Vikan - 23.07.1987, Blaðsíða 58

Myndir og
texti:
Valdís
Úskarsdóttir
Og svo er ég aftur komin til Kaupmanna-
hafnar. Full eftirvæntingar skeiða ég út í
Botanisk Have og skima eftir rauðri húfu.
Berstrípuð trén brosa afsakandi og stytturnar
yppta öxlum. Ég andvarpa og svolítið sorg-
mædd töiti ég út úr Botanisk Have og niður
á Köbmagergade.
Ætli Erling eigi bangsa? flýgur mér í hug
þegar ég rek augun í gamlan bangsa. Svo flissa
ég. Ég er eins og gömui kona, komin á æsku-
slóðirnar að leita að stóru ástinni sem hún
glopraði úr höndum sér snemma á unglingsár-
unum. Nema hvað mín ást er Erling, sex ára
snáði með rauða húfu.
Ég þræði fram hjá Magasin Du Nord, stend
svo frammi fyrir Nikolajkirkju og stauta mig
frarn úrhandskrifaðri tilkynningunni á kirkju-
dyrunum:
Lokað vegna verkfalls.
Það er sko Guð, segir lítil rödd fyrir aftan
mig.
Ég snarsný mér við og hefði ég ekki haft
myndavélina í ól unt hálsinn hefði ég misst
hana í götuna.
Það er hann Guð sem er í verkfalli af því
að enginn gerir neitt eins og hann segir, bætir
Erling við og horfir alvarlega upp eftir kirkj-
unni.
Já, er það? segi ég og horfi á Erling. Hann
er húfulaus.
Samt er hann forstjórinn og ræður öllu,
segir Erling, pírir augun og sýgur upp í nefið.
Þá þarf hann ekki að fara í verkfall, ekki
ef hann er forstjóri, segi ég. Forstjórar fara
aldrei í verkfall.
Þögn.
Ég er búinn að fá tennur, sjáðu, segir Erling
og opinberar tvær fullorðinstennur sem eru
hálfnaðar í rétta stærð.
58 VIKAN 30. TBL