Vikan - 23.07.1987, Blaðsíða 37

Þrátt fyrir námið í læknadeildinrii tók Ólafur
virkan þátt í leiklistarlífinu. „1962 og 63 sat ég í
rit- og útgáfustjóm tímaritsins Leikhúsmála," seg-
ir hann og svo lék ég með Leikhúsi æskunnar.
Þetta var tilraunaleikhús sem sýndi í Tjamarbíói
og að því stóð hópur áhugamanna um leiklist,
svo og nýútskrifaðir leikarar úr leiklistarskólanum.
Þama lék ég i þremur einþáttungum; meðal
þeirra var Ágesíaiflósið eftir Dúrenmatt. Síðar
stóð til að ég léki Falstaff Shakespeares. Ég guggn-
aði á þvi; loks sannfærði ég sjálfan mig um að
burg. Þar var mér tekið með kostum og kynjum,
titlaður fulltrúi íslands og settur upp á svið við
opnunarhátíðina. Þetta,“ segir Ólafur, „vom nú
fyrstu kynni min af einhverju organísemðu heimil-
islæknapípi.“
I gegnum þessi samtök evrópskra heimilislækna
frétti Ölafur af nokkmm kanadískum háskólum
sem höíðu nýhafið kennslu í heimilislækningum
og 1969 fluttist hann til Calgary í Albertafylki og
hóf nám við háskólann þar.
- Hvemig líkaði þér í Kanada?
_ „Ég kunni alveg einstaklega vel við mig,“ segir
Ólafur. „Kanada er alveg sérstakt land. Þjóð-
félagið er svo mátulegt. Þetta er eitt af fáum
löndum sem em enn ónumin að miklu leyti,
landið er óspillt og þama er mikið af góðu fólki.“
Og um Calgary segir hann: „Landslagið þama
er auðvitað alveg stórkostlegt, endalausar sléttum-
ar en upp frá þeim risa svo Klettafjöllin sem eiga
sér enga hliðstæðu. Náttúmfegurðin þar er slík
að vart verður með orðum lýst. Hún er hrikaleg
og unaðsleg í senn. Þetta er óskaplega fallegt land-
Svo fór að ég tók að
virða þennan kúreka-
brag.
ég væri ekki mikill leikari og var víst kominn tími
til. Þegar ég lá í valnum tók Amar Jónsson við
hlutverki Falstaffs og gerði því mjög góð skil.“
- Var ekki eríitt að stunda læknanám og leika
þess á milli?
„Það var það,“ svarar Ólafur. „Læknadeildin
og leikhúslífið áttu ekki samleið enda vom leik-
húsmálin nú næstum því búin að kaffæra mig.
Þessa gætti einnig í einkunnum en til allrar ham-
ingju naut ég ákveðins velvilja ýmissa lærifeðra
minna í deildinni. Þó kom að þvi að ég varð að
gefa leiklistina upp á bátinn; hún var alitof tíma-
frek.“
Ólafur lauk almennu læknanámi 1967. „Ég
byijaði strax í geðlækningum þegar ég lauk al-
menna náminu," segir hann, „en brátt fann ég
að þetta höfðaði ekki fyllilega til mín. Margt af
þvi sem geðlæknar meðhöndla er til komið vegna
annarra þátta, það má segja að þeir fáist við afleið-
ingu en ekki orsök. Athygli mín beindist í æ ríkara
mæli að heimilislækningum en starf heimilislæknis-
ins er meðal annars í því fólgið að hafa víðtæka
umsjón með sjúklingum, ekki síst til þess að grípa
inn_í á fynstu stigum einhvers kvilla.“
Áhugi Ólafs á heimilislækningum jókst stöðugt
en málið vandaðist þegar hann fór að kanna
möguleikana á framhaldsnámi. Á þessum árum
voru heimilislækningar glæný sérgrein og erfitt að
finna skóla sem kenndu fagið.
„Loks var ég kominn að því að gefa þetta allt
saman upp á bátinn," segir Ólafur, „en þá hög-
uðu örlögin því svo að ég frétti af félagsskap
evrópskra heilsugæslulækna. Þetta gerðist nú
reyndar á nokkuð sérstakan hátt,“ heldur hann
áfram. „Einn kollega minna þekkti radíóamatör
sem var einu sinni í loftinu og komst í samband
við formann þessa félagsskapar. Sá hafði mikinn
áhuga á íslandi og spurði meðal annars hvort hér
væru starfandi einhveijir heimilislæknar. Kollega
minn vissi um áhuga minn á faginu og benti á
mig. Ég skrifaði svo þessum formanni til þess að
fá meiri vitneskju um samtökin og í framhaldi
af því var mér svo boðið á þing félagsins í Salz-
Ólafur á læknastofunni í Álftamýrinni ásamt aðstoðarlækni sínum!

30. TBL VIKAN 37