inn i flugvélina.
Owen rétti fram höndina. „Vertu sæll
og farðu gætilega.” Hann lagði hina
höndina á öxl Peters augnablik. Alvar-
leg'-augu hans gáfu orðum hans aukið
gildr. „Gangi þér vel, vinur minn.”
Peter beygði sig til að kyssa Susan og
hún rétti honum kaldan vanga sinn.
Hann lagði hendurnar á handleggi
hennar og fann allt i einu að hún skalf.
„Þakka þér fyrir að koma með mér
hingað,” sagði hann.
„Peter. . . .” Hún horfði rannsakandi
á hann, full efasemda.
„Hvað er það?” Hann beygði sig enn
lengra niður.
„Gættu þín... ” En nú var tíminn
sem þau höfðu nýtt svo illa liðinn.
Síðustu farþegarnir hröðuðu sér fram
hjá þeim.
„Flýttu þér,” sagði hún. „Þú verður
að fara núna.” Og allt í einu kyssti hún
CROSS
12 karata gull
MIKIÐ ÚRVAL
Allar nánari upplýsingar:
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, simi 13271
FYRSTA
FLOKKS GJÖF
SEM GLEÐUR

1
II. tbl. Víkan 45