Vikan - 27.12.1984, Blaðsíða 60

Fyrstu myndirnaraf Frankie voru svona. Ekki nema von aöenginn vildi þá...
Liverpoolárin
Fyrstu sögur sem fara af þeim meö-
lim Frankie Goes To Hollywood sem
hvað best er þekktur, Holly Johnson,
eru frá 1976. Þá var hann ekki nema 16
ára og hét William Johnson. Pabbi
hans og mamma höföu nýveriö bannaö
honum að fara út (þaö var laugardags-
kvöld) og hann var hræðilega argur.
Þaö sem meira er, hann var líka argur
eins og Forn-Islendingar heföu skiliö
orðið, þaö er öfugur. En þaö þýddi lítið
aö stoppa Holly litla og hann rauk út og
fór, eins og allir aörir, niður í bæ.
Astandiö í Liverpool er hræðilegt
hvort sem talaö er um atvinnumál eöa
málefni kynhverfra. Þess vegna haföi
vinur vor lítiö annað að gera á daginn
en aö hanga í kringum hársnyrtistofu
nokkra og fá sér eins og eina nýja
klippingu á dag, drekka kaffi og ræða
um upprisu pönksins viö þá félaga sína
sem svipað var komið fyrir og honum.
(Meðal þeirra var til dæmis Pete
Burns, söngvari Dead Or Alive.)
Kvöldin fóru í aö dansa við vini sína
undir takti frá Bowie, Roxy Music og
Velvet Underground á hommabörum
borgarinnar, einu stööunum þar sem
þeir gátu veriö án þess aö vera lamdir.
Eftir aö pönkbylgjan fór aö flæða
um heimsbyggðina hætti fólk aö kalla
á eftir Holly „Fucking Queer!” en
breytti því í „Fucking punk! ” Astæðan
var sú aö hann hafði krúnurakaö sig og
gekk í risastórum frökkum meö flúr-
nælur af hailærislegustu gerð í
barminum. Þetta var þó ekkert nýtt
fyrir hann, glysgirni og hneykslun
annarra hefur (og mun sennilega)
alltaf fylgt honum og vinum hans. A
þessum tíma var hann (náttúrlega) at-
vinnulaus en eyddi frístundum sínum
viö aö kenna sér á kassagítar um leiö
og hugur hans opnaöist meir og meir
fyrir tónlist almennt.
Þaö sama var þó ekki hægt að segja
um lund hans, blessaðs. Vegna þess
hve veist haföi verið aö honum bæði í
skóla og heima hjá sér fyrir kynvillu
sína haföi hann lokað persónuleika
sinn inni í skel og duldi þaö sem hann
hugsaði fyrir flestum nema þröngum
hópi vina. Þá skeöi þaö aö hann kynnt-
ist manni sem haföi svipaða sögu aö
segja, söguna um haröræði unga
hommans. Þaö var Paul Rutherford.
Þeir uröu fljótt góðir vinir og áöur en
langt um leiö var hljómsveitin komin á
prjóna þeirra. Það var Hoily sem kast-
aöi sér fyrst út í þann bransa meö því
aö stofna sveitina Big In Japan en Paul
gerði slíkt hiö sama meö því aö gerast
söngvari hljómsveitarinnar The Spit-
fire Boys.
Big In Japan
og framhald þess
Big In Japan náöi umtalsverðum
„underground” vinsældum í Liverpool
en haföi það aldrei af aö komast upp á
yfirborðið. Oánægöur meö framtak sitt
þar fór hann aö vinna meö vinkonu
sinni, Jayne Casey, í dúett sem þau
kölluðu The Sausages From Mars. Þau
fengu ýmsa fíra, sem við þekkjum vel í
dag, til að hrópa aö sér ókvæðisorðum
þegar þau voru aö spila til að lífga upp
á konsertana. Þetta voru Ian McCull-
ogh, Julian Cope og Pete Wylie sem á
þessum tíma voru frægar kjaftabullur
í Liverpool og höföu allt of mikiö að
gera viö aö rökræöa hluti eins og aö
veita eiginhandaáritanir til að geta
spilað.
Big In Japan ævintýriö var dæmt til
aö mistakast og eftir að það var endan-
lega búiö beindist athyglin aö Holly
sjálfum. Hann var svo vitlaus aö
bregöast viö væntingum þessum í
snatri með því aö gera litla sólóplötu
sem hann kallaði því fáránlega nafni
Yankee Rose. Platan var dæmd löngu
áöur en hún varö til og var fastur
gestur í útsöluhornum liverpúlskra
hljómplötuverslana þar til fyrir stuttu.
Þetta, ásamt mörgu öðru sem
þyrmdi yfir Holly greyið, olli því aö
hann gafst upp og ákvaö aö koma ekki
nálægt tónlist framar. Vinir hans voru
annaðhvort famir frá honum eöa
dottnir í heróín og einn síns liös geröist
hann hommaklúbbatöffariaönýju.
önnur tiiraun
Eftir ár eöa svo fór hann þó að hreyfa
sig í tónlistarlegar áttir aö nýju. Hann
hóf samstarf viö Steve Lovell, sem nú
pródúserar A Flock Of Seagulls, og
Ambrose nokkum sem þá var í hljóm-
sveit Jayne, Pink Military. Lítið kom
út úr því nema hvað Ambrose þessi
fann upp á nafninu Frankie Goes To
Hollywood sem hann haföi pinnað upp
úr gömlu amerísku kvikmyndablaöi
þar sem fjallaö var um flutninga
Franks Sinatra frá Las Vegas til Los
Angeles.
Ekkert heyröist síöan frá honum
næstu mánuöi eöa þar til hann poppaöi
allt í einu upp hjá vinkonu sinni,
fagnandi yfir þvi aö hafa fundiö þrjá
drjóla sem voru til í aö vera meö
honum í nýrri hljómsveit. Þetta voru
Peter (Ped) Gill, Mark O’Toole og
bróðir hans, Ged. Þetta voru fírar sem
höföu fengiö almennilega vinnu og
höföu eytt síöustu árunum í aö spila í
lókalhljómsveitum og elta gellur um
nágrannahverfin. Holly haföi það
sem þá vantaði og öfugt, þeir voru með
þann kraft sem Holly vantaöi til aö
geta endurheimt sjálfstraust sitt.
Holly hjálpaöi til dæmis Mark viö að
bjóöa stelpu, sem hann var hrifinn af,
út, þó aö hún þægi ekki boöiö. Hann var
f jórum árum eldri en strákamir og því
sjálfskipaður ráðgjafi þeirra og veg-
vísir.
Voriö 1982 var hann svo farinn aö
semja texta viö lög Peds og Marks og
ekki leið á löngu þar til þeir spiluöu á
sínum fyrsta konsert sem upphitunar-
band fyrir hljómsveit sem þá innihélt
Paul Rutherford sem bakradda-
söngvara, Hambi And The Dance.
Þar fluttu þeir þrjú nýleg lög, Relax,
Two Tribes og Love’s Got A Gun.
Flutningurinn féll vel í kramiö hjá á-
heyrendum, sérstaklega þó Paul
Rutherford sem stökk upp á sviö í
síðustu lögunum og söng með. Þaö var
inntökupróf hans í hljómsveitina og
upp frá því hóf hann störf fyrir
strákana.
Hans fyrsta verk var aö koma
svolitlum klassa yfir þá með aöstoö
Holly. Það var ekki erfitt fyrir hann
því aö hann haföi verið nemandi viö St.
Helens College of Art og unnið talsvert
sem hönnuður, meöal annars bjó hann
til pils fyrir Holly. Þessi nýja ímynd
varö til á næstu mánuðum á þann hátt
aö hljómsveitin skiptist í tvennt,
„gay” og „streit” og vann hvor flokk-
ur hinn upp þannig aö strákamir þrír,
þeir venjulegu, öskruöu á hina tvo og
kölluðu þá ógeðslega hommasvíra og
margt fleira óprenthæft í þeim dúr.
Hinir svöruöu svo í sömu mynt en allt
samt í góöu. Þetta hefur veriö mis-
skiliö af blaöafólki og oft haldiö aö
hljómsveitin sé aö klofna í tvennt. Um
Hinn almisheppnaði Holly Johnson með
sólóplötu sína, Yankee Rose. Ekki
nema von að enginn vildi kaupa hana.
leiö klæddust þeir hræðilega skjól-
litlum leöurfatnaöi, pungbindum, rass-
lausum stuttbuxum og fleiru því um
líku.
Þessar tiktúrur þeirra
voru farnar aö vekja þaö mikla athygli
í Liverpool, um leið og þeir unnu sig
upp í konsertabransanum, aö umbi
nokkur, Bob Johnson, bókaði þá, án
þess að hafa nokkum tímann séö þá, til
að styöja aöra hljómsveit sem hann
haföi á sínum snærum, Ruts DC. Er
hann heyröi í þeim þaö kvöld
sannfæröist hann um aö þessir drengir
væru meö rétta „stöffið” og hljóm-
plötusamningur væri, eins og hann
orðaði þaö, „a piece of piss”.
Og þá hófst eltingaleikurinn við
hljómplötufyrirtækin. Arista varö
fyrst fyrir valinu og eftir fund þar fóru
þeir heim meö 1500 pund sem þeir
notuðu til aö gera demóupptökur af
lögunum Relax og Two Tribes. I
kaupbæti sendu þeir líka videomynd,
tekna meö einni vél í einhverjum
fáránlegum pöbbkjallara í London.
Eftir að hafa heyrt eöa öllu heldur séð
þessi ósköp þökkuöu Aristamenn pent
fyrir sig og lýstu yfir algeru
áhugaleysi.
Þaö sama var uppi á teningnum hjá
forsvarsmönnum Polygram. Eftir aö
hafa borgað fyrir upptökur á Love’s
Got A Gun og öðru ljúflega nefndu lagi,
Get Out Of My Way Arsehole (Junk
Funk) sögöu þeir nei, takk.
Þeir létu i
þetta ekki á sig fá og
settu saman bækling um sjálfa sig sem
þeir svo sendu fjölmiðlum og plötufyr-
irtækjum. Arangur þess varö sá aö
þeir fengu eitt viötal á popprás Breta,
Radio One, og síöan pláss í þætti Johns
Peel þar sem þeir tóku upp Krisco
Kisses, Two Tribes, Disneyland og The
World Is My Oyster. Tvö fyrirtæki í
viöbót sýndu smálit, Island og A&R, en
séffar þeirra voru hræddir við að þurfa
aö tengja nafn fyrirtækja sinna við
svona ímynd og neituðu.
Þetta var í nóvember 1982 og mán-
uöi síöar gafst Ged upp og í hans staö
kom frændi hans, Brian (Nasher)
60 Vikan 46. tbl.