Vikan - 02.11.1989, Blaðsíða 22

DULFRÆÐI
Frh. af bls. 20
Þegar þetta var rannsakað nánar var konan
á bak og burt og faðir minn hafði aldrei
orðið var við hana. Kúabjöllur klingja úti á
engi þótt engar kýr séu þar, hurðir fjúka
upp með miklum látum og það drynur í
jörðinni eins og heill herflokkur ríði um
hlaðið. Skýringin á þessu kann að vera sú
að fyrir langa löngu var dalurinn í þjóð-
braut miili austurhluta landsins og vest-
urhlutans. Ósýnileg, þvöl hönd grípur í
mann og hvítklæddar mannverur banka á
útidyrnar en þegar maður kemur til dyra
er enginn úti. í einu rúminu í kofanum er
varla hægt að sofa fýrir martröðum, kulda
og þunglyndi sem á mann sækir.
Síðastliðið sumar kom einn af vinum
okkar, sænska galdrakonan Cecilia, með
okkur upp í bústaðinn. Við höfðum ekki
sagt henni nokkurn skapaðan hlut annað
en að við vildum að hún kæmi í heimsókn.
Fyrst ókum við inn á slóðann sem liggur
að nýja sumarbústaðnum sem við erum að
byggja því við höldumst ekki lengur við í
þeim gamla. Þegar við vorum næstum
komin á áfangastað sagði hún skyndilega:
„Hér megið þið aldrei leggja bílnum. Það
liggur vegur hér um.“ Hún sagði þetta ein-
mitt á þeim stað þar sem er að finna gaml-
ar húsatóftir í skjóli bak við tré við veginn.
Síðan fórum við upp til gamla bústaðarins.
Strax úti fýrir kofanum fór um hana mikill
hrollur og hún muldraði: „Hér er aldeilis
örtröð!" Aftur á móti var ástandið ekki
eins slæmt inni í húsinu þótt ill álög hvíldu
á einu rúmstæði eins og ég nefndi áðan.
Mest var um að vera úti á hlaði. Cecilia
vildi fá að vita hvort eitthvað sérstakt
hefði gerst þarna, hvort þetta væri gamall
fórnarstaður, aftökustaður eða hvort morð
hefði verið framið þar. Þessu gátum við
ekki svarað með fullri vissu. Hún sagði
okkur að hún gæti ekki gert neitt til að
hreinsa staðinn af þvi illa sem þar væri að
finna. Ástæðuna sagði hún vera þá að við
mennirnir hefðum engan rétt til að trufla
jarðálfana sem þarna ættu heima því þeir
væru upprunalegir íbúar svæðisins.
En ég heyri fjórar raddir
Á leiðinni til baka notuðum við farsím-
ann til að ná sambandi við dóttur okkar
sem býr í Slidre. Cecilia hafði hitt hana i
Stokkhólmi svo þær eru málkunnugar.
„Segðu mér,“ sagði Cecilia, „hvað eru
margir heima hjá þér núna?“ „Þessa stund-
ina er það bara ég og sonur minn,“ svaraði
dóttir okkar. „En ég heyri fjórar raddir,"
sagði Cecilia, „og tvær þeirra tala ævafornt
mál, svo gamalt að ég skil það ekki.“
Svo vill til að dóttir okkar býr einmitt í
útjaðri Einanggraffeitsins sem er frá fjórðu
öld. Cecilia vissi að sjálfsögðu ekkert um
þennan graffeit en hún fullvissaði okkur
um að hinir óboðnu gestir dóttur okkar
væru alveg meinlausir. Okkur til mikillar
skelflngar uppgötvuðum við að við höfð-
um byggt nýja sumarbústaðinn okkar að-
eins um það bil 30 metra frá stað sem kall-
ast Ræningjarúst. Þar voru tveir ræningjar
hengdir fyrir nokkur hundruð árum og all-
ir sem gengu framhjá höfðu leyfi til að
henda í þá steinum. Þannig hlóðst upp
nokkur grjóthrúga og farið eftir gálgann,
sem þeir voru hengdir í, sést enn þann dag
í dag. Ræningjarnir voru síðan jarðaðir þar
á staðnum. Ég lagði hins vegar á hauginn
nokkrar bláklukkur, sem eru fallegustu og
hreinustu blóm sem ég þekki, og ég varð
ekki vör við að neitt óvenjulegt eða
óhreint væri þar á sveimi. Allt var kyrrt og
ræningjarnir tveir koma ekki til með að
ónáða okkur í framtíðinni.
Svört skuggavera sem gekk
fast á hæla mér
Síðast upplifði ég draugagang nú í mars
síðastliðnum á Hawaii þar sem við vorum
í fríi. Hvað það var sem ég sá veit ég ekki.
Það gerðist næstsíðasta daginn er við
gengum í gegnum anddyrið á hótelinu
okkar. Ég sneri mér við til að sjá á klukku
sem hékk á veggnum og þá sá ég greini-
lega svarta skuggaveru sem gekk fast á
hæla mér. Þessi ókunna vera var svo ná-
lægt mér að hún hefði getað lagt handlegg-
ina um axlirnar á mér ef hún hefði kært sig
um. Sem betur fer hafði hún ekki áhuga á
því. Þetta var karlmaður með breiðar axlir,
örlítið hærri en ég og með flatan barða-
stóran hatt á höfðinu. í undrun minni leit
ég undan, hnyklaði brýrnar og velti þessu
fyrir mér eitt andartak. Síðan sneri ég mér
við aftur en þá var þar engan að sjá. En það
er víst að enginn hefði getað komist óséð-
ur burt úr þessari stóru og opnu hótelmót-
töku og ég veit enn þann dag í dag ekki
hver fýlgdarmaður minn var eða hvað
hann vildi mér. Margit Sandemo
ÁKar
Þú sparar með óskrift
- og enn meira sparar þú ef þú greiðir óskriff-
ina með VISA, sem er um leið einfaldari og
þœgilegri greiðslumáti. ® Hringdu strax f
síma 83122 og kynntu þér VISA-greiðslukjörin.
Og mundu að á Þorláksmessu kemur Renault
19 GTS í hlut einhvers skuldlauss áskrifanda.
SAM-ÚTGÁFAN/VIKAN/H&H