Vikan - 26.07.1984, Blaðsíða 58

15 Barna—Vikan
Ævintýrið
um spiladósina góðu
um sínum og litlu stúlkunni sinni
sem hann hélt svo mikið upp á.
Stúlkan hét Dagný og hún var svo
iðin að hún vann allan daginn meðan
faðir hennar og bræður voru úti í
skógi aö höggva brenni. Hún tók vel
til í húsinu, sópaði gólfið, kveikti upp
eldinn, bjó um rúmin og eldaði mat.
Allan daginn var hún önnum kafin,
alveg þangað til dimmt var orðið, en
þá komu verkamennirnir fjórir
heim.
,,Hvað hefur þú eldað handa okkur
í dag?” spurði faðir hennar þegar
hann sá að búið var að bera á borðið
og eldurinn logaði glatt í arninum.
,,í dag hef ég bókhveitigraut og
steikt svínakjöt,” sagði Dagný og jós
á diskana og rétti þessum svöngu
verkamönnum. Þegar þeir voru bún-
ir að borða þurfti að þvo upp og
koma öllu á sinn stað og það var
sér. En þetta var í gamla daga og
fjölskyldan var fátæk. Stundum varð
Dagný að fara til bæjarins til að
kaupa vörur og alltaf varð hún að
flýta sér því annars gat hún ekki lok-
ið við það sem hún átti eftir að gera.
Oft langaði hana til að skoða í búðar-
gluggana í bænum en til þess var
aldrei tími.
„Mér þykir leitt hve fátæk við er-
um,” sagði faðir hennar sem sá vel
hversu önnum kafin litla stúlkan
hans var, „en ég get ekki unnið mér
inn nógu mikla peninga til að borga
stúlku kaup og ef þú tekur ekki til
hjá okkur og eldar ekki matinn þá
getum við ekki unnið í skóginum.”
„Vertu ekki leiður yfir þessu,
pabbi minn,” sagði Dagný og kyssti
pabba sinn. „Ég vil heldur vinna en
leika mér því ég veit að ykkur þykir
svo væntummig.”
En samt var Dagný litla dálítið
þreytt og óskaði að geta hvílt sig
dálítið. Dag nokkurn átti hún mjög
annríkt. Hún vildi gjarnan ljúka við
að baka köku fyrir næsta dag sem
var afmælisdagur pabba hennar. Á
meðan hún átti í mesta annríkinu
var barið að dyrum og þegar hún
opnaði sá hún konu standa fyrir
utan.
„Má ég koma inn og tylla mér að-
eins niður? ’’ sagði konan.,,Ég er svo
þreyttog svöng.”
„Já, gjörðu svo vel,” sagði Dagný
sem var mjög hjartagóð og vor-
kenndi ókunnu konunni. „Þú getur
líka fengið að borða.”
Konan borðaði og drakk og þegar
hún var búin þakkaði hún litlu stúlk-
unni og sagði: „Þú hefur verið mjög
góð við mig og ég vil gefa þér gjöf.
Sjáðu hérna. Þú mátt eiga
þessa spiladós. Þegar þú átt veru-
lega erfitt skaltu draga hana upp og
þá verður þú undrandi.” Þar með
tók konan litlu spiladósina úr klút,
sem hún var með í hendinni, og setti
hana á borðið.
„Viltu nú vísa mér veginn til
bæjarins?” spurði konan og Dagný
fylgdi henni áleiðis, kvaddi hana og
þakkaði henni fyrir dósina. Þegar
hún var komin heim aftur andvarp-
aði hún:
„En hve hér er mikið að gera. Ég
á eftir að sópa og hreinsa og ég sem
ætlaði að hnoða deig í köku.”
Hún var svo þreytt að hún varð að
setjast niður andartak og hvíla sig.
Þegar hún kom auga á spiladósina
sagði hún: „Nú er ég orðin það sein
að fimm mínútur gera hvorki til né
frá, ég held ég dragi spiladósina upp
og hlusti á hana. Ef til vill kynnist ég
þessu óvænta sem konan minntist
á.”
Dagný sneri handfanginu þar til
dósin byrjaði að spila lítið fjörugt
lag. En hvað var nú þetta? Dagný
leit í kringum sig og hélt aö þetta
væri draumur. Allir hlutir í eldhús-
inu fóru á hreyfingu og það var eins
og þeir væru með hendur og fætur.
Það hafði logað svo illa undir pottin-
um með vatninu að það vildi alls
ekki sjóða. En nú fór físibelgurinn
upp á lítinn skemil og tók að blása í
eldinn og brátt fór að sjóða. Sópur-
inn fór á hreyfingu og allt ryk og
aska, sem var á gólfinu, sópaðist
58 Vikan 30. tbl.