Vikan - 27.12.1984, Blaðsíða 23

Hjónabandið með Taritu
hefur ekki hlotið lögform-
lega blessun en hún hangir á
sínum kalli með því að leyfa
honum að gera það sem
honum sýnist.
siðferðilega óhæfur til að hafa
yfirráð yfir Christian, syni þeirra.
Þessi átök voru meira en Movita
þoldi. Hún fór til Mexíkó með
drenginn. En þau Brando hittust
iðulega bæði fram að skilnaði
þeirra árið 1968 og eftir hann,
enda hafði þeim á þessum tíma
fæðst dóttirin Rebecca. Þau hafa
alla tíð lagt sig fram um að vernda
börnin fyrir sviðsljósi fréttahauk-
anna og vinátta þeirra hefur alltaf
veriðsömog jöfn.
1 upphafi sjöunda áratugarins
var illa komið fyrir Brando.
Velgengnin var að vísu söm og
jöfn í leikstarfinu en það var ekki
nóg. Tvö hjónabönd höfðu ekki
megnað að færa honum varanlega
hamingju. Fjárhagslega var hann
öreigi — peningamir, sem mokað
hafði verið í landbúnaðinn í
Nebraska, höfðu gufað upp fyrir
mistök föður hans. Og Brando
sjálfur reyndist jafnfávís fjár-
málamaður og faðir hans.
Svo kom Uppreisnin á Bounty.
Þar var eins og allt væri í illum
álögum frá öndverðu. Þar vantaði
blóraböggul og það var auðvelt aö
skella skuldinni á þessa sjálfs-
elskufullu, of feitu og ævintýra-
gjömu kvikmyndastjömu og
kenna honum um allt — tafirnar,
handritsleysið, stöðug leikstjóra-
skiptin og rifrildið um hlutverk
milli Trevor Howard og Richard
Harris — sem kunnir eru að því aö
vera til vandræða þar sem þeir
koma viö sögu.
Það sem Marlon Brando gat
hins vegar ekki svarið fyrir
meðan á töku þessarar myndar
stóð var faðerni að barni að
minnsta kosti einnar Tahiti-
dömunnar, jafnvel þótt Movita
kona hans væri með honum á
þessum tíma ásamt syni þeirra.
Ástarleikur hjá kúnum
Ein Tahitidaman, Vaea Benett,
segir frá geðsveiflum Brandos og
uppátækjum. Kvöld eitt, eftir að
þau höföu verið að dansa, stöðvaði
hann bílinn við kúahaga og sagði:
„Við skulum koma og heilsa upp á
þær.” Svo dró hann Vaeu út í
grasið, þar sem þau dönsuðu og
elskuðust, en kýrnar horfðu
værðarlega á og tónlistin þrumaði
úr bílaútvarpinu.
Nokkrum kvöldum seinna
lokaði hann Vaeu inni í herberginu
hennar klukkustundum saman.
Upphaflega hafði hann boðið
henni í samkvæmi en snerist
hugur þegar hann kom að sækja
hana, einfaldlega af því hún haföi
skipt um hárgreiðslu til að
þóknast honum. Honum þóknaðist
ekki breytingin.
Loks þoldi Vaea ekki sjúklega
ást hans og svarta afbrýðisemi
lengur heldur flúði til Rómar þar
sem hún reyndi að svipta sig lífi,
heimilislaus og skuldug. Hún gat
ekki hugsað sér að snúa aftur
heim til foreldra sinna á Tahiti
fyrr en Brando væri farinn þaðan.
Stormasamur lífsmátinn
skánaöi lítið við enn eitt bakslagið
í sambandi hans við Önnu Kashfi.
Christian sonur þeirra, sem nú
var sex ára, kom að móður sinni
meðvitundarlausri eftir að hafa
tekið of stóran skammt af lyfjum
— þótt hún fullyrti seinna að þetta
heföi verið flogakast. Brando fékk
tímabundinn yfirráöarétt yfir
Christian og kom honum fyrir um
tíma hjá Frances systur sinni.
Hollywoodliðið, sem svo lengi
hafði orðið að láta hann yfir sig
ganga, gróf nú upp stríðsöxina.
Bounty fór 15 milljónir dollara
fram úr áætlun en þaö skilaði sér.
Samt varð Brando þessi kvik-
mynd dýrkeypt. Hollywoodliðiö
sagði Brando að fara til fjandans.
Brando sagði Hollywoodliðinu að
fara til f jandans.
Ef til vill hafði hann ekki nema
eitt gott upp úr þessari kvikmynd:
Taritu, uppþvottastúlkuna sem
hann valdi til að leika ástkonu sína
í myndinni. Þessi tahitíska
fegurðargyðja færði honum tvö
börn í viðbót og sólareyjuna.
Einangrun
Sú staðreynd að hann bjó sem í
hjónabandi með Taritu og var
giftur Movitu og átti böm með
þeim báðum hneykslaði meira að
segja forhert Hollywoodliðið. Það
hafði hom í síöu hans fremur en
nokkru sinni fyrr og setti hann í
einangrun í tíu ár.
Á þessum tíma geröi hann fjöl-
margar ómerkilegar myndir,
aðallega „meö boðskap”, en
reyndi jafnframt af öllum kröftum
að laga heiminn. Hann tók virkan
þátt í pólitík og talaði fyrir
málstað mannréttinda svartra,
jafnframt því sem hann gaf
þúsundir dollara til málstaðarins.
Hann barðist fyrir því aö hætt
væri aö hafa sér kvikmyndahús
fyrir svarta og sér fyrir hvíta,
hann studdi málstað indíána og
fór meira aö segja á veiðar með
þeim á friðuðum svæöum til að
sanna fylgi sitt við málefni þeirra.
Það var ekki fyrr en 1971 að
Marlon Brando „kom aftur” og þá
fyrir leikstjórann Frances Ford
Coppola í Guöföðurnum. Þar
sýndi hann að hann hafði ekkert
misst af snilld sinni þegar hann
penslaði á sig yfirskeggsræmu,
sverti ljóst hárið, tróð út
kinnarnar með pappír, fór í slitna
skyrtu og sjúskaðan jakka — og
kveikti svo í ítölskum vindli.
Hann var Don Corleone, þessi
miskunnarlausi gamli mafíu-
guðfaðir, en hann var jafnframt,
að skilningi Brandos, gamall,
vænn karl. Guðfaðirinn skilaöi 100
milljónum dollara og talið er að
Brando hafi fengið 16 milljónir af
þeirri fúlgu.
Síðasta kvikmynd hans í fullri
lengd, Síöasti tangó í París, gerði
honum ekki mikið gott. Þetta er
mynd um sælu og kynferðisástríðu
með ungri stúlku, sem Maria
Schneider lék. Síðasti tangó í
París fékk stimpilinn „rusl”.
Stjarnan viðurkenndi á eftir að
honum liði eins og hann hefði
framið sjálfsnauðgun.
Og þar með sigldi hann til
Kyrrahafseyjunnar sinnar þar
sem hann reyndi að setja upp
túristaparadís. Það mistókst. Nú
er hann aö reyna að finna aðferð
til að beisla sólarorku án þess að
spilla umhverfinu.
Um líf sitt — það er að segja
ástalíf — segir hann: „Það var
eins og færiband færi gegnum
megnið af ævi minni. Ef maður er
ríkur og frægur er ekki erfitt að
bæta bólið. Ég vissi hvað ég var að
gera en ekki hvers vegna. Og ég
veitþað ekkienn.”
Þessa dagana koma lódökkar
vinkonur og fara, og þær verða
sífellt yngri. En varanlega ást
finnur hann ekki, hann Marlon
Brando — geðvondur, fúllyndur og
gruflandi. Enn reyna karlar að
líkjast honum og konur þrá ást
hans. En jafnoki hans finnst ekki.
Tekið saman eftir „Marlon Brando”
eftir David Downing og nokkrum upp-
sláttarritum.
46. tbl. Vikan 23