Vikan - 23.07.1987, Blaðsíða 36

Ólafur ásamt konu sinni og fjórum börnum á heimili þeirra hjóna í Kúrlandinu. Talið frá
vinstri: Kristin, kona Ólafs, Sólveig Þórarinsdóttir, Már Mixa, Ólafur, Katrin Júlía Ólafsdóttir
(hún haröneitar aö kalla sig Mixa) og Rannveig Þórarinsdóttir.
er falleg borg, hún er lífsglöð og miðstöð mennta
og listar. Ég var nú í einstakri aðstöðu þama,“
bætir hann við. „Seinni kona föður míns var vel
þekkt óperusöngkona og ég fékk tækifæri tii þess
að sjá nánast flest verk sem Múnchenaróperan
uppfærði á þessu tímabili."
- Þú talar um að Múnchen hafi verið lífsglöð
borg. Varðstu ekki var við þann aga og þá stífni
sem margir telja einkenna þýskt þjóðfélag?
„Nei,“ segir Olafur, „Bæjaramir vom ósköp
afslappaðir og mjög lífsglaðir. Mér fannst þeir
stöðugt vera að halda upp á eitthvað. Ég hafði
ím>ndað mér samfélag í líkingu við það sem þú
lýstir en fór bráðlega að velta þvi fyrir mér hvem-
ig stæði á því að alltaf var verið að tala um þessa
vinnusömu Þjóðveija; þeir sem vom sífellt að
skemmta sér.“
Ólafur heldur áfram: „Bæjaramir byija veislu-
höldin þann I. janúar þegar þeir fagna nýju ári
og svo em þeir bara meira og ininna að fagna
einhverju eða halda upp á eitthvað fram til 31.
desember.“ Ég bið hann um að segja svolítið
nánar frá öllum þessum fagnaði. „Nú, fyrst er
það nýárið og síðan kjötkveðjan sem hefst
snemma í janúar. A þýsku heitir hún Fasling sem
er skylt íslenska orðinu fasta. Þetta er heljartöm,
hvorki meira né minna en sex vikur, og lýkur á
sprengidag. Það em stöðug læti, hopp og híarí í
ixirginni þessar vikur og nær fögnuðurinn há-
marki dagana fyrir sprengidag. Þá leggur fólk
gamla fatnaðinn til hliðar og sprangar um í alls
kyns grímuklæðnaði. Hápunktur hátíðahaldanna
er svo valið á Fasling-prins borgarinnar. En þetta
er nú bara rétt byijunin; í maí er vorinu fagnað
allkröftuglega og yfir sumarmánuðina er stöðugt
verið að gleðjast yfir einhverju smálegu en í októb-
er ná hátíðahöldin svo aftur hámarki, en þá hefst
hin margfræga Oktoberfest.
Þegar ég lít aftur til þessara ára," bætir Ólafur
Leikhúsmálin voru
nœstum því búin að
kaffœra mig.
gengni okkar gerði ymsa menn þó stórhuga og
sú hugmynd var reifuð að fá Þjóðleikhúsið undir
sýningar. Þetta þótti nú öðrum fáránlegt en síð-
ar, löngu eftir mína daga, var gerð alvara úr
henni.“
- Ólafur, þú virðist hafa fómað miklum tíma
í leiklistina. Datt þér aldrei í hug að verða leikari?
„ Ó, jú, jú. Þegar ég var orðinn stúdent stóð
ég mig að því að standa niðri í miðbæ og hrein-
lega vita ekkert hvað ég ætlaði að gera. - Hvað
gerir þú, Ólafur? spurði ég sjálfan mig. Það var
tvennt sem ég hafði áhuga á að nema, leiklist og
sálfræði. Á tímabili ætlaði ég að verða leikari en
sem betur fer áttaði ég mig á því að ég var alveg
harðvondur en hefði, svona eftir á að hyggja,
eflaust orðið Ijári góður leikstjóri." Og Ólafur
heldur áfram: „Svo ákvað ég nú að fara í læknis-
fræðina með það fyrir augum að verða geðlæknir.
Lieknisfræðin var ekki ný grilla; ég gekk með
hana í maganum þegar ég var tíu eða ellefu ára.
Stjúpi minn var læknir og hefur eflaust haft áhrif
á mig. Og ég man að á heimili minu var til þykk-
ur doðrantur, Bókin um manninn, scm ég las
spjaldanna á milli."
Haustið 1959 hóf Ólafur læknanám við
Múnchenarháskóla og lauk fyrri hluta námsins
1962. En hvers vegna valdi hann Múnchcn?
„Faðir minn átti heima í Múnchen og ég bjó
hjá honum meðan ég stundaði nám.“
Hvemig líkaði þér svo vistin?
„Mér líkaði bara vel,“ segir Ólafur. Múnchen
■við, „finnst mér oft á tiðum eíns og fólk hafi
ekki gert annað en drekka bjór og skemmta sér."
Ólafur yfirgaf lífsgleði og listir Múnchenar
1962, kom hingað heim og hóf nám í Háskóla
Islands. Fannst honum munur á kennslunni hér
heima og í Múnchen?
„Já, hann var mikill," scgir Ólalur. „Það var
alveg léikilegt sjokk fyrir mig að koma hingað í
háskólann, kennslan úti var miklu meiri og mun
ákveðnari. Þar var maður að lita vöðva og veli
svona líkt og litlu börnin en á þennan hátt lærði
ég. Hér byggðist námið aftur á móti mikið upp
á þvi að mönnum voru réttar þykkar skruddur
sem þeim var skipað að læra og næstu kcnnslu-
stundir fóru svo í að spyrja menn hvort þeir heföu
lært heima.“
36 VIKAN 30. TBL