Vikan - 24.02.1983, Blaðsíða 43

FRAMHALDSSAGA
Aðstaöan á áhorfendapöllunum
var ekki upp á marga fiska.
Smáupphækkun í öðrum enda
salarins með plássi fyrir tíu til tólf
áhorfendur.
Með tilliti til þessa, hugsaði
Lindy með sér, var eins gott að
aðeins fimm til sex höfðu látið
freistast til að horfa á keppni milli
rymjandi karla sem virtust hafa
meiri áhuga á að hrópa hvor að
öörum heldur en að slá boltann á
ákveðna staði. Eftir fimm
mínútna bardaga mátti sjá svita-
bletti á gólfinu. Lindy var viss um
að þátttakendur væru aö hníga
niður.
„Eg er næst,” hvíslaöi
Maureen. Hún var grönn og glæsi-
leg í hvítum búningnum.
„Móti hverjum leikurðu?”
Maureen gretti sig. Klúbbmeist-
aranum. Sally Brett. Ætti að taka
fljóttaf.”
Annar leikmaðurinn í salnum
leit reiðilega upp á áhorfenda-
pallinn og Maureen þagnaði. I
fyrstu haföi Lindy þótt gaman að
horfa á tilburði leikmanna en nú
var henni farið að leiöast þar eð
hún hafði enga hugmynd um hvor
væri að vinna og þaðan af síður aö
hún héldi með einum leikmanni
fremur en öðrum. Strax í byrjun
virtust þeir áþekkir aö útliti og
eftir því sem á leikinn leið og
svitastorkið háriö hékk niður í
andlitið gat hún ómögulega greint
á milli þeirra. Skylduræknin bauö
henni samt aö horfa á leikinn milli
Maureen og hinnar hræðilegu
Sally Brett. Hún haföi séð þá
síðarnefndu fyrir sér sem tveggja
metra stöng, þrekna og rauðbláa,
en hún reyndist vera mjór álfa-
kroppur sem þeyttist um salinn og
geröi hinum lánlausa mótherja
sínum lífið leitt með leiftur-
snöggum skotum. I byrjun seinni
lotu, þegar Maureen var orðin
eldrauð og örvæntingarfull, kom
einhver upp aö hliðinni á Lindy og
hvíslaði: „Ertu aö hugsa um að
ganga íliðið?”
Hún náöi sér fljótt á strik. „Eg
vissi ekki að þú værir í því. ”
„Eg get ennþá staulast um,”
fullyrti Hacker. „Leikur þú vegg-
bolta?”
„Leik ég? Eg skil ekkert í
honum.”
„Mjög einfalt. Bara sá sem
gefur upp skorar og það eru
fyrstu níu stigin sem gilda með
tveggja stiga hlaupi.”
Hún kinkaöi kolli gáfulega. „Eg
þakka.”
Hún botnaöi ekkert í því sem
hann haföi sagt. Hann var
áberandi horaður í íþróttaföt-
unum, hugsaði hún, sérstaklega
axlirnar sem mynduðu slapandi
línu frá hálsi að handleggjum,
þeir gætu sennilega fokið af ef
hann lenti í hvassviðri. En hann
virtist unglegri. Þegjandi fylgdust
þau meö niðurlægingu Maureen
og klöppuöu hughreystandi þegar
hún haltraði af velli með þrjú stig
eftir þrjár lotur. „Nú er komiö að
mér,” sagði Hacker og stökk niður
af pallinum.
Lindy sá hann aftur niðri ásamt
miklu vöðvafjalli sem hún starði
á skelfingu lostin. Voru engin
þungatakmörk eða reglur eins og í
hnefaleik? Svona ójafnan leik
heföi vissulega aldrei átt aö leyfa.
Hún fylgdist undrandi meö fyrstu
lotu, þar sem Hacker vann með
níu stigum móti einu, og næstu
lotu, níu gegn engu. Þegar þriðja
lota stóö fimm gegn engu kom
Maureen aftur hlaöin peysum og
handklæðum og sagði hásum
rómi: „Viltueitthvaðaðdrekka?”
Með hálfum huga fylgdi Lindy
henniaöbarnum.
Hún dreypti á svaladrykk og
sagöi kæruleysislega:
„Adrian er bara góður, finnst
þér þaðekki?”
„Hann vann meistaratitil
síðastliöið ár.” Það var eins og
höfuðiö á Maureen hefði verið
slegiö niður á milli herðanna.
„Hann er snöggur á vellinum og
leikur yfirvegaðan leik.”
„Þú lékst reglulega vel miðað
við hvern þú áttir í höggi við,”
sagði Lindy vingjarnlega og gat
ekki aö sér gert að bæta viö:
„Komst þú Adrian inn 1
klúbbinn?”
„Þaö var þveröfugt,” Maureen
nuddaði á sér fæturna og stundi.
„Eg sagði honum aö ég hefði
áhuga svo hann kom mér inn.
Hann gerði þaö eflaust fyrir þig
líka ef þúbæðir hann.”
„Eg yrði mér bara til
skammar.”
„Þú yröir fljót að læra þetta. ”
Lindy hristi höfuðið. „Eg reyndi
einu sinni við tennis en ég gat ekki
séð boltann. Það er eitthvað að
augunumímér”.
Maureen horfði gagnrynandi á
augu hennar. „Það er ekkert aö
sjá á þeim.”
„Eg er svolítiö nærsýn. Ætti 1
rauninni að nota gleraugu. ”
„Þú gætir reynt linsur.”
„Mér líst ekki á þær. Eg verð að
fara til augnlæknis. Eg er byrjuð
aðfá höfuöverk.”
„Það er ekki frá augunum. Það
er streita.”
„Hver þjáist af streitu?” spurðí
Hacker sem kom í ljós fyrir aftan
þær. Hann lét fallast 1 stól. „Eg
hélt að raunir þínar væru nú úr
sögunni, Belinda.” Olnbogarnir á
honum voru svo hvassir aö Lindy
hélt að það hlyti að meiða hann ef
hann styddistá þá.
„Nú er einhver dóni farinn að
hringja íhana.”
„Bara einu sinni,” mótmælti
Lindy,, ,og hann sagöi ekki orö. ’ ’
„Hvaðer þá aö?”
„Eg held að það sé bara vegna
8. tbl. Víkan 43