Vikan - 08.05.1986, Blaðsíða 53

var ráðin í að snúa honum af glæpabrautinni.
Buck tók vel í það en fyrst vildi hann endilega
hitta litla bróður sinn, Clyde; hann hélt þvi
meira að segja fram að hann einn gæti snúið
Clyde af villu síns vegar. í fangelsinu hafði
hann meðal annars haft þann starfa að hreinsa
klefann þar sem rafmagnsstóllinn var geymdur
og oft ímyndaði hann sér bróður sinn engjast
í honum. Blanche féllst á fund þeirra bræðra
með semingi og í apríl 1933 hittust þeir bræður
í bænum Joplin í Missouri.
CLYDE VERST MEÐ HLAUP-
SAGAÐRI HAGLABYSSU
Bæði Bonnie og Blanche voru viðstaddar,
sem og þriðji félagi „Barrow-gengisins", hinn
16 ára W.D. Jones, sem hafði fengið svo grimmi-
lega eldskírn á jóladag. Hópurinn tók á leigu
íbúð með tvöföldum bílskúr þar sem Clyde
geymdi tvo stolna bíla og um hríð gekk allt
vel. Það fór vel á með bræðrunum og þó
Blanche væri hikandi sá hún ekki betur en
Buck væri í rauninni staðráðinn í að láta af
allri stigamennsku undireins og fundi þeirra
Clydes lyki. í um það bil hálfan mánuð lét hóp-
urinn lítið fara fyrir sér en þá voru peningarnir
búnir og Clyde og W.D. komust að þeirri niður-
stöðu að þeir yrðu að skreppa út og fremja rán
til þess að bæta úr skák. Aður en til þess kom
gerði lögreglan hins vegar vart við sig. Ná-
grannarnir höfðu ekki komist hjá þvi að taka
eftir miklu safni vopna sem borið var inn í íbúð
„Callahans verkfræðings“ eins og Clyde kallaði
sig og þeir höfðu líka veitt athygli fjölmörgum
bílnúmeraspjöldum sem hópurinn geymdi í
stolnu bílunum tveimur. Lögreglumenn, sem
fylgdust með íbúðinni, sannfærðust um að
þarna væru einhverjir glæpamenn á ferð og
héldu helst að um bruggara eða vínsmyglara
væri að ræða. Ef þeir hefðu vitað sannleikann
hefðu þeir vafalaust farið varlegar.
Clyde og W.D. voru nýkomnir heim eftir
rannsóknarferð um nágrennið í leit að stöðum
til þess að ræna og voru að loka bílskúrnum.
Uppi í íbúðinni var Bonnie að elda kál og rauð-
ar baunir sem var uppáhaldsfæða hennar milli
þess sem hún snurfusaði kvæði sitt um „Suicide
Sal“. Blance var að leggja kapal, Buck var
sofandi og litli hundurinn þeirra hjóna sömu-
leiðis. Þá komu fjórir lögreglumenn aðvífandi
í tveimur bílum.
Þetta gerðist síðdegis hinn 13. apríl. Lög-
reglumennirnir sáu mann standa við bílskúrs-
dyrnar og einn þeirra stökk út til þess að
komast inn fyrir áður en skellt yrði í lás. Clyde
lét sér ekki bregða, dró fram hlaupsagaða
haglabyssu og skaut lögreglumanninn hér um
bil í tvennt.
KÚLA FISKUÐ ÚR .
BRJÓSTINU MEÐ HARPRJONI
„Það er löggan, Bonnie!“ hrópaði hann svo
upp í íbúðina og Bonnie og W.D. hófu þegar
skothríð með sjálfvirkum rifflum úr gluggum
íbúðarinnar; Bonnie giska fáklædd og á inni-
skóm.
Allt fór i háaloft og það sem Bonnie mundi
best eftir síðar meir var lyktin af brunnum
baunum, ópin í Blanche og gáin í hundinum.
Blanche gekk raunar alveg af göflunum, stökk
út úr íbúðinni og lagði á hraðan flótta með
geltandi hundinn á eftir sér. Þetta virtist koma
lögreglumönnunum í opna skjöldu því að
minnsta kosti skaut enginn þeirra á eftir henni.
Annar lögreglumaður reyndi aftur á móti að
komast að bílskúrnum en uppskar ekki annað
en að Clyde skaut af honum hægri handlegginn
með haglabyssunni. Það voru ekki nema tveir
lögreglumenn eftir og annar þeirra hljóp í
næsta hús til að hringja eftir liðsauka. Sá fjórði
beið fyrir framan húsið og átti ekki eftir nema
eitt skot í byssunni sinni. Þegar Clyde, Bonnie,
W.D. og Buck stukku út í bíl og hugðust leggja
á flótta særði hann W.D. lítillega með síðustu
kúlu sinni en lét sig svo hverfa. Um sama leyti
tók Clyde allt í einu eftir sári á brjósti sér.
Sárið var ekki djúpt og hann fann fyrir kúl-
unni; því skipaði hann Bonnie að grafa hana
burt úr holdi sér. Bonnie gerði það - með hár-
prjóni.
Eftir að Clyde hafði skotið af vélbyssu út í
loftið í reiði sinni komust þau loks af stað og
héldu á eftir Blanche. Hún hafði ekki komist
langt; var enn á hlaupum, hágrátandi, náföl
og með hvutta í fanginu. Þau tóku hana upp í
bílinn en hún var ekki viðmælandi lengi vel.
Ennþá hélt hún á spilunum í höndunum og það
tók þau hin hálftíma að fá hana til að sleppa
þeim.
„ÉG GET EKKI DREPIÐ
ÞENNAN GAMLA MANN"
Þannig fór um sjóferð þá. I æsingnum hafði
Buck Barrow gripið hlaupsagaða haglabyssu
án þess að hika og skotið að lögreglumönnun-
um; öll áform hans um að verða nýr og betri
maður voru á bak og burt. Báðir lögreglumenn-
irnir, sem Clyde skaut við bílskúrinn, létust og
Buck hafði því ekki síður en bróðirinn og
Bonnie og W.D. brennt allar brýr að baki sér.
Nú vandaðist líka líf þeirra Bonnie og Clydes
því i ibúðinni i Joplin fann lögreglan fjölda ljós-
mynda sem þau höfðu tekið hvort af öðru - þar
mátti sjá Clyde sitjandi með vélbyssu á stuðara
bils síns og Bonnie reykjandi risastóran vindil.
Það er býsna dæmigert fyrir Bonnie að alla tíð
upp frá því var henni mjög umhugað um að
kveða niður þann orðróm að hún reykti vindla
og í hvert sinn sem þau tóku gísla bað hún um
að þeim skilaboðum yrði komið á framfæri. Það
hafði bara verið leikur hjá henni að stinga upp
í sig þessum vindli, þrástagaðist hún á; hún
virtist ekki telja það sæmandi stúlkum að
reykja vindla. Að drepa fólk var annað mál.
Næstu vikurnar voru flóttamennirnir á stöð-
ugum faraldsfæti og þorðu hvergi að stoppa.
Það virtist sama hvað iögreglan reyndi.
alltaf komust Bonnie og Clyde undan með
furðulegum hætti. Samtímaskopmynd...
19. TBL VI KAN 53