Vikan - 27.12.1984, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
r
Ellefti hluti.
c%ST1R ^EMMU
„Við veröuin aö snúa á Svörtu-
Kráku,” sagöi hann. „Rauðskinn-
inn er mjög slægur. Svarta-
Kráka er þegar búin aö komast að
þeirri niðurstöðu að við höfum
hingaö til sloppið við ásókn illra
anda, fyrst brotthvarf okkar úr
þessu lífi fylgdu ekki kvalavein
þjóðsögunnar. Hann hlýtur að
hafa reiknað út að við gerum
svona og svona. Við verðum því aö
gæta okkar að gera ekkert slíkt.”
Það var ekki hægt að toga nein
frekari smáatriði upp úr Yves
annað en það að flóttatilraun
þeirra yrði gerð næstu nótt.
Þegar sólin var hátt á lofti bað-
aði Emma sig í þeim hluta lækjar-
ins sem var úr augsýn óvinanna
fyrir ofan þau. Hún var ánægð
með að aðdáunaraugnaráð veiði-
mannsins beindist sí og æ að
henni, kraup svo vatnið náði henni
í mitti í ólgandi flauminum, jós
upp lófafylli af tæru og köldu vatn-
inu og hellti því yfir höfuð sitt og
axlir. Hún vissi að hann girntist
hana með endurheimtri karl-
mennsku sinni og hún var sæl í
þeirri vissu að með líkamsfegurð
sinni og með því að beita töfrum
sínum hefði hún frelsaö hann frá
þeim skelfingum sem höfðu
minnkað hann svo.
Þá fór hún að velta því fyrir sér
af hverju hann hefði flutt út í auðn-
ina. Það virtist ekki erfitt að finna
svarið: Hvorki hjáleigan né
bæjarlífið hefði verið honum bæri-
legt eftir að María fyrirfór sér.
Hann hafði einu sinni sagt við
Emmu að heimili hans væri þar
sem hann væri staddur í auðninni.
Þegar hún yröi farin frá honum,
þegar hún hyrfi í hlutverk sitt sem
leikfang gamalmennis í Quebec,
yrði Yves enn á reiki um vega-
lausa skógana: þögull, harður,
skelfilega einn, þó ekki fyllilega
einn lengur því hann ætti minning-
ar um Emmu Devizes til að ylja
einsemd sína og lita drauma sína.
Og Emma gladdist í örlátu hjarta
sínu.
„Yves, ef þú hefur ekkert betra
að gera, viltu þá vera svo vænn að
Janette Seymour
Hver er Emma? Hún er ung og falleg stúlka sem kemst
að raun um að lífið er enginn dans á rósum og allt krefst
nokkurra fórna. — Þegar sagan hefst munar minnstu að
hún verði fómarlamb siðlausra óþokka en í það skiptið
sleppur hún með skrekkinn. Hún neyðist til að ganga að
eiga mann sem er henni lítt að skapi sem eiginmaður, en
ævintýraferlinum er síður en svo lokið þótt hún sé gengin
í það heilaga — þá fyrst fer að færast fjör í leikinn. Ein-
hver leyndardómsfullur huldumaður gerir henni lífið
leitt, þar til að lokum að hún uppgötvar hver hann er — og
þá verða lesendumir væntanlega ekki síður undrandi en
hún sjálf....
Æsispennandi ævintýraróman — um lífsreynslu sem
ekki fyrirfinnst lengur, ástir og hrakninga — mannvíg
og mansal — látið ÁSTIR EMMU ekki fram hjá ykkur
fara!
þvo mér um bakið?” spurði hún
hann.
DAGURINN LEIÐ fljótt. Löngu
fyrir myrkur tautaöi Yves eitt-
hvað um að kanna flóttaleið
þeirra, tók upp langan riffilinn og
skaust inn í kjarrið. Þaö leið um
það bil klukkustund.
Emma leit í kringum sig. Brátt
yröu þau farin. Meðan þau höfðu
verið þarna í vinalegu gilinu höfðu
hlutverk þeirra Yves fullkomlega
snúist við. Fyrst var hann
björgunarmaöur og hún sú sem
bjargað var, nú var það hún sem
hafði hrifið hann úr fangavist
minninganna. Engu að síður var
hún enn ákaflega háð honum —
eins og til dæmis núna.
Gilbotninn með síhjalandi lækn-
um, mosagrónum bökkunum,
gróðursældinni — ævinlega svo
vinalegur — var orðinn óskýran-
lega uggvænlegur eftir rökkur.
Yves haföi aldrei fyrr skilið hana
eftir eina svona seint. Hann var
yfirleitt kominn aftur til hennar og
byrjaöur að útbúa kvöldverðinn
þeirra. Hún vonaði að hann kæmi
fljótlega, mjög fljótlega, áður en
skelfilegar trumburnar byrjuðu
nætursláttinn uppi í hæöunum.
Það fór hrollur um Emmu, eins og
einhver hefði rétt gengið yfir gröf
hennar. Hún flýtti sér að hrinda
þeirri hugsun frá sér.
Hvað gat tafið hann? Hann hafði
aldrei verið svona lengi í burtu.
Höfðu indíánarnir kannski ráðist á
hann úr launsátri? Hafði hann
rekist á eitthvert stóra rándýrið
sem var á ferli í skóginum?
Kannski björn? Yves haföi sagt
henni frá stóra svarta birninum
sem dvaldist í skógum. Hann hafði
sagt henni að hann væri ekki
árásargjarn en þó kröftugt og
hugsanlega hættulegt dýr, elti
bráð sína og yfirbugaöi hana með
snöggri, miskunnarlausri atlögu.
„0, flýttu þér, Yves — flýttu
þér!”hvíslaði hún.
Deyjandi dagsbirtan teiknaði
langa trjáfingurna á dökknandi
svörð. Vindgustur skrjáfaði í
42 Vikan 46. tbl.