Vikan - 28.08.1980, Blaðsíða 18

Smésaga
„Það gerir það til að byrja með en svo
hættir það. Það er engin ástæða til þess
að hræðast.” Svo bætti hún við: „Það er
austurtrog undir þóftunni hjá þér-ef-þd
vilt gera eitthvað í málinu.” Cassy fann
austurtrogið og tók að ausa eins og lif
þeirra lægi við.
Sandy og Cassy sátu bæði á miðþóft-
unni og sneru bökum i Mairi. Hún reri,
ákveðin á stefnunni, og sá að Cassy var
farin að striða Sandy, ákveðin í að draga
hann upp úr hlédrægninni, og allt benti
til þess að Sandy hefði gaman af félags-
skapCassyar.
Raddir þeirrá lækkuðu eftir þvi sem
vinátta þeirra jókst, svo Mairi gat nú
aðeins heyrt hlátur þeirra blandast
saman við hljóðið sem myndaðist þegar
báturinn klauf vatnið. Þá sá hún að
Cassy var búin að taka hönd Sandys i
sína og þóttist vera að lesa i lófa hans
um leið og hún strauk sterka fingur
han's.
Mairi fannst eins og þau hefðu stein
gleymt því að hún væri þarna og hún
fann til gremju yfir því að Sandy virtist
svo upptekinn af frænku hennar að
hann tók ekkert eftir að það var tekið að
hvessa og róðurinn var orðinn erfiður.
Hún hvíldi sig aðeins.
„Ah, Mairi! Við erum ekki nærri
komin út á miðin. Þú ert þó ekki strax
orðin þreytt?"
Háðið i rödd hans særði stolt hennar
yfir kröftum sínum. „Nei, ég er sko
ekkert þreytt,” sagði hún og tók að róa
af enn meiri krafti en áður.
Við miðin, þar sem dökkir klettar risu
þverhnýptir upp úr djúpum skugga-
legunt sjónum, hægði Mairi á áratök
unum og báturinn tók að velta á
öldunum. Sandy bjó sig undir að setja út
línuna.
Cassy, sem hafði nú ekkert að fást við,
greip fast um borðstokkinn og horfði
óttaslegin á ógnvekjandi klettana þar
sem öldurnar skullu inn i þröngar skorur
og köstuðust aftur ut í sjóinn. Þarna
ómaði allt af bermáli og þegar gargandi
máfur flaug lágt yfir þau æpti C'assy.
Sandy sneri baki í hana og hann var of
upptekinn við linuna til þess að veita
henni athygli. Hún sneri sér biðjandi að
Mairi. „Ég er hrædd!" sagði hun. „Ég
vildi að ég hefði ekki komið."
Mairi ætlaði að fara að hughreysta
hana þegar Sandy hrópaði æstur.
„Þarna eru þeir, Mairi! Haltu bátnum
kyrrum.” Hann tók að draga inn línuna
og á hverjum hinna átta öngla spriklaði
litrikur makríll. „Þeir eru stórir,"
hrópaði hann glaðlega og fór að taka þá
af öngiunum og kasta þeim i báts-
botninn.
Cassy gaf frá sér hryllingshróp þegar
fiskarnir sprikluðu kringum fætur
hennar. Hún lyfti fótunum til þess að
komast hjá því að snerta þá en þá féll
Borgar-
stúlkan
hún aftur fyrir sig á þóftunni og í botn
bátsins.
Mairi var of upptekin við að halda
bátnum kyrrum til þess að geta rétt
hjálparhönd en Sandy rétti óþolinmóður
út handlegginn og dró hana aftur að hlið
sér. I látunum féllu tveir fiskar aftur i
sjóinn og á næsta andartaki gaf Cassy
frá sér annað vein þvi einn önglanna
hafði krækst í neðri vör hennar.
„Æ, æ, æ,” vældi hún og leit
tárvotum augum á Sandy, sent varð
ráðþrota á svip.
Mairi til undrunar festi Sandy linuna
með þvi að stíga á hana og tók siðan
höfuð frænku hennar undir handlegg
sinn og tók að mjaka önglinum varlega
út. Síðan tók hann vasaklút Cassyar,
dýfði honum i sjóinn og þerraði blóðið
varlega af andliti hennar.
Mairi gerði heiðarlega tilraun til þess
að dylja undrun sína. Hún hafði aldrei
fyrr séð nokkurn eyjarskeggja sýna slika
umhyggjusemi, nema kannski þegar
veik kýr átti i hlut. En nú fann hún að
hún var aftur farin að afsaka fyrir sér
einkennilega hegðun Sandys. Þegar allt
kom til alls gat hann ekki haldið veið-
unum áfram fyrr en öngullinn var laus
og i stað þess að eiga á hættu að missa af
torfunni, eins og hefði auðveldlega getað
orðið ef hann hefði farið að sýna C'assy
hvernig losa átti öngulinn, þá hafði
hann örugglega gert þetta bara til þess
aðflýta fyrir.
Það var vel skiljanlegt, sagði hún við
sjálfa sig. Það sem hún gat ekki skilið
var hvers vegna hann leyfði Cassy að
halda stöðugt utan um handlegg hans
þegar hann ætti að einbeita sér alveg að
veiðunum.
Skýrt brimhljóðið gaf henni til kynna
að hún gætti ekki starfa sins sem skyldi.
Hún sneri stefninu aftur til hafs og
vonaði að þegar Sandy væri búinn að
leysa flækjuna á línunni tæki hann við
róðrinum og leyfði henni að veiða. ! stað
þess kallaði hann yfir öxl sér: „Snúðu
heim núna, Mairi!"
„Heim?" endurtók hún undrandi.
„En við erum bara komin með sex
fiska!" Undir venjulegum kringum-
stæðum hefðu þau ekki farið að hugsa
til heimferðar fyrr en að minnsta kosti
hundrað makrílar væru komnir i bátinn.
„Ég vil lika renna fyrir, Sandy,” sagði
hún.
„Ah, nei. Við skulum fara. Frænku
þinni er orðið kalt."
Vonsvikin sneri Mairi bátnum. Hún
ætlaði ekki að afsaka Sandy núna. Hún
sagði sjálfri sér að hún skammaðist sin
fyrir hann. Hún var líka reið út i hann.
En þegar hún sá hvað Cassy sat þétt upp
að honum og hvernig hún horfði á hann
fann hún hvernig maginn í henni
herptist saman.
í fjörunni sagði Sandy: „Þú verður
hér og hreinsar fiskinn, Mairi. Cassy
hefur ekki gott af því að hanga hér og
hún verður fljótari upp hliðina ef ég
fylgi henni.
Herpingurinn, sem Mairi hafði fundið
innra með sér, hvarf nú og sér til
undrunar fannst henni eins og hún væri
að brenna að innan, en eldinn lægði
fljótt og hún tautaði eitthvað sem átti að
vera samþykki.
Hlíðin virtist brattari en vanalega og
hún kenndi þreytunni um, vegna þess að
hún hafði róið meirihluta ferðarinnar.
Aftur fann hún til reiði i garð Sandys og
frænku sinnar.
Þegar hún kom inn í dauflýst eldhúsið
sat Sandy með tebolla á bekknum og
varðist stríðni föður hennar vegna lítils
afla. Cassy sat við eldinn. Bólgin vörin
gerði svip hennar fýlulegan og hún
kvartaði yfir þvi að hún gæti hvorki
drukkið né etið vegna sársaukans.
Mairi fann að móðir hennar beið eftir
viðbrögðum hennar svo hún tók léttan
þátt í hnútukastinu milli föður sins og
Sandys.
Loks stóðSandy upp. „Ég held að það
sé best að ég komi mér heim." sagði
hann.
„Mairi," sagði móðir hennar, „ef þú
ert ekki orðin of þreytt viltu þá fara með
Sandy og ná i ullina hjá móður hans? Ég
þarf að senda nokkur reifi næst þegar
Angusferí land."
„Ég er ekkert þreytt," sagði Mairi og
fór á eftir Sandy út í rökkrið. Hann
virtist önugur og annars hugar svo þau
töluðust aðeins við með einsatkvæðis
orðum þar til þau komu heim til Sandys.
„Far þú inn," sagði hann. „Ég ætla að
fá mér að reykja hérna úti."
Hún náði í ullina og ræddi aðeins við
móður Sandys. Þegar hún kont út aftur
hafði hann ekki enn kveikt í vindlingn-
urn sem hann var með uppi i sér en
sparkaði í smásteina í stígnum.
„Oich e Veag, Sandy!" sagði hún
þegar hún gekk fram hjá honum.
„Góða nótt. Mairi!” svaraði hann, en
þegar hún hafði gengið nokkur skref frá
honum kallaði hann á hana. Hún reyndi
að vera eins svipbrigðalaus og hún gat.
„Mairi," sagði hann hikandi, rödd
hans var rám. „Mig langaði bara til að
segja þér svolítið um . . ." hann hikaði.
„Það er frænka þín. hún Cassy . . . Mér
líkar mjög vel við hana . . . Hún er mjög
snotur stúlka ..."
„Það er hún sannarlega,” viðurkenndi
Mairi því hún vissi að það var satt. En
hún gat ekki horfst i augu við hann og
orð hans áttu svo vel við herpinginn í
maga hennar að hún fann hvernig henni
kólnaði allri.
„Hún er öðruvísi . . . öðruvísi en þú,”
hélt Sandy áfram. Hann leitaði að
orðunum. „Ég á við, ég gæti ekki hugsað
mér þig i þessum skrýtnu fötum, ha,
Mairi? Ekki þessum skóm alla vega."
Mairi pindi upp úr sér hlátur. Sandy
leit undan og svo aftur á hana. Síðan leit
hann niður á jörðina, á milli þeirra, og
tók að krafsa með tánni. Mairi beið.
Hún þekkti hann svo vel; hún vissi að
hann var að herða sig upp í að segja
henni eitthvað; hún vissi líka að hann
skammaðist sin fyrir það sem hann
ætlaði að segja. Hún fann hvernig
kuldinn innra með henni nisti hana en
hún þvingaði sig til þess að lita á hann.
Með erfiðismunum virtist Sandy kalla
fram nógu mikið hugrekki og orð hans
komu í einni stamandi gusu. „Þú skilur
hvað ég er að reyna að segja, Mairi . . .
Þú veist hvað ég á við? Cassy er alveg
indæl stúlka . . ." Aftur tók hann að
sparka i mölina. „Ég vil ekki segja neitt
á móti henni. Mairi, en . . Rödd hans
varð biðjandi. „En, Mairi, komdu ekki
aftur með hana að veiða þvi þá veiðum
viðekki neitt..."
Hún varð svo hljóð þegar hann hafði
lokið máli sinu að hann varð áhyggju-
fullur og hélt að hann hefði móðgað
hana. „Ég veit að hún er frænka þin,
Mairi, og við verðum að vera góð við
hana . . .” Það var afsökunartónn í rödd
hans. „En ..."
„Það er allt i lagi, Sandy.” Stirðnað
bros Mairi varð eðlilegt og kuldinn hvarf
fyrir innilegri gleði svo hún vildi helst
sparka af sér stígvélunum og dansa. „Ég
skil.”
Þau horfðu hvort á annað og blikið i
augum hennar speglaðist i augum hans
þar til hann, eins og hann færi hjá sér
vegna léttis sins, kveikti í vindlingnum
og saug ánægjulega að sér reykinn.
„Við hittumst þá á morgun, Mairi,"
sagði hann. „Bara við tvö?"
„Á morgun," lofaði hún. „Ef það
verðurlogn."
Hann leit upp i himininn. „Það
verður logn," fullvissaði hann hana
ánægður.
„Oich e Veag þá, Sandy,” sagði hún
aftur.
„Oich e Veag," sagði hann glaðlega.
Sandy stansaði fyrir utan dyrnar og
hlustaði á fótatak hennar hverfa út í
nóttina. Hann heyrði það verða hraðara
eins og hún væri farin að hlaupa. En
hann var ekki nógu lengi úti til þess að
heyra hana syngja.
Endir
18 Vikan 35* tbl.