Vikan - 08.05.1986, Blaðsíða 54

Þetta var erfitt ferðalag og tók á taugarnar,
það slettist meira að segja upp á vinskapinn
hjá Bonnie og Clyde vegna þess að Bonnie
heimtaði að fá að fara heim til mömmu. Þau
ákváðu að ræna banka í Okabena í Minnesota
til þess að birgja sig upp af fé og aldrei þessu
vant tókst ránið þokkalega. Hins vegar var það
'svo augljóst að þegar þau komu út úr bankan-
um biðu næstum allir íbúarnir þar eftir þeim
og reyndu að koma í veg fyrir flóttann. Þar á
meðal var háaldraður maður sem freistaði þess
að leggja þungan viðarbút fyrir framan bíl
bankaræningjanna. Clyde varð að taka hættu-
lega beygju til að komast framhjá og var Bonnie
sárreiður vegna þess að hún drap ekki gamla
manninn eins og hann hafði skipað henni. „Já,
en elskan," afsakaði Bonnie sig, „ég gat ekki
farið að drepa þennan gamla mann. Hann var
hvíthærður.“
„ÞEGAR HANN DEYR
VIL ÉG DEYJA LÍKA"
Eins og alltaf þegar eitthvað bjátaði á fyllt-
ust Bonnie og Clyde ákafri löngun til þess að
hitta ættingja sína og Blanche var send til þess
að skipuleggja slíkan fund. Hann fór fram und-
ir eyðilegri brú í maí 1933 og var heldur
dapurlegur. Mæður Bonnie og Clydes voru
báðar þarna og allir vissu að þetta gat orðið í
síðasta sinn sem þau hittust. „Ég fæ sennilega
stólinn,“ sagði Clyde um framtíðarhorfur sínar.
Móðir Bonnie reyndi að fá hana til þess að
gefa sig fram þar eð hún myndi vafalaust að-
eins fá fangelsisdóm, en Bonnie tók það ekki í
mál. „Clyde verður drepinn fyrr eða síðar,“
sagði hún, „vegna þess að hann gefst aldrei
upp.“ Hún kvaðst elska hann og myndi fylgja
honum þar til yfir lyki. „Þegar hann deyr vil
ég líka deyja."
Eftir þennan fjölskyldufund fóru Blanche og
Buck að heimsækja foreldra hennar í Missouri
en Bonnie, Clyde og W.D. héldu áfram flakki
sínu. Snemma í júní komu þau akandi á mik-
illi ferð að brú einni og Clyde tók of seint eftir
því að hún var lokuð vegna viðgerða. Bíllinn
fór út af og það kviknaði i honum. Clyde og
W.D. komust út en Bonnie var föst inni í bíln-
um og veinaði ógurlega. Brátt voru kvalir
hennar svo miklar að hún grátbað Clyde um
að skjóta sig en áður en að því kom birtust
tveir bændur og hjálpuðu til við að losa hana
úr brennandi flakinu. Bonnie var borin heim á
bóndabæ og lá þar skaðbrennd en Clyde þver-
tók fyrir að hringja á lækni. Konu bóndans
fannst þetta grunsamlegt en hélt áfram að hlúa
sem best að Bonnie. Clyde og W.D. sátu yfir
henni, áhyggjufullir og smeykir, og þegar barið
var að dyrum gengu þeir alveg af göflunum.
W.D. skaut umhugsunarlaust af haglabyssu á
dyrnar og skelfingu lostin tengdadóttir bóndans
féll æpandi inn í herbergið; hönd hennar sund-
urtætt.
Á meðan hafði hinn bóndinn hringt til lög-
reglunnar og tveir lögreglumenn mættu á
staðinn. Þar voru Clyde og W.D. viðbúnir og
afvopnuðu þá og handjárnuðu með þeirra eigin
handjámum. Þeim var síðan kuðlað inn i lög-
reglubílinn og Clyde og Bonnie og W.D. fylgdu
á eftir. Bonnie var þá varla með rænu vegna
kvala. Bófaflokkurinn hélt síðan á stefnumót
við Buck og Blanche og lögreglumennirnir
tveir voru skildir eftir óskaddaðir á stefnumóts-
staðnum.
Clyde Barrow.
HROÐALEG BRUNASÁR
OG ÖNNUR FYRIRSÁT
Næstu vikur og mánuðir voru heldur ömur-
legir. Bonnie var hroðalega leikin en þau þorðu
ekki að kalla á lækni af skiljanlegum ástæðum.
Um tíma var yngri systir Bonnie, Billie, fengin
til þess að hjúkra henni en annars lenti það
mest á herðum Clydes sem sýndi henni enda-
lausa nærgætni og alúð - eftir því sem aðstæður
gáfu tilefni til. Þau voru á stöðugu flakki og
stoppuðu stutt á hverjum stað; það lenti að
mestu á Buck og W.D. að afla vista. Það gerðu
þeir með vanalegum aðferðum „Barrow-gengis-
ins“; smáránum hér og þar og í einu ráninu
drápu þeir lögreglustjórann í Alma í Arkansas
þegar hann reyndi að veita þeim eftirför. Ann-
ars var hringurinn um þau að þrengjast og
sérstök sveit lögreglumanna hafði verið mynd-
uð í Texas með það eina markmið að finna
Bonnie og Clyde - dauð eða lifandi.
Um miðjan júlí hafði hópurinn leitað hælis
í bænum Platte City í Missouri og leigði þar
tvær mótelíbúðir á Red Crown Tavern. Þar
vöktu fimmmenningarnir fljótlega athygli lög-
reglunnar og seint að kvöldi 19. júlí lét hún til
skarar skríða.
Það má furðu sæta að „Barrow-gengið"
skyldi sleppa því fiöldi lögreglumanna hafði
umkringt vistarverur þess, þeir höfðu marga
bíla til umráða og þar á meðal einn brynvar-
inn. Að auki báru lögreglumennirnir stálskildi
og voru þrælvopnaðir vélbyssum, sjálfvirkum
rifflum og skammbyssum af öllu tagi. En stiga-
mannahópurinn hafði vara á sér og þegar
lögreglumennirnir, sem voru ekki vissir um
hverjir hér voru á ferð, börðu að dyrum undir-
bjuggu þau strax flótta. Bílskúrinn var tengdur
íbúð Clydes og hann hentist af stað fullklæddur
og fór að stafla vopnum inn í bílinn. Svo svipti
hann bílskúrsdyrunum upp á gátt og stóð þar
ósmeykur og skaut af hríðskotariffli. Buck kom
honum til hjálpar en var fljótlega hæfður kúlu
frá lögreglunni; W.D. lét vélbyssu sína gelta
látlaust og í öllum þessum hamagangi tókst
hópnum að komast í bíl sinn. Lögreglumennirn-
ir skutu á eftir bílnum, tættu sundur afturhjólin
og afturrúðuna svo Blanche skarst illa kringum
augun, en áfram hélt bíllinn og skothríð bóf-
anna hafði komið lögreglunni svo úr jafnvægi
að eftirför var ekki hafin fyrr en löngu síðar.
Nokkrir lögreglumenn lágu særðir eftir.
UMKRINGD í SKÓGARRJÓÐRI
Ástand hópsins var nú ekki fagurt. Buck
Barrow var mjög illa særður og Blanche krafð-
ist þess að farið yrði með hann til læknis. Sem
fyrr kom það ekki til greina. Sjálf var Blanche
skorin í andliti þó hún reyndi að hylja það með
því að setja upp sólgleraugu. Bonnie var enn
illa haldin af brunasárum. Clyde reyndi að
sinna sjúklingunum sínum eins og hann best
gat og þegar hann fann friðsælan reit í skógi
utan við Des Moines í Iowa ákvað hann að slá
þar upp búðum fáeina daga. Bóndi nokkur
veitti þeim hins vegar athygli og gerði lögregl-
unni viðvart. Fjöldi lögreglumanna og sjálf-
boðaliða sló hring um flóttamennina þegar þeir
kveiktu eld að kvöldlagi og þó allir legðust síð-
an til svefns hikuðu lögreglumennirnir þar til
í morgunsárið. Þeir treystu sér ekki til að leggja
til atlögu við svo illræmda glæpamenn fyrr en
þeir hefðu fengið liðsauka og um nóttina bætt-
ust í hóp þeirra fleiri löggæslumenn frá Des
Moines, þjóðvarðliðar og jafnvel bændur vopn-
aðir haglabyssum.
Þegar Clyde vaknaði um morguninn sá hann
að Buck var dauðvona og tilkynnti að hann
ætlaði með hann heim til móður þeirra. Síðan
fór hópurinn að útbúa sér morgunverð þarna
í skóginum og þá var það sem lögreglan lét
loks til sín taka. Bonnie sá umsátursmennina
fyrst, Clyde og W.D. gripu þá vélbyssur sínar
og hófu ofsalega skothríð út í loftið og Bonnie
tók siðan undir. Meira að segja Blanche og
hinn deyjandi eiginmaður hennar sáust skjóta
að lögreglumönnunum. Þeir höfðu stokkið í
skjól undireins og skothríðin hófst en þegar
Clyde reyndi að koma bíl sínum af stað skaut
einn þeirra hann í handlegginn og bíllinn
sveigði á trjástubb svo að annað framhjólið
eyðilagðist. Þau reyndu að komast að öðrum
bíl sem þau höfðu stolið en skothríð lögreglu-
mannanna tætti hann í sundur á augabragði.
Buck fékk skot í bakið, Bonnie fékk yfir sig
hríð haglaskota og það blæddi úr höfði W.D.
Þegar sýnt var að undankoma í bílunum var
útilokuð stukku Bonnie, Clyde og W.D. af stað
í átt til skógar en Buck varð kyrr og hélt enn
áfram að skjóta. Hann var hæfður margsinnis
en hélt meðvitund með ótrúlegum hætti. Loks
veinaði Blanche að lögreglumönnunum:
„Hættið, í guðanna bænum, hættið. Ekki skjóta
meira, þið eruð búnir að drepa hann!“
Lögreglumennirnir nálguðust hikandi; einn
þeirra sparkaði skammbyssunni úr hendi Bucks
og tveir aðrir gripu hina móðursjúku Blanche
sem hafði átt sér þá ósk heitasta að fá að lifa
í friði á bóndabæ foreldra sinna með eigin-
manni sínum. Hann átti nú skammt eftir ólifað
en Bonnie og Clyde komust undan - í bili. í
rauninni voru dagar þeirra taldir.
Framhald.
54 VIKAN 19. TBL