Vikan - 18.06.1987, Síða 14

Fjörneppt tilhugalíf
unni. Við vorum nokkuð sammála um að
allt yrði vitlaust áður en langt unr liði.
Það hlaut að koma að því að Toggi kæm-
ist að þessu standi á Möggu og Dagfinni.
Þó fór nú svo að þegar allt fór í loft upp
var það á annan og óvæntari hátt heldur
en við áttum von á.
Þorrablótið okkar var að venju haldið
i samkomuhúsinu í byrjun þorra. Þetta
var nýtt og vandað samkomuhús sem tók
mörg ár að byggja og reyndar enn lengri
tíma að ná samkomulagi um að byggja.
Skoðanir fólks á staðsetningu og byggingu
samkomuhússins höfðu verið með ólík-
indum mismunandi. Það var rétt eins og
allir væru sérfræðingar í þvi hvernig ætti
að staðsetja og standa að byggingu þessa
húss sem þó var hvorki stórt né marg-
brotið heldur einföld kassalaga bygging
sem rúmaði með sæmilegu móti samkom-
ur eins og þorrablót, þegar fjölmenni var
mest og flestir bæjarbúar og nágrannar
sóttu.
Þegar ég kom aftur heim á miðjum
þorra eftir nokkurra vikna fjarveru var
enn verið að ræða þorrablótið og sumum
var það kærkomið að rifja upp ýmsa at-
burði sem þar gerðust. Gvendur á Bakka
og Beggi í bræðslunni voru meðal þeirra
sem voru mjög fúsir til þess.
Það var nú ekki mikil reisn yfir þessu
þorrablóti, sagði Beggi og iðaði allur og
gat engan veginn staðið kyrr fremur en
vant var. Það var ósjálfráður vani hans
að standa ekki nálægt nokkrum manni
og færa sig sífellt undan ef einhver nálgað-
ist hann.
Það vantaði ekki fólkið, sagði Beggi.
- Það var djöfuls fjölmenni eins og vant
er, það var nú heldur. Og það var hreint
óskaplegt fylliri strax þegar borðhaldinu
lauk. Það var drukkið allsvakalega undir
borðum.
Þetta voru engin ný tíðindi. Drykkja var
ævinlega talsverð og oftar en ekki endaði
fagnaðurinn með smáurn eða stórum bar-
smíðum - nema hvað allmjög var drukkið
þarna eins og venjulega og menn skemmtu
sér vel. Gvendur á Bakka varð fyrstur til
að taka eftir því sem Magga aðhafðist.
Hann var eitthvað að sniglast frammi í
fatageymslunni þegar hann sá hana í
hörkukeliríi við útgerðarforstjórann.
Hann horfði á aðfarirnar um stund en
skaust svo inn að borðinu til Mundu,
konunnar sinnar, og hún flýtti sér fram
til að fá staðfestingu á þessu. Og auðvitað
voru Magga og útgerðarforstjórinn í eld-
heitum faðmlögum !
Utgerðarforstjórinn í Lundavogi stjórn-
aði útgerðarfyrirtækinu Hafloga hf. Hann
hét Guttormur Bárðarson, aðfluttur og
ættaður norðan úr Eyjafirði, sonur kjúkl-
ingabónda í nágrenni Akureyrar, en
sendur af stjórn fyrirtækisins frá Reykja-
vík til að reisa við rekstur útgerðarinnar
sem hafði verið á brauðfólum um langt
skeið. Hann hafði lokið hluta af námi í
viðskiptafræði með framhaldsmenntun í
rekstrartækni og einhverjum útgerðar-
fræðum sem okkur reyndist ógcrlcgt að
fá frekari upplýsingar um, að ekki sé talað
um að sjá þá menntun í framkvæmd i
stjórnun hans á fyrirtækinu. Hann hafði
unnið við útgerð á nokkrum stöðum áður
en hann kom til okkar. Þetta var mið-
aldra maður, heldur hjassalegur, þykk-
holda og sléttur i andliti, rauðbirkinn og
freknóttur með afbrigðum. Hann stjórn-
aði með stórunr sveiflum. Ákvarðanir
hans voru allar skyndilegar og hann var
harðhentur á framkvæmd þeirra. Mann-
legir þættir skiptu hann litlu máli enda
hafði honum á örfáum árum tekist að
særa og skaða fjölda íbúanna sem þó
hvorki gátu né þorðu að hafast neitt að
af ótta við völd hans,' heiftrækni, tryllt
æðisköst og hástemmd óhljóð. Hinir eldri
íbúar sögðu hann vera heldur ógeðlelldan
mann, já, reyndar sögðu þeir það, en ekki
fleira svo aðrir heyrðu utandyra.
Og nú var Guttormur að kyssa Möggu
Ármanns í fatageymslunni. Hvað skyldi
hann Toggi segja við því? En Toggi vissi
ekkert um þessi kærleikshót í fataþvög-
unni. Það kom þó að því að áhorfendurnir
voru orðnir svo margir að Guttormi of-
bauð og dró Möggu með sér út úr húsinu
um leið og hann talaði ófagurt um sið-
laust gláp fólks.
Aflangt og innfallið andlit Gvendar á
Bakka teygðist í illgirnislega glennu þegar
hann rifjaði þetta upp inni í bræðslu hjá
Begga.
Hann dró hana allviljuga með sér að
bílnum sínum og þar héldu þau áfram,
sagði hann.
- Var hún líka drukkin? Og hvar var
Toggi, vissi hann ekkert af þessu?
Jú, blessaður vertu, hún var vel full
og Toggi var inni að dansa, sagði Beggi,
en allnokkru síðar sagði einhver honum
að Magga væri úti í bílnum með Gutt-
ormi. Og þá varð allt vitlaust. Hann flýtti
sér út að bílnurn, svipti upp afturhurðinni
og þá blasti við honum þetta heljarinnar
kelirí og Guttormur leit upp á hann rauð-
ur og þrútinn i framan og úfinn eins og
hænurass í vindi og þar undir Magga skelf-
ingin uppmáluð. Þá trylltist manngreyið
sem vonlegt var. Toggi var rétt kenndur
og sá ekki vín á honum frekar en vant er
en hann varð alveg óður. En þegar hann
var að reyna að drösla Guttormi illa á sig
komnum út úr bílnum, sjálfsagt til þess
að berja hann, þá komu þeir Jói í Skálm
og Ástvaldur í Hlíð sem voru í dyravörsl-
unni þetta kvöld. Þeim tókst með herkjum
að ná Guttormi af Togga og þá greip
Toggi til Möggu og dró hana með sér að
sínum bíl og þau fóru heim í Ösp og
skildu yfirhafnir og annað eftir.
Dyraverðirnir hjálpuðust að við að
snurfusa Guttorm ofurlítið og lögðu hann
svo til í aftursætinu þarsem hann lá dasað-
ur drjúga stund og jafnaði sig eftir þessa
skyndilegu aðför. Þegar þeir sem fylgdust
með töldu hann vera sofnaðan hálfliggj-
andi í aftursætinu í glæsilegum rústrauð-
um bílnum reis hann skyndilega upp og
leit rannsakandi í kringum sig. Síðan
staulaðist hann út úr bílnum dálítið ringl-
aður en tók svo stefnuna á dyr samkomu-
hússins og hvarf inn i þvöguna.
En raunum Guttorms var ekki þar með
lokið þessa þrautanótt á þorra. Þegar
hann loksins hafnaði við borðið hjá Guð-
rúnu konu sinni var allmjög af honum
dregið. Hann leit raunamæddum, drukkn-
um augurn til konu sinnar, fékk sér vænan
slurk úr glasi og varð skyndilega flökurt,
fálmaði handleggjununr ákaft út í loftið,
gerði tilraun til að rísa á fætur en tókst
það ekki og ældi beint yfir borðið kraft-
mikilli gusu svo slettist á suma sem við
það sátu. Eftir örskamma stund komu
dyraverðirnir, tóku hann á milli sín og
mestmegnis báru hann út. Það gekk þó
ekki alveg þrautalaust fyrir sig því hann
barðist um á hæl og hnakka og hafði í
hótunum. Hann var þá orðinn kófdrukk-
inn enda hafði svifið á hann þegar hann
kom inn úr kuldanum. Þegar komið var
fram í anddyrið hætti hann öllu viðnámi
og grátbað dyraverðina um að fá að vera
inni en þegar þeir gáfu honum engan kost
á því grét hann eins og barn í máttvana
ofsabræði og tárin runnu niður bústnar,
freknóttar kinnarnar.
Loks komu þeir honum kjökrandi út
úr samkomuhúsinu og iögðu hann til í
annað sinn í aftursætinu á bílnum hans.
Þar féll hann út af, ekkinn smárénaði og
loks færðist værð yfir hann. Þá kom Guð-
rún, sem hafði farið í kápuna sína, settist
í bílstjórasætið og ók sem leið lá niður að
Brún, heim til þeirra. En annaðhvort hef-
ur hún ekki getað vakið hann þegar heim
var komið til þess að fara með hann inn
í húsið eða henni hefur þótt aftursætið
hæfa honum. Það fréttist eftir Björgu í
Móti að hún hefði séð hann skreiðast illa
á sig kominn út úr bílnum um tíuleytið
morguninn eftir.
- Hann var eins og ræfill rifinn upp úr
svelli og ekki ákafiega höfðinglegur þá,
14 VIKAN 25. TBL