Vikan - 28.06.1984, Qupperneq 46

lí Framhaldssaga
mölstrin kæmi til Svalbarða. „Það
eru forréttindi þín, félagi hers-
höfðingi, aö þjóna málstað föður-
landsins á þessari örlagastundu.”
„Með öðrum orðum,” sagði
Stolypin viö sjálfan sig, „sprikla
ég fastur á önglinum.” Því fyrr
sem hann léti forréttindin ganga
áfram því betra. Mestu hæfileikar
hans höfðu ævinlega veriö í því
fólgnir að bjarga sér. Hann var að
gera uppkast að svari, sem til-
kynnti Moskvu að Makarov of-
ursta hefði veriö falið þaö verkefni
að handsama skemmdarverka-
mennina, þegar barið var aö dyr-
um og ofurstinn var kominn.
„Þú varst snöggur, Viktor Mik-
hailovitch.” Þó Stolypin fyndi ekki
fyrir neinni hlýju gat hann gert
sér hana upp ef nauösyn krafði.
„Beiöþyrla eftir þér, ha?”
„Spetsnaz-sveit getur lagt af
stað með hálftíma fyrirvara, fé-
lagi hershöfðingi. Vandinn er enn-
þá slæm veðurskilyröi.” Af hverju
var Stolypin allt í einu vinsamleg-
ur? Hann hlaut að hafa áhyggjur.
„Gott.” Stolypin lék sér aö
bréfahnífnum, sneri honum hring
eftir hring.
Makarov hafði komist að því að
það voru ósjálfráð viðbrögð hers-
höfðingjans aö leika sér að ein-
hverjum skrautgrip þegar hann
var í þann veginn að knýja eitt-
hvað fram. Þar af leiöandi horföi
hann á magurt andlitiö með
hvelfdu enninu og beið sem á
nálum.
„Mistökin meö hreindýrin hafa
kostað okkur mikinn tíma.”
„Það er ekki hægt að álasa
Spetsnaz-fyrirliðanum.” Makarov
haföi góöa stjórn á sjálfum sér.
„Eg er búinn að tilkynna flug-
varnastjórn um rangtúlkunina á
infrarauðu ljósmyndunum.”
Stolypin rumdi svo lítiö bar á.
Það var skarplega athugað.
„Gott,” endurtók hann, sneri
litlum, glampandi hnífnum á
svörtu skrifborðinu. „Ég er enn
búinn að fá ný fyrirmæli frá
Moskvu. Það er fimmtudags-
kvöld. Arásarmennirnir hafa þeg-
ar leikið lausum hala í hálfan ann-
an dag frá því aö loftskeytasend-
ingarnar heyröust. Flokksritarinn
sjálfur vill að þeir náist, lifandi ef
hægt er, fyrir laugardag. Þú hefur
ákaflega stuttan tíma. ’ ’
„Og ef við höfum ekki fundið þá
fyrir þann tíma, foringi hershöfð-
ingi? Nordenskioldland er stórt
svæöi.”
„Þaö skiptir kannski minna
máli þá hvort þeir verða á lífi.”
Stolypin útskýrði klípuna sem
Sovétríkin voru í. „Engu að síður
eru þaö forréttindi okkar að sigr-
ast á þessu ævintýri heimsvalda-
sinna.” Kunnuglegur kuldahreim-
urinn læddist inn í rödd hans. „Við
slíkar aöstæður er ekki hægt aö
viöurkenna mistök.”
„Vitum við hvert takmark
árásarsveitarinnar er?” Þótt
Makarov óttaðist ekki um eigiö
skinn, eins og Stolypin hélt, sá
hann enga ástæöu fyrir því aö fyr-
irmælin væru óljós. Frá þeim degi
sem hann gekk í herinn hafði hann
vanist því að fá fyrirmæli um
hvert einasta smáatriði. Þannig
var það í Rauða hernum jafnt og í
flokknum.
„Ratsjárlóðin í ísfirði er enn
greinilega takmarkiö. Þeir gætu
verið að fara þangað landleiðina.”
Stolypin var ekki hrifinn af aö
skjátlast en þaö var hægt að rök-
styöja þaö sem hann bjóst viö. Nú
var brennipunktur allra átaka
þar. „Aftur á móti gæti þetta allt
eins verið könnunarhópur sem á
aö kanna hvað við hyggjumst fyr-
ir. Þaö sem þú þarft að gera, fé-
lagi ofursti, er að snuðra þá uppi.
Það liggur í augum uppi að þeir
hljóta að nálgast aðra hvora
byggöina.”
Þetta var öll sú opinbera aöstoð
sem hann fengi. Þegar Makarov
fór út úr skrifstofun.ú lét hann
ekki aka sér beint út á flugvöllinn
heldur stuttan spölinn niður aö
höfninni, undir kolaflutningaföt-
urnar uppi yfir, framhjá löngum
vöruskemmum, máluöum í ljós-
um litum, máðum af óhreinind-
um. Það var alls staðar kolaryk í
Longyearbæ, þaö var blandað í
yfirborð vegarins, þakti glugga,
sverti snjóskafla sem ekki tók
upp. Jafnvel reytingslegt grasiö,
ennþá brúnt eftir snjóþyngsli vetr-
arins, var óhreint. Þetta var
furöuleg andstæða viö hreinan
hvítbláma jökulsins sem rétt
var sýnilegur undir skýinu efst í
dalnum.
Höfnin sjálf var lítið meira en
breið trébryggja við nægilegt dýpi
til að fraktskip gætu lagst þar að.
Norðurljósið lá þar viö festar,
tveir áberandi verðir gættu þess.
Þeir stóöu í réttstöðu þegar Mak-
arov kom að; frakkar þeirra
sveifluðust til. Jafnvel þó enn
væru bjartar nætur féll hitastigið
aönæturlagi.
Makarov fór um borð, það
drundi undan stígvélum hans þeg-
ar hann þrammaði eftir stuttum
landganginum. Samkvæmt fyrir-
mælum Stolypins hafði Norður-
ljósinu veriö haldiö nákvæmlega í
sama horfi og þegar það var tekið.
Norski fáninn hékk enn á mastr-
inu. Aö því er bæjarbúar best
vissu hafði skipið verið tekið fyrir
óskilgreint afbrot.
Weston, sem svaf í káetunni,
settist upp þegar Makarov kom
inn.
„Hvað viltu?” spurði hann á
norsku. Ef Rússarnir ætluöu að
halda uppi leikaraskapnum ætlaði
hann líka að gera þaö.
„Sýndu mér lestina! ”
„Ekki aftur!” Weston stóö
treglega á fætur, fór í buxurnar og
vísaði veg niður í gegnum vélar-
rúmið. Hann kannaöist við tignar-
merki Makarovs og þegar ofurst-
inn hafði lokið við að skoða trékoj-
urnar fannst Weston þaö þess
viröi að reyna að spyrja.
„Hvað ætlið þiö aö halda okkur
lengi hérna?”
Makarov hló. „Kannski þangaö
til flotinn ykkar kemur.”
Þetta var tvíeggjað svar og það
vissi Weston. Hvaða floti? Sá
norski?
„Má ég spyrja þig að nokkru í
staöinn?” Framkoma Makarovs
var kurteislegri en framkoma
hans hefði verið við yfirheyrslu.
Hann vissi nákvæmlega hver
Weston var, tign hans, feril hans í
sjóhernum, hvaðan hann hafði
upphaflega siglt, hver átti skipið;
og hann bar viröingu fyrir djarf-
legri ráðagerðinni. Þetta haföi
verið fífldjarft en kjarkað.
„Þú getur reynt það, ofursti.”
Spurningin myndi hugsanlega út-
skýra hvaö Rússarnir hygöust fyr-
ir. Weston var enn furðu lostinn
yfir því aö þeir höfðu ekki sökkt
Norðurljósinu og sett hann í fang-
elsi.
„Þú getur komiö hérna fyrir
fimmtán eða sextán mönnum.”
Makarov horföi í andlit Westons,
leitaöi að staöfestingu á áætlun
sinni. „Hvaö settirðu marga í
land?”
„Við vorum að veiða. ”
„En voruð sjálfir veiddir, ha?”
Makarov lék sér að þeirri hug-
mynd að hefja vinsamlegar sam-
ræður í þeirri von að fá fáeinar
ábendingar, vísaði henni svo á
bug. Foringi meö feril Westons að
baki myndi litlu sem engu glopra
út úr sér. „Það skiptir ekki máli,
majór,” sagði hann vingjarnlega.
„Þetta gæti komiö fyrir hvern
okkar sem vera skyldi.” Og Drott-
inn góður, það var líka satt.
En þegar þyrlan skrölti aftur til
Heerodda síöar vissi hann aö
heimsóknin í skipið hafði borgað
sig. í Norðurljósinu var svefnað-
staöa fyrir sextán en ekki nægilegt
rými til að koma fyrir farangrin-
um sem þeir þyrftu í fjöllunum.
Hann gat sér þess til að þeir hefðu
ekki verið fleiri en tíu.
Sama kvöld fór Makarov
snemma í háttinn. Hver svo sem
búið hafði herbergið húsgögnum
hafði sá ekki sett upp nema þunn
gluggatjöld og þó gamalreyndir
heimskautakappar vendust stöð-
ugri dagsbirtunni hélt hún fyrir
honum vöku. Hugsanir hans reik-
uðu sundurlausar, hann velti fyrir
sér hvenær mávar svæfu, hve
mikill hiti bærist í gegnum ein-
stakan einangrunarfeld hrein-
dýrs, hvaða leið hann myndi kjósa
sjálfur ef hann ætlaði aö gera árás
á Plata-fjall. Loks breiddi hann
aukateppi yfir gluggastöngina,
staðráðinn í að hvílast vel áöur en
næsta skýrsla um ljósmyndakönn-
un bærist. Það voru ekki líkur á að
hann svæfi mikið næstu tvo eða
þrjá sólarhringa og aldurinn var
tekinn að deyfa seigluna sem hann
bjóyfiráður.
AÐRA NOTTINA í röð var sveitin
grafin niður í holur í snjónum, í
þetta sinn upp við fjallshlíðina
sem var næst Plata-fjalli. Á morg-
un, föstudag, yrði erfiöasti áfang-
inn á langri leiðinni þangað. Þar
af leiðandi ákvað Peterson að nota
þessar fáu stundir, sem þeir voru
óhultir bæði fyrir kulda og hugsan-
legum óvinasveitum, til að yfir-
fara með hverjum einasta manni
hvert hlutverk hans var, rétt ef
vera kynnu ófyrirsjáanleg vanda-
mál á síðasta viðkomustaö.
Hann byrjaði að sjálfsögðu með
næstráðanda sínum, Howard
Smith, sem deildi holu meö
Trevinski. Peterson tróðst þar inn
og settist á aðra svefnhilluna en
þeir sátu gegnt honum á hinni.
Kertiö blakti þegar hann breiddi
úr kortinu, sem varpaði hrika-
legum skuggum á matta snjó-
veggina, og hann notaöi vasaljós
tilaðbæta birtuna.
„Ég ætla að fá Mydland kaftein
bæði til að fara fyrstan og stjórna
á morgun,” útskýröi hann, rakti
einu hugsanlegu leiðina upp fárán-
lega bratt fjallið að skeifulaga
skriöjöklinum fyrir ofan Long-
yearbæ, yfir hluta hans og svo
meðfram jökulruöningunum
hinum megin, að ratsjánni. „Við
kærum okkur ekki um að vera allt
í einu á leiðinni niður að bænum
vegna mistaka, rétt?”
„Hárrétt, ofursti,” samsinnti
Smith. l p
Framhald í næsta blaði. k i
46 Vlkan 26. tbl.