Vikan - 05.02.1987, Blaðsíða 34

fengu tilsögn í raddþjálfun, framsögn, látbragðs-
leik, taltækni og skylmingum. Ég hvái og segi:
Skylmingar, eru þær ekki ógurlega erfiðar? Sigríð-
ur fer að hlæja og segir: „Nei, það fannst mér
ekki. Ég er örvhent og átti þar af leiðandi auð-
velt með að koma andstæðingnum á óvart.“ Um
leið tekur hún nokkrar sveifiur og sýnir mér. Sig-
ríður var þijá vetur í leiklistarskólanum hjá Ævari
og á sumrin ferðaðist hún um landið og skemmti
með sýningarflokknum Saklausum svöllurum.
Að þessum árum liénum þreytir Sigríður inntöku-
próf í Leiklistarskóla Þjóðleikhússins. „Það var
ógurlegur taugatitringur, alveg eins og er í dag.
Það voru margir í sigtinu, bæði þeir sem höfðu
verið með manni í skólanum hjá Ævari, þeir sem
voru hjá Lárusi Pálssyni og mig minnir að það
sem við áttum að lesa upp fyrir dómnefndina.
Prófin stóðu í nokkra daga og var prófað á hverj-
um degi. Það kom að síðasta deginum, ég var
búin að fara í gegnum alla dagana og gera mitt
besta. Það var ekki verið að hringja í mann til
að láta vita hvort maður hefði fallið eða staðist
prófið heldur átti maður að fara upp í Þjóðleik-
hús. Þar var tafla sem var notuð til að skýra frá
því helsta sem var að gerast í húsinu. Á þessa
töflu voru nöfn þeirra sem komust inn letruð.
Ég fer upp í Þjóðleikhús að kíkja á töfluna ásamt
annarri stúlku sem var búin að vera með mér í
Leiklistarskóla Ævars, en við höfðum undirbúið
okkur saman undir prófin. Við gengum að þess-
ari töflu. Ég gleymi ekki hvemig ég brást við, ég
sá nafnið mitt innan um fullt af stöfum, það rúll-
það. Og svo vom þetta afslöppunaræfingar, þá
lærðum við að detta án þess að slasa okkur og
fleira í þeim dúr. En skólaárin liðu allt of hratt.
Það vom einir tíu kennarar við skólann og þó
að krakkamir segist í dag vera í miklu, miklu
erfiðari skóla þá er ég stórefins í því.
Við vomm notuð alveg baki brotnu í leiksýn-
ingar, alveg eins mikið og hægt var. Ég veit ekki
hvort ég á að segja þér frá fyrsta hlutverkinu sem
ég fékk '\ Þjóðleikhúsinu, jæja, best að láta það
fiakka. Ég átti að leika dmkkna skrifstofustúlku
í leikritinu Tópas. Ég hef alltaf verið barmmikil
og þeir hafa ábyggilega valið mig með tilliti til
þess því þessi stúlka átti að vera dálítil skvisa,"
segir Sigríður og slettir í góm. „Jæja, það var saum-
aður búningur á mig, pils og ægilega flegin blússa.
„Einmana sit ég á brúöarbekk." Úr reviu-kabarett sem sýndur var í Austurbæjarbíói. Marlene Dietrich tekin með stæl.
hafi verið tveir leiklistarskólar starfandi úti á landi.
Þetta var því stór hópur. Fyrir prófin áttum við
að skila inn tveimur hlutverkum sem við höfðum
æft upp og vorum látin leika þau á sviði. Þar
stóðum við ein í kastljósunum en dómnefndin sat
úti í sal. Það sem var svo erfitt við þetta var að
maður var einn á sviðinu og svo var einhver bak-
sviðs sem talaði á móti manni. Þama æsti maður
sig upp, æddi um sviðið og grét ýmist eða hló
og gerði alls konar kúnstir. Svo kom allt i einu
einhver hálfdauð rödd og svaraði manni. En þetta
bjargaðist því maður var náttúrlega búinn að æfa
sig vel. Við áttum líka að skila inn einu kvæði
aði fyrir augunum á mér þangað til ég settist í
stigann. Og þar sat ég lengi eða þangað til þessi
vinkona mín ýtti við mér og sagði: Þú komst en
ég komst ekki. Ég var svo harmi slegin hennar
vegna að hún skyldi ekki komast inn, ég held að
ég geti ekki gleymt þessu.
Svo byijaði skólinn, námsefnið var svipað og
í Leiklistarskóla Ævars en auk þeirra greina, sem
við höfðum lært þar, bættust nú við balletttímar
þar sem við nutum leiðsagnar Erics Bidsted og
svo lærðum við plastic, það em æfingar við mús-
ík. Þá er manni sagt að maður sé að gera eitthvað,
til dæmis að vökva blóm úti í garði, og á að leika
Atriðið gekk út á það að mótleikari minn, sem
lék lögregluþjón, kemur með mig inn á sviðið og
segir um leið: Ég tók þessa stúlku úr umferð þar
sem hún var að sýna á sér bijóstin út um glugga.
Mér fannst þetta agaleg skömm, þó svo að ég
þyrfti ekki að sýna á mér bijóstin. Mér er þetta
hlutverk mjög minnisstætt þó ekki væri það stórt.
Við vorum mikið notuð í statistahlutverk og hóp-
senur. Það vantar alltaf svo mikið í það. Við
máttum ekki koma fram annars staðar en í Þjóð-
leikhúsinu á meðan við vorum í námi þar. Ég
hafði komið fram með leikflokknum Saklausum
svöllurum meðan ég var í Leiklistarskóla Ævars
34 VI KAN 6. TBL