Vikan - 05.02.1987, Blaðsíða 37

allt var tilbúið. Þá get ég allt í einu ekki talað
fyrir Krumma, næ ekki röddinni með nokkru
móti, sama hvað ég reyni. Ég varð að hendast
heim og ná í Krumma og þegar ég var komin
með hann á höndina náði ég loksins röddinni.
Ég hatði aldrei prófað að tala fyrir hann nema
hafa hann á hendinni. En svona verða tengslin
náin milli manns og brúðu, það er alveg ótrúlegt.
Þegar ég var í krummanum var farið að kippa
mikið í mig að vera með námskeið í leikrænni
tjáningu. Eg byijaði með þessi námskeið hjá
Æskulýðsráði Reykjavíkur og þetta vatt hressilega
upp á sig. Núna fer ég út um allt land með þessi
námskeið, auk þess sem ég er hjá hinum og þess-
um félögum hér í borg. Ég hef búið til mitt eigið
kerfi til að opna fólkið."
Brúðubíllinn renndi í hlað hjá Sigríði fyrir
tíu árum. „Brúðubíllinn á sér langa sögu,
hann byijaði svolítið sveitó. Jón E. Guð-
mundsson, sem er frábær listamaður og
þúsundþjalasmiður, hafði samband við mig. Ég
ætla að taka það fram strax að ég kem inn í
þennan bíl sem leikkona, ekki sem brúðugerðar-
kona. Jæja, en upphafið var það að Jón hafði
verið beðinn um að vera með brúðusýningar fyr-
ir böm í görðum borgarinnar um helgar. Hann
hafði síðan samband við mig. Ég spurði hann
hvemig þetta ætti að vera og hann sagði að það
ætti að koma upp einhverri aðstöðu fyrir okkur
í görðunum, þar sem við gætum sýnt. Mér fannst
þetta bráðsniðug hugmynd. En svo breyttist þetta.
Jón hringjr í mig stuttu síðar og segir mér að nú
sé þetta breytt og það sé búið að ákveða að setja
þessar sýningar inn á leikvellina - sem mér fannst
ennþá sniðugra. Svo byijuðum við Jón að vinna,
ég sá um að gera dagskrána og fór síðan í safnið
hans, en hann á mikinn fjölda af alls konar leik-
brúðum. Ég fann hænu og gamla konu sem heitii
Ranka, kengúm og fleiri dýr og sauð saman
texta. Við vorum bíllaus og Jón bað mig að lána
Opelinn minn sem ég gerði fúslega. Við settum
saman heilmikið prógramm og ákváðum hvar
við ætluðum að byija. Vellimir vom þá þijátíu
og sex, að mig minnir, og við ætluðum að vera
með fjórar sýningar á hveijum velli. Við æfum
fyrsta prógrammið og leggjum af stað. Við vorum
með allt dótið í skottinu og á hveijum stað byggð-
um við upp leikhús, ég þessi endemis klaufi við
smíðar en Jón var góður smíðakennari. Að aflok-
inni hverri sýningu var haldið á næsta stað og
byggt nýtt svið. Þetta var Kleppur hraðferð. Ég
missti fimm kíló, sem ég grét nú ekki, því þetta
var svo strembið. En það hafa aldrei verið svona
margar sýningar hjá Brúðubílnum eins og þetta
sumar. Núna komum við tvisvar á hvem stað
yfir sumarið. En þetta var mest smíðavinna. Þeg-
ar sumarið var að verða búið vorum við alveg
að gefast upp svo við ákváðum að tala við yfir-
völd borgarinnar og athuga hvort þau gætu ekki
lánað okkur bíl sem við gætum notað. Þá væri
bara hægt að segja: Komið þið sæl og verið þið
sæl. Jón fer á fund hjá borginni og við fáum bíl,
rauðan Mercedes Benz, tuttugu og eins manns
rútu sem er notuð enn þann dag í dag. Það var
alger lúxus að fá hana. Jón var í tvö surnur en
þá tók Bryndís Gunnarsdóttir við, en hætti eftir
stuttan tíma. Þá er enginn fastur með bílinn, Jón
ætlar að halda áfram, byijar en verður að hætta.
Þá tekur Helga Steffensen við og síðan eru liðin
sjö ár og við erum að ennþá. Mér finnst brúðum-
ar hennar Helgu höfða svo til bamanna. Þetta
hefur þróast gífurlega mikið, fyrst töluðum við
alltaf beint við brúðumar, ég stóð fyrir framan
sviðið og talaði til skiptis við brúðumar og böm-
in, en nú er þetta allt komið á bönd. Ég held að
þetta sé orðið eins þróað og það getur orðið. Við
notum mjög mikið söng og setjuni hann inn í
öll ævintýri sem við erum með. Ég sem alla söng-
textana en Helga semur talmálið í þeim ævintýmm
sem við notum."
Eins og áður sagði er Sigríður borinn og
bamfæddur Reykvíkingur, fædd í vestur-
bænum og nú flutt þangað aftur eftir
margra ára búsetu í Fossvoginum. Heima
hjá Sigríði rak ég augun í brúðu sem Sigríður
hafði nýlega gert á brúðugerðamámskeiði hjá
Jóni E. Guðmundssyni. Þetta er fallegasti hundur
og Sigríður segir að hún hafi verið í hálfan mán-
uð að gera hann: „Ég var að á hveijum degi frá
tíu til þijú að búa hann til. En það er ekki búic
að skíra hvutta."
Sigríður hefur enn ekki látið staðar numið, nú
er hún að læra búktal hjá Baldri Georgs og
hugmyndin er að hún og hvutti skemmti saman
seinna meir.
Þessi kvöldstund með Sigríði varð lengri en ég
hafði hugsað mér í fyrstu. Meiningin hafði verið
að eiga við hana örstutt viðtal en það tognaði
úr þvi. Sigríður er engu lík þegar hún fer að segja
sögur.
6. TBL VI KAN 37