Vikan - 27.12.1984, Blaðsíða 40

Gylmir
SMÁAUGLÝSINGAR DV
MARKADSTORG
TÆKÍFÆRANNA
Þú átt kost á aö kaupa og selj'a
allt sem gengur kaupum og sölum.
Bara aö nefna það í smáauglýsingum DV,
hinu ótrúlega markaöstorgi tækifæranna.
Markaöstorgiö teygir sig víöa. Þaö er sunnanlands
sem noröan, vestan sem austan, í bátum sem flug-
vélum, snjóbílum sem fólksbílum, hvarvetna er DV lesiö.
Einkamál. Já, það er margt I gangi á markaöstorginu,
en um hvaö er samiö er auövitaö einkamál hvers og eins.
Sumir borga meö fínpressuðum seölum.
Menn nýkomnir úr banka? Þarf alls ekki aö vera.
Gaetu hafa keypt straubretti á markaöstorginu daginn áöur.
Smáauglýsingar DV eru markaöur meö mikinn mátt.
Þar er allt sneisafullt af tækifærum.
Þaö er bara aö grípa þau.
Þú hringir... 2 70 22
Við birtum...
Þaö ber árangur!
Smáauglýsingadeildin er í Þverholti 1 I.
Opið: Mánudaga-föstudaga, 9.00—22.00
ER SMÁAUGLÝSINGABLAÐIÐ
r
tímarít fyrír atta - fæst á
næsta b/aðsö/ustað
Fimm minútur með l/l
Stúlkan í snyrtivö
Ég átti erindi í snyrtivöruversl-
un í gær þegar ég var í bænum.
Allt var ilmandi af Elizabeth Ard-
en, Pierre Robert, Shalimar, furu-
nálum og nýlöguðu kaffi. Síðast-
nefnda lyktin kom frá bleiku plast-
hengi sem huldi til hálfs langan
gang og í honum, innst, sá í eitt-
hvað sem virtist vera bakher-
bergi. Ég beið þolinmóður í nokkr-
ar mínútur, gerði kurteislega vart
við að ég væri þama en var aleinn
engu aö síður áfram. Síðan ræskti
ég mig hærra. Éngin afgreiðsla.
Svo reyndi ég annað ráð. Það er
nefnilega um margt að velja þeg-
ar maður stendur einn og sér í
mannlausri búð, án afgreiðslu og
hefur fullan hug á að fá afgreiðslu.
Ég opnaöi búðardyrnar og lokaði
af og til. En engin afgreiðsla
samt.
Ég heyrði glymjandi þunga-
rokk frá útvarpi í bakherberginu.
Kröftug röddsöng:
— Give me a chance. . . let me
see you dance.. .
Stúlkukindin dansaði fram hjá
miðdyrunum með kaffikönnu í
hendi. Hún virtist vera sautján.
Stretsbuxur og kóngablá víð
peysa. Rauðhærð stúlka. Hár-
greiðslan var svipuð og á brodd-
gelti með langa brodda á fengi-
tímanum. Ég flýtti mér að ræskja
mig í þriðja sinn og hringlaði
svolítið í nokkrum glösum sem
voru fyrir framan mig á borðinu,
því miður með þeim árangri að
eitt þeirra brotnaði. Sterk ilm-
vatnslykt barst um alla búðina.
Það var laufailmur og hann virtist
berast alla leið inn í bakherbergið.
En þá hringdi síminn. Hann var á
ganginum, rétt bak viö plastheng-
ið. Stúlkukindin ansaöi.
— Andartak! sagöi hún og leit á
mig, snöggt. Ég kinkaði kolli
skilningsríkur á svip og var glaður
yfir því að hafa loks verið upp-
götvaður. Röddin í símanum sagði
til nafns.
— Nei, ert það þú, Rúdolf? H-æ-
æ! Og ástarþakkir fyrir síðast.
Við skemmtum okkur nú vel,
fannst þér ekki? Nei, ekki aldeilis.
Þú veist að ég er alltaf hress að
tala við þig. Já, það finnst mér
líka. Æ-ð-i!
Hún lækkaði röddina og fór að
hlusta.
— Er það, Rúdolf? Ertu viss?
Eöa segirðu þaö viö allar
stelpumar? Já, en þú veist það nú,
auövitað geri ég það, Rúdolf.
Maður ætti ekki að játa þaö en ég
er nú líka alveg ofsalega hrifin af
þér. Ertu virkilega ekki búinn aö
fatta það, þorskhaus! Þú varst nú
ekkert sérlega uppveðraður í gær-
kvöldi, annars. Nei, ég get það
ekki. Ekki í kvöld. Ég lofaöi Jónu
að koma í partí. Súsanna og Ulla
ætla líka. En kannski annað kvöld
— ef þú ert ekkert annað að gera?
Er það? 0, hættu nú, Rúdolf.
Svona spyr maður stelpur
ekki.. . í síma að minnsta
kosti.. .
Ég ræskti mig aftur. Og hóst-
aði.
— Bíddu aðeins, Rúdolf, það er
maður hérna sem þarf að fá af-
greiðslu.
Hún stakk höfðinu fram undan
plasthenginu, broddgaltarklipp-
ingunni réttara sagt.
— Hvað ætlaðir þú aö fá?
— Ég get beðið þangað til þú ert
búin í símanum.
— Ef þú ert að hugsa um rak-
sápu þá geturðu sjálfur tekið þér
brúsa þarna. Þeir eru þarna. Þeir
kosta þrjátíu krónur og upp í átta-
tíu. Það stendur á þeim. Þú getur
sett peninginn á borðið.
— Ég ætla ekki að fá raksápu.
Ljúktu bara samtalinu. Ég bíð.
Hún hvarf bak við hengið. Já,
ég er komin aftur, Rúdolf. Nei,
eins og ég var aö segja, þá bara
get ég það ekki í kvöld. 0,
Rúdolf. . . ég get ekki bara staðið
hér og sagt það! Ég er með við-
skiptavin í búðinni. Nei, auðvitað
er það ekki það. . . ég segi þér
satt, þetta er bara viðskiptavin-
ur. Auðvitað ekki, Rúdolf, ég
sver! Ég hef ekki einu sinni séð
Konna síðan þetta kvöld þarna á
diskóinu. Hver? Viðskiptavinur-
inn? Það veit ég ekki! Ég hef
aldrei séð hann áður. Eg var að
segja þér það. Eg sver! Hvað
sagðirðu? Já, en maður getur ekki
sagt það hérna. Þaö heyrist hvert
einasta orð inn í búð. Bíddu að-
eins. . .
Hún stakk hausnum aftur fram
undan plasthenginu.
— Hvað ætlaðirðu annars að fá?
— Ljúktu símtalinu bara,
fröken. Eg get beðið.
Ég held að augnaráðið, sem
hún sendi mér, hefði getað drepið
mig eða hafi að minnsta kosti ver-
ið hugsað til aö koma mér um-
svifalaust burt úr búðinni. Ég hélt
40 Vikan 46. tbl.