Vikan - 28.06.1984, Síða 44

\S Framhaldssaga
fer fyrir þaö sem hann haföi í
hyggju haföi hann eina frá
staðalsveitum NATO til tafar-
lausrar ráöstöfunar. Norðmenn
gegndu miklu hlutverki í ráða-
gerðinni sem hann var aö brugga.
Þetta var allt spurning um tíma
og fjarlægð. Guði sé lof að tími og
fjarlægö voru að minnsta kosti
endanlegir og útreiknanlegir hlut-
ir, ekkert á viö mannleg viðbrögð.
Þrátt fyrir rólegan en alvöru-
gefinn svip Kings var honum
ákaflega brugöið. Hann gat
naumast trúað því aö einhver lítil-
fjörlegur enskur einkaritari hefði
komið upp um sendiferð Feter-
sons bara til að fá aö riða. Það var
hrikalegt, geöveikt, fullkomlega
út i hött. Þó varð hann að ganga út
frá því og það særði hann dýpra en
þó konan hans heföi haldið fram-
hjá honum. Bretar voru alltaf að
framleiða svikara, andskotinn
hafi þaö. Philby, Blake, Blunt,
alla hina. Þrátt fyrir rona, sem
King aðmíráli var ásköpuð, tókst
honum ekki að halda beiskju sinni
í skefjum þegar hann talaöi við
breskan aðstoðarmann sinn hjá
NATO.
„Tæfan hefur komiö okkur í
klípu, Frank,” sagði hann
reiðilega. „Norðurljósið var tekiö.
Þaö hlýtur að koma að Peterson
næst. Við verðum að kalla sveitina
heim og þaðfljótt.”
„Hefur það allan forgang?”
F'rank Williams undiraömíráll
hafði fylgst með Svalbarða-
deilunni aukast frá þeim löngu
liöna degi sem hann hafði fyrst
hitt Peterson í skrifstofunni uppi á
lofti. Nýlegú- atburöir höfðu
glögglega undirstrikað viðkvæma
tímasetningu sem þurfti fyrir
leynilega árásarsveit til aö vinna
sitt verk og komast undan.
Kenningin um að fylgja eyöi-
leggingu ratsjárinnar eftir með
skilaboöum á heitu línunni, telexi
forsetans til Moskvu, um aö þetta
væri óopinber aðvörun um tregöu
Bandaríkjastjórnar til að sjá Sval-
barða hervæddan, var aðgengileg.
Naumlega. En hún byggðist á því
að hópur Delta-sveitarinnar gæti
komiö fullkomlega á óvart.
„Hvað gerist ef við missum
sveitina?” spurði hann aftur.
„Margir okkar setjast í helgan
stein. Það er engin leiö til þess að
við getum þaggað niður þann
mannamissi, jafnvel þó Rússarnir
setji þá ekki á sýningu á Rauöa
torginu.” Þetta var meginvanda-
mál hins frjálsa heims, vissi King.
Politburo þurfti ekki að svara til
saka gagnvart borgurunum. For-
seti Bandaríkjanna þurfti þess.
„Það veröur verra en
Teheranbjörgunúi.” Hann sneri sér
aö Williams, streitan, sem kvaldi
hann, skeúi úi’ hverjum andlits-
drætti. „Gott og vel, Frank, ég
veit aö stjórnmálalegur forgangur
er að stöðva uppsetningu rat-
sjárinnar, en hluti af því er að ná
Peterson burt,” Hann þagnaði.
„Myndu Norðmenn að þínu mati
taka forystu um að loka leiöum til
Svalbarða?”
„Andskotinn, þaö ættu þeir að
gera. Það er sú aðgerð sem þeir
hafa mælt með allan tímann. ”
„Þá ætla ég að biðja þá um aö
stöðva og snúa viö rússneska
fraktskipinu.” King kallaöi til eins
starfsmannsins. „Fyrirlibi,
hvenær er áætlað að skipiö meö
ratsjármöstrin komi til Is-
fjarðar?”
„Snemma á laugardag að
staðartíma, herra. Þvi gengur
hægt, eflaust vegna veöurs.”
,,Þá skjótum við á miðnætti a
föstudag, GMT.” King var búinn
að taka ákvörðun og gleyma
gremju sinni í sama mund.
„Frank, þá hefurðu mest þrjátíu
og sex stundir til að skipuleggja
aögeröir NATO. Hagaöu þeim
þannig að Norðmenn grípi í
taumana í landhelgi Svalbarða og
að við höfum talsverðan styrk til
aö styðja við bakið á þeim. Eg
ætla til Washington um leið og ég
er búinn að tala við skrifstofu for-
setans.” Hann kallaöi aftur á
aðstoðarmanninn. „Fyrirliði, ég
vil aö herskip veröi þegar sett til
aö hafa samband við árásar-
sveitina og koma henni undan.
Reglur um samskipti við óvininn
koma bráöum.”
„Já, herra,” sagði fyrirliöinn
snöggt. Líkt og aðrir starfsmenn
SACLANT hafði hann fylgst með
ferðum flotanna tveggja, sem
flögruöu um eins og skylminga-
menn fyrir leik, og var því feginn
aö loks voru teknar ákvarðanir.
„Og upp á skýrslurnar,” bætti
King viö, „þá er ég persónulega
ábyrgur fyrir leyfi til að koma
Delta-sveitinni undan. Eg sendi
mennina inn, andskotinn, ég skal
ná þeim burtaftur.”
Peterson gat verið að leiða
menn sína í launsátur á hverri
stundu.
„HEYRIÐI, EG held aö við séum
komnir í skarðið.” Smith var
himinlifandi þó aö hann talaði
lágt. Landslagið var grátt aö sjá.
Fíngeröur snjórinn blandaðist
þokunni en Smith fann að skíðin
hans hreyfðust léttar og hæðar-
mælirinn sagöi 740 fet og það var
um það bil rétt. Þeir hlutu aö vera
komnir að skarðinu sem lá inn i
Colesdal.
„Við skulum þá staönæmast.”
Peterson stjakaði sér fram til
Smith. „Þú hefur líka rétt fyrir
þér,” samsinnti hann. „Raunar
gætum við líka verið næstum að
koma út úr þessu skýi núna.”
Þaö hafði hætt aö snjóa fyrir
tveimur stundum og þaö var
mistruö birta uppi yfir, þó ekki
sæjust nein merki um sólina.
„Ég ætla lengra upp með
Mydland kafteini,” ákvað Peter-
son. „Við eltum slóöina okkar til
baka. Gefðu merki ef eitthvað
gengur úrskeiðis.”
Hallinn jókst og skýiö þynntist
eftir því sem þeir fóru hærra.
Peterson minntist þess þegar
hann var eitt sinn í flugvél aö
hringsóla yfir Los Angeles.
Mengun og ský byrgðu fyrir
borgina og hinar flugvélarnar í
biðröðinni fóru í gegnum efsta
lagið með brodda sína
jafnáberandi og hákarlar í gráu
hafi. Fáeinar mínútur enn við að
puöa upp i móti færöu þá í stór-
kostlega hreint loff.
Fyrir neðan þá, svo langt sem
augað eygði, fylltu skýin dalina
eins og baðmull en fyrir ofan,
kannski ekkki nema 500 fetum
hærra, mynduðu skýin grátt teppi
sem breiddi úr sér út aö
sjóndeildarhring.
„Andskotinn,” sagöi Peterson,
„við erum spægipylsan í sam-
lokunni og sjáðu þetta helvíti.”
Beint framundan, hinum megin
viö falinn Colesdal, gnæföi upp
nærri því þverhnípt fjallshlíð,
snævi þakinn veggur með stöku
rönd af sýnilegum klettum sem
hvarf aftur upp í skýiö.
„Plata-fjall er handan við
þetta,” sagði Mydland. Það virtist
óþarfi að segja fleira. Þeir vissu
báðir af kortinu að þessi kletta-
veggur var hluti af óárennilegum,
kylfulaga tindum sem risu í 3500
feta hæö. Kylfuskaftið var löng og
ámóta há brún á hinni hliöinni.
Þessi brún endaði við og gnæfði
yfir Plata-fjalli. Meðfram henni
var U-laga skriðjökull með anga
sem náði niður í Longyearbæjar-
dal. Jökulsporöurinn var kíló-
metra frá byggðinni.
„Þegar viö erum komnir á
jökulinn,” sagði Mydland rólega,
„ættum við ekki að eiga í
alvarlegum erfiðleikum.” Ef
kortið var rétt gátu þeir komist
framhjá jökulruðningunum.
Hann hætti skyndilega að tala,
þagnaði þegar kunnuglegt hljóð
heyrðist: Fjarlægt glamrið í
þyrluspööum.
„Við skulum hypja okkur
niður.” Peterson sneri skíðunum
sínum um leið og hann sagði þetta
og fór þegar í stað niður og inn í
skjóliö af skýinu. Hann plægöi
klunnalega, reyndi að elta
lautirnar í slóö þeirra upp í móti,
þung byrðin ógnaði jafnvægi hans
alla leiðina. Ef Nancy sæi mig
núna, hugsaði hann, myndi hún
deyja úr hlátri. Nancy var nokkuð
góö á skíðun.. Hann mundi eftir
henni í skærbleikum búningi á
leiðinni niður sólbjarta hlíð í
Aspen. Aspen var áreiðanlega
annar heimur.
„Höfum það á hreinu,” tilkynnti
hann þegar þeir voru komnir til
hinna, „að viö verðum að vera
inni í þessu andskotans skýi
jafnlengi og hægt er. Þið heyrðuð
í fuglinum þarna uppi. Þessir
náungar þyrftu ekki að vera að
leita til að sjá okkur. Við skulum
fá okkur eitthvað í svanginn hérna
og stefna að því aö komast í hina
hliö Colesdals, leggja svo aftur af
stað snemma morguns.” Því fyn-
sem þeir kæmust upp meðfram
klettabrúninni háu og í gott skjól
því betra. Hann kæröi sig ekki um
aö vera allt í einu negldur í
nakinni f jallshlíð í glaðasólskini.
„Þetta ætti að vera notalega létt
ferð niður.” Smith talaöi eins og
væru þeir í Aspen.
„Ef svo er þá er það sú eina sem
líklegt er að við förum.”
„Getum ekki geit nema gott úi'
því, ofursti.” Smith var
staöráðinn í aö halda góðu skapi
og glaðlyndi hans var réttlæt-
anlegt. Eftir að þeir höfðu boröað
þurran matarskammt og skolað
niður með kaffi úr flöskum, sem
nokkrir þeirra festu meö hvítu
límbandi viö búnaðinn sinn,
liökuðu þeir vööva í handleggjum
og fótum, gengu örna sinna í holu
sem þeir grófu og lögðu aftur af
stað. Þó að kílómetrarnir 10 upp í
skarðið heföu tekið þá sex stundir
þurftu þeir ekki nema fjóröung
þess tíma til að fara næstu 8 kíló-
metra niður í móti. Nýfallinn
snjórinn söng undir skíðum þeirra
og aö undanskildu því að stansa
þegar hreindýrahópur var fram-
undan í þokunni rákust þeir ekki á
neina hindrun. Þeir námu loks
staöar þegar Smith tók eftir að
skyggniö var að batna og þeir
hlutu að vera aö koma niður úr
skýinu. Þeir stóðu kyrrir, hölluöu
44 Vikan 2fc. tbl.