Vikan - 29.05.1980, Blaðsíða 40

Framhaldssaga
MEYJARFÓRNIN
Framhaldssaga eftir David Gurney
„tn ég sá hann! Hann var þarna
alltaf, þegar ég fór inn!"
Umbúðatúrbaninn var á sinum stað
og hvíldi hljóður á koddanum. En ein
hvern tíma um nóttina hafði hann orðið
sjónhverfing. blekking, tómt hismi.
Sömuleiðis útlinur líkamans undir
sængurfötunum . . .
Það var ógerlegt að segja nákvæmar
til um timann, þegar hann hvarf, heldur
en eftir klukkan tíu að kvöldi og fyrir
klukkan hálfsex að morgni, en það virt
ist liklegt, að hann hefði horfið, meðan
óróleiki var á deild átta. Um fjögur þrjá-
tiu var næturhjúkrunarkonan kölluð á
litla stofu, þar sem aðeins voru fjögur
rúm. Einn sjúklinganna, eldri maður,
hrópaði upp og bylti sér i rúminu,
þannig að hann truflaði næstum alla i
þessum hluta þriðju hæðar.
Það hafði verið kallað á unga kandí
datinn í snarhasti. Hann mætti, klæddur
i hvita sloppinn sinn yfir náttfötunum.
Hann skoðaði villimanninn á deild átta
vandlega og flautaði lágt. Siðan hringdi
hann til dr. J^n Kopek, sem kom á
staðinn tíu minútum síðar og staðfesti í
annað sinn þetta kvöld sjúkdómsgrein
ingu yngra læknisins á einkennilegu og
óvenjulegu tilfelli. I þetta sinn var það
óvenjulegt vegna umhverfisins og bak
sviðssjúklingsins.
„Ég mundi segja, að á því léki enginn
vafi,” sagði Kopek á reiprennandi ensk-
unni sinni með mikla hreimnum. „Þessi
maður hefur fengið sprautu af hugvikk
andi efni.” Hann endurtók þetta við yfir-
foringjann yfir morgunverði og bætti
við: „Það hefði getað verið LSD eða
Ingólfsstræti 2, simi 13271
MIKIÐ ÚRVAL
Allar nánari upplýsingar:
PENNAVIÐGERÐIN
jafnvel STP. Raunar er eitt efni sem við
notum talsvert hér við tauga- og geð-
lækningar. Það nefnist RS80 og er mjög
sterkt afbrigði af lysergic acid diethyla-
mide. eða LSD sjálfu. með öðrum
orðum, en hefu'r enn eftirtektarverðari
og skjótvirkari sikómínetisk áhrif. Það
kallar á örskammri stundu fram af-
brigðileg hegðanamynstur, þar með
taldar ofskynjanir af heiftarlegustu gerð
— einkenni, sem vesalings maðurinn á
deild átta sýndi einmitt. En það, sem ég
á örðugt með að skilja er, hvernig þetta
hefur getað gerst hér i sjúkrahúsinu. Og
það með svona mann. Mjög sómakæran
mann og virðingarverðan. Að sjálf-
sögðu vantar okkur starfslið. Öll sjúkra-
hús vantar starfslið. Við fáum starfslið
gegnum skrifstofur og auk þess afleys-
ingafólk, og það er alls staðar á ferðinni,
að mestu leyti án eftirlits. Það hefði
greinilega ekki reynst ókunnugum
manni örðugt. svo fremi hann hafi verið
rétt klæddur, að komast inn á hvaða
deild sem vera skal á þessum tíma sólar-
hringsins og stinga nál i roskinn mann,
sem þegar var sljór af svefni og lyfjum."
„Einvörðungu til að draga athygli frá
því, þegar Mike Benson var fjarlægður
úreinkastofu sinni?”
„Ég myndi geta mér þess til. Hinn
ungi starfsbróðir minn segist hafa farið
fram hjá tveimur burðarmönnum, sem
renndu áfram á milli sín likama á sjúkra-
vagni, meðan hann var á leiðinni á deild
átta. Hann minntist þess ekki fyrr en
síðar. En fyrirspurnir hafa leitt i ljós, að
engin dauðsföll urðu á þriðju hæð i nótt,
og enginn aðstoðarmanna okkar vill
viðurkenna að hafa farið með sjúkra-
vagn á þriðju hæð um þetta leyti.”
Kopek hellti sér meira kaffi i bolla.
„Hann var auðvitað búinn að fá
svæfingu undir nóttina. Fremur sterka
svæfingu eins og ég hafði sagt fyrir um.
Ég vildi til dæmis ekki, að hann færi að
klóra í brunasárin. og ég kærði mig ekki
um, að hann reyndi að stinga af. Honum
varð auðveldlega komið í uppnám, eins
og þér vitið."
Hann horfði yfir brúnina á kaffiboll-
anum á yfirforingjann, sem smurði rist-
uðu brauðsneiðina sina vandlega.
„Hvers vegna," spurði hann, „hefurdul-
ræna rannsóknadeildin svona mikinn
áhuga á Michael Benson? Getið þér sagt
mér eitthvað af baksviði hans? Eitthvað
um það, sem þið leitið að?”
„Ekki enn.”
40 Vlkan 22. tbl,