Vikan - 18.06.1987, Qupperneq 15

hann Gutti litli, sagði hún og hló illkvittn-
islega.
Aftur á móti voru færri fréttir af Togga
og Möggu. Þau mættu bæði til vinnu
sinnar á mánudeginum en voru heldur
afskiptalítil og töluðu fátt við aðra.
Toggi sótti Möggu ekki lengur í vinnu
hennar á skrifstofu kaupfélagsins. Það var
augljóslega einhver stirðleiki í sambúð-
inni. Ari Jóa varð einskis var þegar hann
ræddi við Togga. Þeir drukku venjulega
saman morgunkaffið á kaffistofu hrepps-
skrifstofunnar. Það var kannski hægt að
merkja að Toggi væri heldur fálátari en
hann átti vanda til. En hann minntist ekki
einu orði á atburði þorrablótsins og Ari
Jóa reyndi ekki að sveigja talið að þeim.
Dagarnir liðu með sínum venjulega hætti
og það komu upp ýmis mál og umræðu-
efni manna breyttist í sífellu. Alltaf var
eitthvað til að ræða um.
Steina í Hlíð hitti Möggu úti á götu og
þær tóku tal saman en Magga var þögul
sem gröfin um þessa atburði og Steina
fann sig ekki í því að brydda upp á þeim
umræðum. Karlarnir á bryggjunni höfðu
heldur ekki mikið um þetta að segja. Það
var búið að fullræða allar hliðar málsins,
búið að rekja nákvæmlega atburði þessa
eftirminnilega kvölds. Guttormur mætti
til sinnar vinnu á skrifstofu Hafloga eins
og ekkert hefði í skorist en var kannski
heldur harðari og óbilgjarnari en hann
átti vanda til - ef það var þá hægt. Nagl-
inn í honum dafnaði vel.
Guðlaug virtist hafa skemmtun af þessu
öllu. Hún var ófeimin að ræða kvennafar-
ið hans Togga þegar það bar á góma og
ekki laust við að það hlakkaði ofurlítið í
henni yfir óförum hans.
- Hvað eru líka svona karlar að álpast
þetta með kvenfólk, sagði hún við Björgu
í Móti. Honum hefði verið fyrir bestu að
halda sig heima hjá sér, þá hefði hann
ekki lent í þessu árans basli.
- Jæja, sérðu eftir honum? spurði Björg.
- Ég segi ekki að það sé nein eftirsjá,
svaraði Guðlaug. En það er nú svona
þegar maður er búinn að hanga með
manni í tæp tuttugu og fimm ár, þá verð-
ur breyting þegar hann fer af heimilinu.
Við vorum nú bara tvö eftir, krakkarnir
báðir farnir að heiman.
- Var hann ekki alltaf heldur þreytandi
á heimili?
- Ekki segi ég það nú. Ég var orðin vön
honum og kunni á hann. Hann hefur held-
ur ekki verið svo mikið heima seinni árin.
Það hefur verið mikil kvöldvinna hjá hon-
um og um helgar og svo alls kyns funda-
höld bæði hér og þar. Nei, hann var ekki
sem verstur.
- En hvað ef hann vildi nú koma aftur?
Myndirðu taka hann? spurði Björg og gat
varla leynt eftirvæntingunni. Guðlaug
kom sér hjá því að svara með því að segja
að það kæmi varla til þess, þau Magga
virtust hafa jafnað sig eftir vesenið á
þorrablótinu og sjálfsagt myndu þau halda
þessari sambúð áfram, svo burðug sem
hún nú væri. Og Guðlaug hló kuldahlátri.
- Það er alveg makalaust hvernig full-
orðið fólk getur látið, sagði Björg hneyksl-
uð þar sem hún sat á sínum fasta stað í
kaffistofunni og var að segja frá samtali
sínu við Guðlaugu. - Hvað ætli hún
myndi ekki taka við honum aftur? Hún
myndi sleikja út um!
- Hefur hann ekki oft verið óttalegur
hrotti við hana, hann Toggi? sagði Anna
í Holti sem annars var ekki vön að leggja
til málanna.
- Hrotti eða hrotti ekki, ég veit það svo
sem ekki, svaraði Björg. Hann hefur alltaf
verið svona, hann Toggi - og þetta vildi
hún; það gekk ekki svo lítið á fyrir henni
þegar hún var að draga sig eftir honum,
ætli maður muni það svo sem ekki!
- Þetta hefur verið skelfing leiðinlegt
fyrir hana, konugreyið, sagði Anna og
stundi lítillega af eintómri samúð.
- Hann verður feginn að skríða í holuna
til hennar aftur, hreytti Björg út úr sér
og hnussaði í henni.
Og svona leið tíminn út þorrann og
fram á góu. Það var alltaf næg atvinna,
reyndar oftast meiri en fólk kærði sig um
því iðulega var unnið um helgar, að
minnsta kosti alla laugardaga til hádegis.
En það kom á daginn við nána athugun
karla og kvenna að eitthvað var í uppsigl-
ingu hjá Togga. Ari Jóa hafði heyrt hann
tala um nýja atvinnu í símann. Það fiaug
fyrir að hann myndi ætla að hætta. Ein-
hver hafði sagt Gvendi á Bakka að Toggi
ætlaði að fiytja til Reykjavíkur og fara að
vinna þar á skrifstofu. Menn voru ekki
trúaðir á að hann héldi áfram að búa með
Möggu Ármanns eftir atburðinn á þorra-
blótinu.
Það kom líka á daginn að hann fiutti
frá Möggu.
Við höfum aldrei til þessa dags frétt
hvernig það bar að. Bæði hafa þau verið
þögul sem gröfin um hvernig þau náðu
saman á ný, hvort þeirra tók fyrsta skref-
ið. Einn morguninn nokkrum vikum eftir
þorrablótið stóð bíllinn hans Togga fyrir
utan hans gamla heirpili. Á venjulegum
tíma, rétt upp úr klukkan átta, skaust
hann út um útidyrnar léttur á fæti og
sperrtur að vanda með skjalatöskuna í
vinstri hendi, skálmaði röggsamur niður
stéitina að bílnum, opnaði hann, settist
undir stýrið og ók sem leið lá niður á
hreppsskrifstofuna.
Gunnar, gjaldkeri kaupfélagsins, stóð
við eldhúsgluggann heima hjá sér - en
hans hús stóð aðeins neðar í götunni -
og fylgdist með Togga frá því hann kom
út úr húsi sínu og þar til hann hvarf ak-
andi bílnum sínum fyrir hornið á Bakka,
neðst í götunni. Já, hann virkilega horfði
á þetta án þess í fyrstu að skilja það og
trúði alls ekki því sem hann sá. Þegar
hann kom á skrifstofuna þennan morgun
sá hann strax að ekki var vænlegt að inna
Möggu Ármanns frétta. Hún grúfði sig
yfir vinnu sína þungbúin á svip og það fór
reyndar svo að hann ræddi þetta aldrei
við hana þau ár sem þau unnu saman á
skrifstofu kaupfélagsins.
Niðri við bryggjuhúsið var þetta rætt á
alla enda og kanta. Ástvaldur í Hlíð var
nokkuð oft í landi þennan tíma því illa
gaf á sjó fyrir trillurnar, en hann var engu
nær um þetta en aðrir. Konan hans, hún
Steina, hafði reynt, þó með ýtrustu hæ-
versku, að komast að einhverju hjá Möggu
Ármanns en jafnan til einskis. Ári Jóa sá
ekkert merkilegt á eftirlitsferðum sínum á
kvöldin. Það hafði alveg tekið fyrir allan
samdrátt á milli Möggu og Dagfinns á
Bergi. Það sannaðist, sem menn höfðu
reyndar talið víst, að Dagfinnur hafði
ekki áhuga fyrir einhleypum konum, hann
kunni best við sig á annarra manna disk-
um, sagði Bjartur í smiðjunni og bætti við
að það væri auðveldara að komast af þeim
þegar menn vildu lósna. Gvendur á Bakka
var jafnvel þögull úm þetta. Það var aug-
ljóst að kerlingin hans hafði ekki fiskað
upp neinar fréttir frekar en aðrir, þó lét
hann sig hafa að tala um lauslætið í
Möggu og að hún hefði náð ótrúlega
sterkum tökum á honum Þorgeiri. Hann
sá að Toggi var alls ekkert á förum og
þá var best að láta ekki hafa neitt eftir sér
um hann. Magga var ekki inni i dæminu.
Það var ekki fyrr en um vorið þegar
karlarnir voru komnir á skak að Toggi fór
að birtast á bryggjunni aftur. Við vissum
að hann var alveg búinn að jafna sig þeg-
ar Jón í Vör talaði undir rós um seinþroska
kvennamenn og Toggi svaraði með gamal-
kunnum fruntaskap:
- Ég held að sumir menn ættu að reyna
að þroskast upp í það að borga útsvarið
sitt og aðrar skuldir sínar áður en þeir
fara einhvern andskotann að þvæla um
það sem þeir vita ekkert um og hafa ekki
hundsvit á fremur en öðru!
Það var ekki um að villast, Þorgeir Jóns-
son sveitarstjóri var svo sannarlega skrið-
inn í holuna sína hjá henni Guðlaugu.
Endir.
25. TBL VIKAN 15