Vikan - 26.07.1984, Blaðsíða 21

Heimkoman
1980 eða E1 Salvador... alltaf
fundum við eitthvert þrætuepli.
En nú kom Ellie úr eldhúsinu
og ljósin slokknuðu áður en hún
haföi sest. „Við Ruth vorum alltaf
vön að hátta um þetta leyti svo að
þau eru stillt svona,” sagði pabbi.
Við risum þegjandi á fætur og fór-
um að stiganum.
Ellie tók um handlegg pabba á
stigapallinum. „Carl dáir yður
mjög, hr. Haffner,” sagði hún.
Pabbi bauð kurteislega góða
nótt en það var vantrúarsvipur á
andliti hans.
„Þú gekkst of langt,” sagði ég
þegar við vorum komin inn.
„Þú dáist að honum samt. Og
þú gerir hluti sem hann gæti verið
hreykinnaf.”
„Eins og að selja mikið?”
„Ca-rl.” Ellie sagði nafn mitt
eins og tveggja atkvæða orð. „Við-
urkenndu fyrir föður þínum að þú
hefur vinnu. Viðurkenndu fyrir
mér að þú átt föður. Viðurkenndu
fyrir kettinum þínum að þú eigir...
hvað svo sem ég nú er, vinkonu. ”
„Ég veit ekki hvort Ho þyldi
það.”
„Þá það, en viðurkenndu hitt.”
„Eigum viö ekki að fara að
hátta?” Ég ýtti henni vongóður að
öðru rúminu.
„0, nei — ekki meðan við erum
að þræta!”
„Hvað ef ég segi kettinum mín-
um frá sambandi okkar? ”
„Það væri góð byrjun.”
„Byrjunáhverju?”
„Á að lifa lífinu. I tíu ár hefurðu
lifað eins og munkarnir frá 999
eftir því að heimurinn endaði. En
veröldiner enn til.”
„Halló, heimur,” sagði ég og
kyssti hana.
„Þetta erútúrdúr.”
„Ég gæti ekki gert neitt kyn-
ferðislegt hérna innan um öll
skrípablöðin mín.”
Við fórum upp í rúm og Ellie
steinsofnaði. Ég lá andvaka og
hugsaði.
ÞAÐ VAR byrjað að daga þegar
ég vaknaði milli Ellie og veggfóð-
ursins með landakortunum. Ég
færði mig í rúminu. Ellie andaði
rólega.
Ég hafði ekki skilið að það var
tilfinningalegs eðlis að fara með
hana heim. Var það síðasta
sniðuga bragðið mitt að koma með
Ellie hingað? Hæ, pabbi, sjáðu —
sýna hana og svo beint upp í rúm
með hana. Var þetta einhvers
konar ödipusarhefnd?
Ellie bærði á sér og ég settist
upp og snerti hana léttilega.
Kannski er útskýringin auð-
veldari, hugsaði ég — kannski er
hún tengiliður milli okkar pabba.
ALLTAF ÞEGAR ég fékk góða
einkunn eða verðlaun í skólanum
þegar ég var krakki þagði ég yfir
því. Ég skildi það einhvers staðar
eftir í þeirri von að einhver sæi
það og varö svo reiður þegar það
gerðist.
Eg hugsa að ég hafi verið
ánægður með að Ellie sagði pabba
að ég stæði mig með ágætum í
vinnunni. Það er kannski heldur
betra að vera launalaus blaðafull-
trúi en peð í ödipusarleiknum... en
aðeins ögn.
„Heyrðu,” sagði ég og ýtti við
henni, „hvað segirðu um að taka
þetta alvarlegar með okkur? Eins
og að flytja saman eða giftast eða
eitthvað.”
„Ha?”
„Ég var að tala um að búa sam-
aneðagiftast.”
„Giftast?”
„Hvort öðru.”
„Já, já...” Hún sofnaði aftur ef
hún hafði þá nokkru sinni vaknað.
Hafði hún heyrt eitthvað af þessu?
Og hvar stóð ég? Var ég trúlofað-
ur maður? Kannski myndi hún
ekkert þegar hún vaknaði. Eða ég
gæti sagt henni að hana hefði
dreymt þetta og kennt sósunni um
allt. En þaö var eitthvað svo lág-
kúrulegt við slíka framkomu.
„Ég stend við það ef hún man
eftir því,” sagði ég við sjálfan
mig.
„Ég finn upp á einhverju ef hún
hefur gleymtþví.”
Loftkælitækið byrjaði að suða
og ég breiddi ofan á Ellie. Svo fór
ég í buxurnar og fram á gang. Ég
fór að herbergisdyrum föður míns
og nam þar staðar. Eg heyrði eng-
ar hrotur þó að mamma héldi því
alltaf fram að hann hryti. Kannski
sat hann upp við dogg og las göm-
ul tímarit.
Ég sneri húninum og fór inn.
Smábirtu lagði inn milli glugga-
tjaldanna. Faðir minn lá sofandi á
bakinu og andaði hljóðlega.
Ég horfði á andlit hans. Það var
rólegt en sterklegt þó að ég reyndi
að finna einhvern svip með okkur.
Stóru fæturnir voru eins og tvö
smátjöld við rúmgaflinn. Mamma
sagði mér einu sinni að hún hefði
grátið á spítalanum þegar hún sá
að ég fengi alveg jafnstóra fætur
og hann. Svo að fætumir voru
fyrstu svik mín — fyrstu táknin
um að ég væri bland beggja.
Mér hætti til að hafa sama álit
og hún — þó að fæturnir á mér
sýndu svo ekki varð um villst af
hverjum ég var kominn.
Þegar ég var fimm eða sex ára
var hann vanur að fara með mig í
verksmiðjuna, á kaffistofu starfs-
fólksins, og kaupa handa mér
appelsín (mamma var á móti kóki)
og franskar kartöflur. Vinir hans
komu að borðinu og tóku í hönd
hans og sögðu að ég væri mjög
líkur honum — eins og til að hrósa
erfðaeiginleikum föður míns — og
ég brosti feimnislega þó að ég
vissi vel að ég væri alveg eins og
hún mamma.
Einu sinni gleymdi pabbi appel-
síninu og ég snökti ögn á heimleið-
inni. Hann tók eftir því og ég
skammaðist mín og fór að gráta,
en hann sneri orðalaust við og fór
með mig til baka og keypti eina
flösku handa mér og aðra handa
sér.
Stundum grét mamma mín og
stundum grét ég. Pabbi fékk
aldrei að gráta — því að hann
notaði svo stóra skó og var í
ábyrgðarstöðu. Hann var alltaf
óviss og hikandi heima um helgar.
En mér fannst hann örlagavaldur
í kaffistofunni með plast-
borðunum þegar stóru mennirnir
komu til að heilsa honum.
ÞESS VEGNA var hann sífellt að
senda mér greinar úr Time Maga-
zine eða Business Week sem
greindu frá því hvernig fyrr-
verandi vinstrimenn höguðu sér
núna. Nei, ég vildi ekki lifa eins og
hann. Enmérvar sama þó að hann
vissi aö verslunin gengi vel.
Kannski eru erf ðir annað og meira
en stórir fætur eða útstæð eyru...
Hann myndi kannski skilja það
ef ég segði honum að ég hefði
verið að hugsa um stóra sam-
steypuverslun þar sem allir
starfsmennirnir eiga sinn hlut og
ég vinn fyrir þá og fæ hluta af
ágóðanum. Það var kannski
ekkert athugavert við að segja
þetta við morgunverðarboröið. Þá
hefðu pabbi og Ellie um eitthvað
að tala ef þau vildu endilega tala
ummig.
Nokkrar dúfur kurruðu undir
þakbrúninni og ljósgeisli féll á
gólfið við rúmgaflinn.
Ég vildi að þessi dagur yrði
góður fyrir okkur þrjú og ég vildi
að hann byrjaði vel. Ég kom við
handlegginn á pabba. „Það er
kominn dagur,” sagði ég. „Á
fæturmeðþig.”
30. tbl. Vikan 21