Vikan - 28.06.1984, Síða 18

~a Smásaga
Gildran
Mark var elskhugi minn og einkavinur og mér haföi alltaf þótt
það nóg, þangað til núna. . .
Ég veltist og endasentist
gegnum marglitar myndir, komst
loks upp á yfirborðiö, svefn-
þrungin og dauf.
Síminn hringdi hvellt. Ég greip
umtóliðogstundi: „Já?”
„Fyrirgefðu, elskan, vakti ég
þig?”
Ég fékk í magann. „Ert það þú,
mamma?”
„Ja, ekki eru þetta fagnaðar-
kveðjur, elskan.”
„Fyrirgefðu, mamma — ég fór
seintaðsofaígær.”
„Fóruð þið Mark út að skemmta
ykkur?”
„Nei, mamma. Það var
föstudagur ígær.”
„Og?”
„Við förum aldrei út saman á
föstudagskvöldum. Ég er búin að
segja þér þaö. Á föstudags-
kvöldum hittir hann vini sína. Ég
fór út með stelpunum úr vinnunni
og hann fór eitthvað með félögum
sínum.”
„Nú,” sagði hún eins og hún
vissi allt. „Auðvitað væri það
öðruvísi ef þiö væruð gift.” Úr-
slitaorð móður minnar, rothöggið.
„Ef þið væruð gift væruð þið
heima eða hittuð vini ykkar
saman eins og annaö siðmenntaö
fólk á ykkar aldri í stað þess að
flækjast um á ógeðslegum diskó-
tekum eins og táningar. ’ ’
„Það kallar enginn þetta diskó-
tek lengur, mamma — þetta eru
klúbbar. Svo eru flestir á aldur við
mig eða eldri.”
„Sama er mér. Þetta er ekki
heilsusamlegt. Þú ættir að fara aö
koma þérfyrir.”
„Ég er búin aö koma mér fyrir.
Það er enginn sjúkdómur að vera
ógift, mamma. Ég held að hjóna-
bandið sé sjúklegra ástand. Allt
þetta meö húsbyggingar og barna-
uppeldi og halda í við hina. Ég lít á
það sem sjúkdóm, mamma, and-
legan og líkamlegan sjúkdóm.”
Hún reyndi aðra leiö. „En
langar þig ekkert til að giftast,
elsku Nathalie? Þú veist að við
pabbi yrðum svo hrifin.”
„En við yrðum ekki hrifin,
mamma. Ég hef sagt þér það áður
— við erum ekki tilbúin undir
hjónabandið, viö erum of ung.
Núna erum viö óbundin. Það er
einmitt rétta leiöin aö búa
saman.”
En jafnvel ég var ekki sannfærð
og mamma fann það. Ég sá hana í
anda með glitrandi augu, spennt-
ar klær vomandi yfir bráðinni.
„Það er ekki það sama, elskan.
Þaö er ekki siðferðilega eða lög-
lega bindandi að búa saman ógift.
Okvæntur maður ræður sér sjálfur
og maður sem ræður sér sjálfur er
stórhættulegur.” Ég heyrði á
röddinni að það var kominn tími
tilaðhætta.
„Fyrirgefðu, mamma, en ég
verð að leggja á — það var
einhver að hringja dyra-
bjöllunni,” sagði ég.
Mér létti þegar ég haföi lagt á og
ég lagðist aftur í rúmið. Ég verð
að viðurkenna það að mér væri
ekkert um móður mína ef skyldan
krefðist þess ekki að ég elskaði
hana. Þaö er ekki aðeins vegna
þess aö hún er sífellt að hamra á
hjónabandi heldur vegna þess að
hún er eins konar framlenging af
sjálfri mér, mitt annað ég.
18 Vikan Xb. tbl.