Vikan - 24.02.1983, Síða 23

getuleysi hennar til húsverka, á
endalausu naggi þeirra út af
börnunum og skilningsleysi
hennar á starfi hans í kaup-
höllinni. En stúlkan, sem var um
aö ræöa, var aöeins tveimur árum
eldri en Kate og ef dæma mátti af
örstuttri viökynningu þeirra var
hún hvorki eins greind né
skemmtileg og Kate.
— Já, já, allt í lagi. Allt í fína
lagi, sagöi Hugh en í rödd hans var
varnartónn og jafnframt einhver
blæbrigöi sem hún átti ekki létt
meö aö skilgreina. Hverju sætti?
Þaö var þó hann sem haföi viljað
yfirgefa hana.
Það var svo aftur annaö mál
hvort hann hefði gert þaö ef
stúlkukindin hefði ekki ruöst inn á
þau óforvarandis, æst og miður
sín, einmitt þegar Beth var aö
taka til kvöldveröinn (til allrar
hamingju höfðu öll börnin veriö
úti) og tilkynnt aö hún væri ófrísk
og ef hann kæmi ekki og byggi
meö henni, eins og hann hefði
veriö búinn að lofa, hikaði hún
ekki viö aö svipta sig lífi.
— Ertu búinn að tala við lög-
fræðing og allt það? sagöi Beth viö
eiginmann sinn í símanum.
— Nei. Nei, ég er ekki búinn aö
því.
Og svo bætti hann við, hann sem
alltaf var svo ákveðinn: — Finnst
þér liggja svo mikiö á að koma
þessum skilnaði í kring?
Beth saup drjúgan sopa af
vodka. — Ja, ég hélt reyndar að
svo væri með tilliti til kringum-
stæðna.
Hugh ræskti sig á þann hátt sem
Beth kannaðist mæta vel viö. Það
fór í taugarnar á henni. — Hún. .
Susan.... hérna... sagöi hann. —
Hérna... sannleikurinn er sá aö..
grunur hennar var ekki á rökum
reistur.
— 0, sagöi Beth. Hún hikaöi og
reyndi aö melta þessar upplýs-
ingar, vissi ekki hvort hann ætl-
aðist til huggunaroröa eöa
hamingjuóska.
Burtséð frá nagginu og gagn-
rýninni haföi Hugh verið afskipta-
lítill faðir, þegar best lét, afsakaði
sig meö þreytu og vinnuálagi
þegar hann vildi ekki sinna börn-

Þau höföu heitið hvort öðru að standa saman í
biíðu og stríðu en þeim hafði sem f/eirum reynst
örðugra að haida það heit en að gefa það.
Samband þeirra virtist ekki hafa nokkurn tilgang
lengur.
Diana Dettwiler
unum á kvöldin. Hann sýndi þeim
litla þolinmæöi um helgar þegar
hávaðinn í þeim var einmitt
mestur og kröfurnar um stööuga
athygli háværastar. Hún haföi átt
dálítið erfitt með aö trúa því aö
hann heföi beinlínis fagnaö því aö
eiga von á barni, 46 ára gamall
maöurinn.
— Jæja, sagöi Hugh treglega til
þess að binda enda á þessar
vandræöalegu samræöur. — Ef þú
ert viss um aö allt sé í lagi hjá
ykkur...
— 0, já, vissulega, sagði Beth
fullvissandi. Hún teiknaöi með
fingrinum í rykið á borðinu. A
morgun ætlaði hún aö laga til í
húsinu og slétta heilt fjall af
þvotti. A morgun ætlaði hún að
hringja í vinkonu sína, horfast í
augu við spyrjandi og ef til vill
svolítiö illviljaöan umheim, byrja
aö lifa á nýjan leik. A morgun.
— Ertu þarna ennþá? spuröi
Hugh. Hún sagöi aö svo væri. —
Mér datt í hug hvort ég ætti aö líta
inn á morgun, sagöi hann. — Hitta
krakkana. Svo ætti ég aö gera viö
tengilinn á ryksugunni, þaö getur
veriö hættulegt að hafa hann
svona.
— Nicky er búinn aö gera við
hann, sagði hún og undraðist
illkvittnislega ánægjuna í eigin
rödd.
Nicky var sonur þeirra, tvítugur
að aldri. Hann haföi ekki minnst á
fööur sinn einu orði þessar þrjár
og hálfu viku síðan Hugh flutti frá
þeim en þegjandi og hljóðalaust
hafði hann tekið aö sér hlutverk
húsbóndans á heimilinu. Hann
hafði gert það svo fallega og sýnt
henni svo mikla hugulsemi að
hjarta Beth var barmafullt af
þakklæti. Hann hafði athugað meö
olíu á bílinn, gert viö tengilinn á
ryksugunni, höggvið tré sem haföi
brotnaö í garöinum.
Og nú kom hann inn um dyrnar,
hár vexti, ljós yfirlitum, laglegur
og líkur fööur sínum. Beth fann til
samviskubits þegar hún tók eftir
stærðar gati á olnboganum á
peysunni hans.
— Heyrðu, ég verð að hætta
núna, sagði hún viö Hugh. — Eg
þarf aö fara að taka til kvöld-
verðinn.
— Já, já, auðvitað, sagöi Hugh.
— Jæja, vertu þá sæll.
Rétt í því hún ætlaði að leggja
tólið á heyröi hún að hann var aö
segja eitthvað.
— Fyrirgefðu, sagði hún og
bar tólið aftur aö eyranu. — Eg
heyröi ekki hvaö þú sagðir.
Fumið og fátið á Hugh var ekki
honum líkt. — Eg sagöi. . . . ég
var aö segja aö hún væri farin.
Susan.. . .húnerfarin.
— 0, sagöi Beth og varð litið á
Nicky sem haföi opnað bjórdós og
stóð nú og sneri í hana bakinu,
starði út í garöinn og teygaði bjór-
inn beint úr dósinni.
Þögnin í símanum varð þjak-
andi og þrungin óvissu og spennu.
Af einhverri ástæðu minnti þessi
þrúgandi þögn Beth á allar veisl-
urnar og kvöldverðarboðin sem
eiginmaður hennar haföi dregiö
hana með sér í fyrr á árum, þegar
hann var að koma ár sinni fyrir
borö í viðskiptaheiminum. Nú,
eins og þá, fann hún sárt til eigin
vanmáttar og getuleysis til aö
ráöa viö erfiöar aöstæður.
— Hvaö. . . . hvaö ætlarðu þá aö
gera núna? spuröi hún og fyrirleit
sjálfa sig fyrir veiklyndi sitt. Hún
kæröi sig ekki um aö vita þaö. Hún
vildi ekki aö hann segöi henni þaö.
Enda þótt síðustu ár hjónabands
þeirra hefðu ekki fært henni neina
hamingju hafði hún þó aö minnsta
kosti borið viröingu fyrir þessum
manni og vitneskjan um ótryggö
hans, framhjáhald sem augljós-
lega hafði varað um nokkurt
skeið, varö henni meiri háttar
áfall. Einmitt núna var hún rétt aö
byrja aö venjast og aðlagast þessu
nýja lífi án drottnunarfullrar
návistarhans.
Hún varö gripin skyndilegri
reiði þegar hún hugsaði hversu
ósanngjarnt það væri af honum aö
varpa byrðinni af þessum nýtil-
komnu erfiöleikum á herðar
henni.
— Eg veit satt að segja ekki
hvað ég á aö gera, sagöi Hugh. —
Þetta er allt dálítið flókiö, finnst
þér ekki?
Hana langaði mest til aö æpa að
honum: Þetta er þitt vandamál,
ekki mitt. En um leið skynjaði
hún í auömjúkum oröum hans brot
af eigin vanmætti til þess að hafa
stjórn á sínu eigin lífi. I fyrsta
skipti á ævinni vorkenndi hún
eiginmanni sínum. Henni var ljóst
hversu hættuleg sú tilfinning gæti
reynst henni. Hvaö sem því leiö
hafði hann nú opinberaö henni
mannlegan veikleika.
— Hvaö viltu eiginlega aö ég
segi? spuröi hún ráöalaus.
—Eg geri ekki ráð fyrir að ég
hafi rétt til að vilja að þú segir eða
gerir eitt eöa neitt.
— Nei, ég geri ekki ráö fyrir
því, sannarlega ekki, sagöi Beth,
snortin af hreinskilni hans.
Nicky kom til hennar, tók tómt
glasiö úr hönd hennar og fór og
blandaði henni annan drykk.
Þegar hann kom aftur meö glasiö
stóð hann áfram kyrr viö hliö
hennar. Hann var miklu hærri en
hún, hún hallaði sér aö honum,
fann hlýjuna og styrkinn leggja
frá honum. Hún heyröi raddir og
umgang dóttur sinnar og vinkonu
hennaruppiálofti.
Hundurinn reis á fætur, teygöi
sig og lallaöi út að franska glugg-
anum, lubbalegur, dapurlegur
með lafandi eyru og skott. I raun-
inni átti Hugh þennan hund og
hann hafði neitað að borða matar-
bita síðan Hugh fór og var aö
dragast upp. Hugh haföi oröið aö
skilja hann eftir því Susan haföi
ofnæmi fyrir hundahárum. Nicky
gekk út að franska glugganum og
opnaöi hann. Beth horfði á
hundinn og piltinn rölta um
grasflötina.
Allt í einu sá hún Hugh fyrir sér
viö hinn enda línunnar, aleinan í
tómlegu, ókunnuglegu herbergi,
innan um annarra manna
húsgögn, í hinum enda borgar-
innar.
— Eg býst viö .... sagöi hún
hikandi. — Eg á viö ef þig langar
aö koma hingað á morgun — til aö
hitta krakkana......
— Mig langar til þess, svaraöi
Hugh.
Þau kvöddust og Beth fór inn í
eldhús og tók til viö aö skera lauk.
Þaö var áreiðanlega laukurinn
sem kom út á henni tárunum,
sagöi hún viö sjálfa sig.
8. tbl. Vikan 23