Vikan - 02.11.1989, Page 9

VIÐTAL
eru aðrir sem eru í bjargvættaleik. Þó eru
bjargvættirnir jafhmikil fórnarlömb og
hiriir. Það sem svo gerist þegar menn
sleppa og eru ekki Iengur dómarar, böðlar
og fórnarlömb sjálfs sín er að þeir verða
vitni. Þá eru þeir orðnir hiutlausir og eru
nógu góðir eins og þeir eru. Þeir sætta sig
við sjálfa sig í þeirri mynd sem er. Þá fyrst
getur fólk farið að gefa. En þegar við þurf-
um stöðugt að herða okkur og eignast nýj-
an bíl, stærra hús, til þess að verða ánægð
og hamingjusöm þá erum við í geysilegri
togstreitu við náttúruna.
Það er t.d. talað um það núna sem vís-
indalega sannað að jákvæðni sé viðnám
við krabbameini. Neikvæðni er aftur höfri-
un sem gerir það að verkum að við verð-
um fyrir einhvers konar ójafrivægi. Hvern-
ig stendur t.d. á því að sumir eru alltaf
veikir meðan aðrir kenna sér aldrei meins?
Ástæðan er í rauninni mjög einföld. Já-
kvæður maður hefur allt annað viðnám
vegna sveigjanleikans en hinn neikvæði
sem alltaf er læstur í spennu.
Þetta eru kannski stórar yfirlýsingar og
ég er ekki að dæma neinn en ég segi að
hver og einn skapi sér sitt krabbamein
sjálfur. Krabbamein er afleiðing af nei-
kvæðni eða beiskju og hatri sem er sami
hluturinn. Hvort sem maður er með
krabbamein eða er hjartasjúklingur þá er
það hans eigin sköpun. Menn drepa sig
sjálfir. Hvort sem þeir hengja sig í
snöru eða skera sig á púls eða kreista úr
sér alla gleði og kremja í sér hjartað þá eru
menn sjálfir ábyrgir.
Hvemig fólk kemur til þín?
Það er bara brennt barn sem forðast
eldinn. Það fer enginn að leita að lausnum
fýrr en hann stendur andspænis þraut.
Við lifum í svo bældu þjóðfélagi, við svo
bælda tilvist að það er engu lagi líkt. Ef við
tökum bælinguna í víðara samhengi þá
erum við líka nýkomin undan Danahæl. ís-
lendingar eru allir með þarmaklemmur og
rembing. Þeir eru að skíta í buxurnar af
minnimáttarkennd og hafa verið að gera
það í gegnum tíðina. En við þurfum á þess-
ari minnimáttarkennd að halda því hún
viðheldur bramboltinu, gerir okkur dug-
legri og meira skapandi. En hér eru allir
kóngar eða prinsar. Það er enginn maður
með mönnum nema hann eigi þetta eða
hitt eða sé svona eða hinsegin.
Nútíma tíska segir: Haltu kviðnum inni,
bældu öndunina, klemmdu rassinn, beisl-
aðu öll vöðvakerfi, vertu eins stífúr og þú
getur svo þú lítir nógu vel út! Þetta er al-
ger brenglun. Sama er með tilfinningar; ef
maður bælir þær þá bælir maður tilvist
sína.
■ Hvort sem menn skera
sig á púls eða kreista
úr sér alla gleði og kremja
í sér hjartað
þá eru þeir sjáifir ábyrgir
■ Maður dæmir engan
nema dæma sjálfan sig
í leiðinni
■ Ég stofnaði sjálfur til
þeirra vandræða sem ég
hef lent í á lífsleiðinni
■ Tilveran ert þú
Maður upprætir ekki tilfinningar með
því að bæla þær eða ótta með því að óttast
hann, heldur aðeins með því að taka þátt í
honum.
Geturðu einhverju breytt?
Maður verður að vera þrautseigur og
þolgóður til þess að breyta einhverju.
En fyrst og fremst verður maður þó að
taka ákvörðun. Ég er kannski bældur á
mína vísu en ég á góða félaga og við ger-
um okkur grein fyrir að við viljum hafa
bætandi áhrif bæði á okkur sjálfa og um-
hverfi okkar. Við viljum ffekar stíga upp til
manna en að draga þá niður í svaðið hjá
okkur með illu umtali og rógi; við áttum
okkur á því að við dæmum engan nema
dæma okkur sjálfa í leiðinni. Fyrirlitning
okkar á náunganum er í beinu samhengi
◄ Höfuðið fremst og lík-
aminn eltir. Viðkomandi vill
helst mæta tilverunni á vit-
rænan hátt frekar en tilfinn-
ingalegan. Á þessari mynd
hafa axlir einnig verið
spenntar fram til að hylja
aðaltilfinningasvæði
hjartans.
◄ Þessi staða sýnir
ósveigjanleika. Ósveigjan-
leika í afstöðum. Staðlaðar
hugmyndir um hvað sé rétt
eða rangt. Staðan er ein-
kennandi fyrir streð í átt til
einhvers sem viðkomandi
telur þurfa til að réttlæta til-
vist sína. Þessi staða er vís-
bending um tilfinningalega
afturhaldssemi og vöm
gegn viðkvæmni og sárs-
auka.

Í< Rétt líkamsstaða. Lík-
aminn stendur beinn, þ.e.
bein í bein og hægt er að
draga beina línu frá ökkla í
eyra í gegnum mjaðmalið
og axlarlið. I þessarí stöðu
er viðnám gagnvart þyngd-
ariögmálinu í lágmarki og
því möguleiki á hámarks
sveigjanleika líkama og
hugar.
við okkur. Við viljum vera manneskjur;
ekki viðhalda rembingi á fölskum forsend-
um. Við vitum að stífrii er ótti; að hatur og
fýrirlitning er ótti og að ef við erum
hræddir þá viljum við ekki óttast óttann.
Fólk dregur til sín allt sem það óttast því
ekkert er því ofar í huga en óttinn. Við
verðum óttinn og einn daginn erum við
orðin skelfingu lostin af spennu.
Hvemig beitirðu þessari visku úti í
lífinu?
Þannig að enginn fer í taugarnar á mér
nema ég sjálfúr; að ef eitthvað ertir mig
skoða ég mína ertingu í stað þess að dæma
aðra; að allir eru jafnir, ég elska afla og þó
ég geti sýnt það mismikið byggist þetta
allt á því hve mikið ég get elskað mig.
Ég neita að láta aðra bera ábyrgð á mín-
um tilfinningum þannig að þó ég móti mér
afstöðu gagnvart neikvæðni annarra læt ég
hana ekki ráða því hvernig mér líður. Ég
veit að hvar sem við erum stödd í lífinu er
það á okkar eigin ábyrgð. Ég stofriaði sjálf-
ur til þeirra vandræða sem ég hef lent í á
lífsleiðinni bókstaflega frá upphafi til enda.
Ef ég er ekki fullur af höfriun sjálfur getur
fólk engan veginn ógnað mér með hlutum
eða peningum því mín tilvera á ekkert
skylt við viðkomandi hluti. En mér finnst
æðislegt að þetta fólk skuli eiga þessa hluti
og þrífast á hlutatilveru og það er alfarið
þess mál. Ég hef enga þörf fýrir að sanna
mig lengur þó ég hafi haft hana. Ef ég er í
jafrivægi og mér líður vel þá er mín ást í
rauninni flæðandi. En um leið og ég fer að
hafria mér, sem vissulega kemur fyrir, þá
er ég ekki eins bjartur og vakandi og ella.
Getur hver sem er lært þetta?
Já, við sem erum í þessu erum allir
mennskir menn. Það sem er að gerast í tíð-
arandanum er að allur hugur er að verða
móttækilegri fýrir einmitt þessu. Það eru
alltaf tískusveiflur á hverjum áratug. Ég-
kynslóðin og uppakynslóðin voru aðeins
undiralda þess sem er að koma núna. Við
erum að sigla inn í vitundarástand í tilver-
unni sem byggist á þessu. Að hlusta á okk-
ur sjálf og taka þátt í eigin tilfinningum. Ég
þekki enga ofurmennsku neins staðar en
hins vegar veit ég um fólk sem er mennsk-
ara en annað. Það er fólk sem hefur öðlast
skilning á kærleika og elskar sjálft sig, ekki
í eigingjarnri merkingu, heldur sýnir það
sér umhyggju, ást, hafriar sér ekki og legg-
ur sig firam við að öðlast betra líf í gegnum
umgengnina við sjálft sig og aðra.
Við gefum ekki það sem við ekki eigum
og umfang þeirrar uppliíunar sem við
verðum aðnjótandi er aðeins umfang
þeirrar þekkingar sem er til staðar í okkar
eigin hjarta.
Ef við lokum augunum þá er myrkur.
Tilveran ert þú. Hún verður aldrei um-
fangsmeiri en þín upplifun í það skiptið.
Allt sem fólk gerir til að koma róti á sína
eigin tilveru gerir það að verkum að það
verður ekki ánægt. Og fólk sem ekki er
ánægt fer að hafria sér. En ef við höldum
okkur við einfaldar reglur sem stuðla að
ánægju okkar þá er flæði. Þetta er það sem
lífið gengur út á.
22. TBL 1989 VIKAN 9