Vikan - 28.08.1980, Blaðsíða 19

Að loknu margra ára striti hafði
hinn þekkti bandaríski iðju-
höldur, Gilbert Morton, loks
tima aflögu og lét gamlan draum
rætast, hnattferð með hinu
glæsilega skemmtiferðaskipi
Ocean Star! Það setti stórt strik
í reikninginn þegar Patricía,
eiginkona hans sl. 18 ár, krafðist
þess að fá að vera leiðsögu-
maður hans í draumaferðtnni.
Þetta urðu Gilbert mikil
vonbrigði þegar það er haft í
huga að öll þessi ár höfðu þau
búið saman og samkomulagið
verið eins og hjá hundi og ketti.
Nóg var af fallegu kvenfólki
um borð, ekki vantaði það,
margar voru einar á ferð og til í
flest. En Patricía hafði augu í
hnakkanum og vék ekki frá
manni sínum. Hún sá og heyrði
' allt sem máli skipti. Aðeins einu
sinni missti hún sjónar á manni
sínum en það var þegar Ocean
Star rakst á sker skammt frá
Vináttu-eyjunum og sökk á
þrem mínútum.
Eftir að Gilbert hafði svamlað
i sjónum dágóða stund kom
hann auga á timburfleka á reki
þar skammt frá. Var þetta fleki
sem nokkrir ungir amerískir
vísindamenn höfðu haft með
sér um borð í skipið og nú flaut
hann einn og yfirgefinn í
ákjósanlegri nálægð við Gilbert.
Honum tókst að skríða upp á
flekann ásamt Díönu Twist,
frægri sjónvarpsstjörnu og fyrir-
sætu. Gilbert trúði ekki sínum
eigin augum þegar hann sá
hversu heppinn hann hafði
verið. í sannleika sagt hafði
hann verið skotinn í Díönu alla
ferðina og reyndar verið aðdá-
andi hennar miklu lengur. En
hann vissi sem var að hann var
henni ekki samboðinn og hafði
aldrei verið.
Þegar mesta örvæntingin var
yfirstaðin strauk hún ljósa, raka
lokkana frá^enninu og brosti til
hans. Hjartað í Gilbert Morton
tók kipp og hann flýtti sér að
brosa á móti.
— Jesús minn almáttugur,
sagði hún og dæsti, — þetta
voru nú meiri lætin!
Gilbert náði ekki að svara,
því við flekaröndina skaust nú
upp andlit, pústandi og stynj-
andi og spýtti út úr sér vatns-
bunu í löngum boga í átt til
hans.‘ Það fór ekki á milli mála,
þetta var andlit Patricíu ...
— Nú þarna ertu þá, elskan!
sagði Gilbert um leið og hann
velti því fyrir sér hvort hann
ætti ekki að sparka í puttana
hennar þannig að hún missti
takið og hyrfi aftur. En hið góða
í honum varð hinu illa yfirsterk-
ara (þökk sé hvössu augnatilliti
sem Patricía sendi honum) og
með miklu basli tókst honum að
draga hana upp á flekann sem
var ekkert lítið mál vegna þess
að hún vó álíka mikið og hippo-
potamus en það er kurteislegt
nafn á flóðhesti. En upp á
flekann komst hún og þá var
upp komin hin sígilda staða:
Einn karlmaður og tvær konur á
fleka einhvers staðar á miðju
Kyrrahafinu. Er til betri grund-
völlur fyrir góðri sögu?
Lítum nánar á hvernig þetta
gekk svo fyrir sig.
Flekann bar skjótt frá þeim
stað þar sem Ocean Star hafði
sokkið. Sólin var steikjandi, þó
ekki meira en svo að vel var
hægt að lifa það af. Nóg var af
vatni og næringu sem betur fer.
Ekki var mikið um samræður
á fleka þessum. Gilbert sat
þögull og starði út á hafið. Það
sem fyrir stuttu leit út fyrir
að ætla að verða mesta ævintýri
lífs hans sprakk eins og sápukúla
þegar Patricía allt í einu skaust
upp að flekanum þeirra. Díana
hafði nóg með að koma
krullunum sínum í samt lag og
virtist una hag sínum vel við þá
iðju. Aftur á móti var Patricía
langt frá því að vera ánægð og
eyddi mestum tíma sínum í það
að senda Díönu fjandsamlegt
augnaráð.
Svona liðu dagarnir. Sólin
hvarf, nóttin skall á og stjörnur
birtust á himninum. Gilbert varð
ekki svefnsamt. Hann reisti sig
við dogg og sá að konurnar tvær
sváfu djúpum svefni hlið við
hlið. Nú fékk hann góða
hugmynd — frábæra! í neyðar-
kassa flekans fann hann beittan
hníf og byrjaði umyrðalaust að
saga í sundur bönd þau sem
héldu flekanum saman. Með því
móti gat hann auðveldlega skipt
flekanum í tvo jafnstóra hluta.
Það tók hann nær alla nóttina
að fullvinna verk sitt en þegar
því var lokið ýtti hann öðrum
hluta flekansfrá.
— Vertu sæl, Patricia mín,
hvíslaði hann ofurlágt og vitni,
en þau voru engin, hefðu getað
séð ánægjulegt glott leika um
varir hans. Flekinn með frúnni
fjarlægðist óðum og innan
stundar sást hann ekki lengur.
Gilbert var alsæll og með græðgi
í augum skreið hann yfir
að teppinu sem huldi ljóshærða
sælgætið sem nú var allt hans.
— Nú erum við ein, ástin mín
. . . loksins, loksins! Hann reif
teppið af Ijóskunni sinni . . . og
sjá! Þar lá Patricía ! ! !
Þýð.: ej
35. tbl. Vikan 19