Vikan - 23.07.1987, Blaðsíða 29

Vikan og tílveran
Síðdegisskurir
Á mánudegj í aprílrigningu sit ég inni í eldhúsi, bíðandi þess
að ekkert sérstakt gerist og nenni ekki neinu. Rigningin lemur
gluggann skáhallt utan eins og hún vilji komast úr kuldanum í
raka innistemningu síðdegisins þar sem allt jaðrar við að vera
sveitt. Það er móða á gluggunum innanverðum því á eldavélinni
sýður nætursaltað ýsuflak í djúpum potti og engin vifta er yfir til
að gleypa gufuna. Ég er með þéttan höfuðverk, örlítið meiri við
hægra gagnaugað en það vinstra, og er búinn að leggja á borð
og hnífapörin snúa vitlaust á einum stað og glymja því ég nenni
ekki að setja dúk á borðið. Kartöflumar bíða í sjóðheitri kös í
djúpum potti, ég á eftir að hella vatninu af þeim, sumar em fam-
ar að spíra. Ég geispa og byija að skræla með hníf sem er ekki
góður til þess að skræla með. Kartaflan er svo heit að ég læt stöð-
ugt fmssa úr kalda krananum þó pakkningin sé biluð og sting
kartöflunni og puttunum við og við undir bununa. Það gusast
upp úr ýsupottinum og hávært hviss heyrist þegar hvít fiskfroða
dansar hættulega liringi um plötuna. Eg fiýti mér að ná í borð-
tuskuna sem ælti að vera komin í þvott og strýk henni umhyerfis
plötuna sem potturinn þekur, tuskan hitnar hættulega hratt. í illa
slilltu útvarpsviðtækinu er kona að lesa veðurfréttir og essin heyr-
ast óeðlilega mikið: Kvígindiszsdalur szsuðszsuðveszstan szsjö
vindszstig, szskúrir á szsíðuszstu klukkuszstund, szskyggni fjórir
kílómetrar.
Höfuðverkurinn hefur ágerst og ég er enn að skræla kartöflur
þegar klukkan í útvarpinu slær sjö löng, þung högg og ég legg'
frá mér síðustu kartöfluna og geng út að glugganum og strýk
hendinni eftir kaldri móðunni og er við að missa meðvitund þeg-
ar ég uppgötva að þessi hversdagsstemning er svo venjuleg að
hún er orðin að dýrmætri reynslu.
Ég bjarga mér frá óminni með því að sækja minningu í bank-
ann frá fyrri tíð þegar ég lá á laugardegi á maganum löngu eftir
hádegi í sófa með málverki yfir og tveim lömpum lil sitt hvorrar
hliðar og mamma ryksugaði hringi inn yfir þröskuld stofunnar á
háværum Nílarfiskinum og ég nennti ekki neinu því úti var rign-
ing og ekkert að gera nema bíða þess að íþróttaþátturinn hæfist
þrátt fyrir að ekkert væri í honum sem mig langaði virkilega að
horfa á. Ég hnita mynstur gólfteppisins í stofunni sem tekið er
að mást á blettum með vísifingri vinstri handar sem lafir út af
sófanum og ropa skyri og ijóma síðan úr hádeginu með óþægi-
legri king oskar blöndu af normalbrauði og bið mömmu að lækka
í útvarpinu svo ég fái heyrt í Nílarfiskinum fyrir nunnunni syngj-
andi „all kinds of everything, reminds me of you" og ég er við að
fá léttan höfuðverk þegar undarleg minning frá bamsárunum
ry'ðst inn í líf mitt, þegar ég uppi á róluvelli rólaði af því að ég
hafði engan til að vega salt við því Kristinn þurfti að heimsækja
frænku sína en svo hætti ég að róla og sest við rólustöngina í
mölina og horfi ekkert sérstakt því mér er mál að kúka og nenni
ekki heim því þá fæ ég ekki að fara út aftur fyrir kvöldmat. Ég
set þá löppina þannig að ég kúki ekki á mig og bíð og hlusta á
umhverfið og öll hljóð verða nærgöngulli og það blæs léttilega
þegar byijar að rigna en það gerir ekkert til því ég er í nýja anor-
akknum og stígvélum með flottri rönd og smellu og ég heyri í
fjarska þegar dyr á stómm sendibíl lokast fyrir aftan búðina sem
mamma fer alltaf í en selur ekki góða kókómaltið sem ég fæ allt-
af heima hjá Kristni. Þegar kúkurinn er hættur að rembast til
að komast út stend ég upp og rölti niður í sundið á leið heim í
kvöldmat þegar tveir stórir strákar á kopperhjólum skransa rétt
framhjá og ég er kominn með léttan höfuðverk og það er mánu-
dagur og ég er viss um að það er nætursöltuð ýsa með floti og
kartöflum í matinn en ekki til dæmis pylsur í brauði með tómat
og sinnepi. Ég teygi mig upp í dyrabjölluna og hef þannig léttari
aðgang inn í sveitta innistemninguna en rigningin sem lemur rúð-
umar skáhallt utan, án árangurs þegar ég sest við sífellt sama
eldhúsborðið.
Texti og mynd: Freyr Þormóðsson
30. TBL VIKAN 29