Vikan


Vikan - 22.09.1983, Side 25

Vikan - 22.09.1983, Side 25
 Hafliði Magnússon: Tréfótur skipstjórans að tréfótur langa-langafa var geymdur í drasli uppi á háalofti svo ég tók hann í notkun og spar- aði þannig nokkur útgjöld. Þegar gamli maðurinn vill gefa mér við- vörun verkjar mig í tréfótinn. Það er eins og beinverkur eða gigtar- óféti.” Stýrimaður svaraði litlu en renndi öðru hvoru augum til tré- fótarins. Hann vissi að hjátrú og grillur fylgdu gjama gömlum sjó- mönnum og hann var reyndar ekki alveg sneyddur þeim sjálfur. „Ég ætla að hægja ferðina og láttu tvo menn fara fram á hval- bak,” sagði skipstjóri um leið og hann tók í handfang vélsímans og tilkynnti hæga ferð. „Við verðum að halda sjó þar til veðrið lægir og reyna að fá ratsjána í lag. Ég tek ekki þá áhættu að lenda upp á skerin hér við eyjamar.” Stýrimaður hneppti að sér úlpunni og fór út úr brúnni að framkvæma skipun skipstjóra. Skömmu síðar sást örla fyrir hreyfingu á mönnum gegnum. sortann þegar þeir paufuðust fram á hvalbakimi. Stýrimaður kom aftur inn í brúna og var blaut- ur og snjóbarinn. „Þetta er annars ljóta veðrið,” tautaði hann. „Það er ekki að því að spyrja á þessum slóðum um miðjan vetur,” svaraði skipstjóri. Hann sagði manninum við stýrið að snúa upp í vindinn og skipið tók feiknalegar veltur meðan það snerist á hægri ferð þar til það hjó stefninu beint í öldumar. Þær vom nú orðnar risavaxnar og þeyttu sælöðrinu yfir brúna þegar þær skullu yf ir skipið. „Mennimir haldast ekki á hval- baknum i þessum látum,” sagði stýrimaður og það var áhyggju- hljóð í röddinni. „Þeir verða að reyna það. Það sést ekki glóra héðan úr brúnni og þetta er eina vonin ef við erum að nálgast skerin. ” Skipstjóri stappaði tréfætinum nokkrum sinnum í gólfið og draugslegt dumbungshljóðið virt- ist hafa slæm áhrif á stýri- manninn. „Er sá gamli orðinn óstýri- látur? ” spurði hann og glotti. „Með alversta móti.” Skipstjórinn hló kuldalega en það mátti greina óróleika í hlátr- inum. örlítið rofaði til í bylnum og það mátti greina einhver öskur frá mönnunum á hvalbaknum þó hljóð þeirra köfnuðu að mestu í veðrahamnum. „Hlauptu fram á og athugaðu hvað þeir em að segja,” sagði skipstjóri og stýrimaður hraðaði sér aftur út úr brúnni. Hann mætti mönnunum við mastrið þar sem þeir vora á hraðri ferð aftur eftir skipinu. Annar þeirra þreif í stýri- manninn og öskraði upp í eyrað á honum til að yfirgnæfa veðurgný- inn: „Land framundan. Við erum að farauppísandana.” Stýrimaður sneri við í skyndi oghljópuppíbrúna. „Við erum að sigla í strand,” hrópaði hann. „Hart í bak.” skipaði skipstjóri snöggt til mannsins við stýrið og setti um leið vélsímann á fulla ferð. Hásetinn sneri stýrinu hratt í botn og skipið hristist af átökun- um þegar skrúfan rótaðist gegn- um sjóinn. En það var of seint. Höggið kom um leið og skipið stakkst í sandinn. Ægileg hol- skefla reið vfir um leið og lagði það næstum því á hliðina. Þegar sjórokið sjatnaði sást að mastrið var brotið við þilfarið og mennim- ir vom horfnir. Olagið hafði greinUega þeytt þeim fyrir borð. „Kallaðu saman allan mann- skapinn og láttu þá koma hingaö upp,” skipaði skipstjóri stýri- manni. „Við reynum að sjá út hvort við getum bjargað okkur á land.” Innan skamms hafði öll skips- höfnin kiöngrast upp í brúna þó ill- fært væri um skipið fyrir hallan- um og ólögum brimsins. Um leið sást hvar ægileg holskefla reis úti í sortanum og um stund gein hún eins og svartur veggur yfir skipinu með hvítfyssandi löðrið við efstu brúnir. „Varið ykkur.” öskraöi skip- stjóri, en hljóð hans kafnaöi í gnýnum þegar aldan reið á brúnni. Rúðumar méluðust og grængolandi sjórinn hálffyllti brúna. Mennimir flutu í einum haug úti í annarri hliðinni og supu hveljur og reyndu að festa hönd á einhverju til að krafla sig upp úr sjónum. Annað ólag fylgdi í kjöl- far hins og meö ægilegu braki hreinsaði það burt með sér helm- inginn af brúnni. Mennimir þeytt- ust burt með öldunni eins og hrá- viði og hurfu í brimið. Skipstjórinn lenti niðri á þilfari og þegar hann reyndi að staulast á fætur hálf- rotaður reiö yfir eitt brotið enn og negldi hann undir spilið. Aðeins tréfóturinn stóð útundan og bærð- ist eins og í örvæntingu þegar öldumar skoluðust yfir hann. Veðrið hélst stanslaust í fjóra daga og þegar lygndi var skipiö horfið í sandinn. Hópur manna var kominn austur á sandana með torkenni- legan búnað meðferðis. Þeir vom ákveðnir í að finna Austur-Indía- far, sem strandað hafði á söndun- um fyrir tveimur öldum, fullt af gulli og gersemum. Þeir höfðu lof- orð fyrir tugmilljóna ríkisstyrk til uppgraftarins ef þeir fyndu ömggt sýnishom þess efnis að þeir hefðu staðsett skipið. Þeir höfðu með sér vélgröfur og leitar- bor og sérfræðing í aldursgrein- ingu á timbri og málmum. Nokkrir héldu af stað með málm- leitartækin og aö stundarkomi liðnu var ekki um að villast að þeir höfðu fundið skip í sandinum. „Komið þið með borinn,” kall- aði foringinn og hraðar hendur komu borútbúnaðinum fyrir. Bor- inn snerist með murrhljóði niður í sandinn og skömmu síðar réttu þeir sérfræðingnum sýnishom af viðarbút. Hann velti fyrir sér bútnum og þefaði af honum og stakk honum svo í mælitæki. Þeir fylgdust með í ofvæni meðan hann reiknaði út niðurstööumar. Hann tók bútinn aftur út úr tækinu og hélt honum á lofti milli tveggja fingra og horfði sposkur á mann- skapinn. Foringinn ók sér óþolin- móður og beið eftir að hann segði eitthvað, en sérfræðingurinn virt- ist njóta þess að ljóstra ekki strax upp niðurstöðunni. „Hvaö heldurðu að komi út úr þessu?” stundi foringinn loks upp svo lágt að varla heyrðist, en hóp- urinn laust upp fagnaöarópi þegar sérfræðingurinn svaraði: „Þið hafið fundið skipiö og þið fáið áreiðanlega styrkinn. Þetta er að minnsta kosti tveggja alda gömulfura.” 38. tbl. Vlkan 25

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.