Vikan - 02.11.1989, Page 30

RÓ5A 5KRIFAR
vaeri ekki hægt. Þetta var ann-
ars alveg bráðskemmtilegt
tímabil þar sem allir gengu
bókstaflega inn í hvern annan
og lyftu nánast grettistaki á
hverjum einasta degi. Þar
nældi maður sér í skrápinn
sem maður enn þann dag býr
að. Og alltaf tókst Maríönnu
einhvern veginn í fjandanum
að láta dæmið ganga upp sem
stjórnandi útsendingar.
Nei, fyrst hún var komin í
þetta mál, þá var ég til! ... Jú,
er þetta ekki eitthvað fyrir
mig? Ég kem!
Síðar um daginn hélt ég svo
upp á Hótel ísland, hafði aldrei
komið þangað áður, hafði bara
heyrt um hvað allt væri flott
þar og aðstaðan góð í alla
staði, er byði upp á marga
möguleika.
Hvað það er skrítið að koma
hérna inn, hugsaði ég um leið
og ég smeygði mér í gegnum
glerhurðina uppi. Eftir að hafa
gengið niður í sal og virt íyrir
mér sviðið varð ekki aftur
snúið! Ég yrði að gjöra svo vel
að eyðileggja þessa sýningu.
Söngvarar, dansarar og
hljóðfæraleikarar, allt fólk á
heimsmælikvarða, voru búnir
að leggja nótt við nýtan dag
undanfarnar vikur ef ekki mán-
uði við að slípa alla vankanta
af. Blóðugur sviti lá að baki.
Guð minn góður! Ég er nú svo-
lítið biluð, alltaf kem ég mér í
eitthvað svona lagað, sem átti
helst að gerast í gær, hugsaði
ég-
En það varð ekki aftur snúið.
Dóra Einars átti að sjá um
búningana og ég var alveg
handviss um að hún yrði eins
og skriðdreki, hún er svo æðis-
lega dugleg og rösk, og myndi
hreinlega galdra svo sem eins
og 70—80 búninga eins og ekk-
ert væri á tveimur sólarhring-
um án þess að blaka auga. Og
ekki var við minni snilld að
búast af Grétu Boða förðunar-
og hárkollumeistara.
Best að stinga sér til sunds
inn í verkefhið, hugsaði ég -
og hoppaði út í!
Við Maríanna vorum ekki al-
veg vissar um hvað ég ætti að
vera í byrjun. Annaðhvort
kokkur með rosaháa kokka-
húfu eða bara hreinlega skúr-
ingakelling... Jú, það leist
mér vel á, greip einhvern
slopp og kúst og fötu, sem ég
stal inni í eldhúsi, og hreinlega
tróð mér inn í persónu sem
sennilega samanstendur af ein-
um 4—6 persónum sem ég hef
séð í gegnum tíðina, allt frá
barnæsku.
„í lopasokka, gauðrifna, og
dúskainniskó!" skipaði Dóra.
„Við sleppum rúllurn í þetta
skiptið, það er svo ofnotað!"
Þetta var nú meiri múndering-
in, of lítill og allt of þröngur
sloppur... Guð minn góður,
ég hlýt að líta út eins og eitt-
hvert viðrini, hugsaði ég, og
aumingja Gunni Bald, skóla-
bróðir minn á teiknistofunni,
lendir svo í því að ég nota
nafhið hans í byrjunaratriðinu,
þar sem ég er sígaulandi á
hann ffam í eldhús! Kerlingar-
greyið skakklappaðist þetta
einhvern veginn í byrjunar-
atriðinu. Ég vonaði bara, eins
og hver annar bjáni, að enginn
kannaðist við mig... Eins og
ég gæti eitthvað átt von á því!
Kerlingin í gegn með allt sitt
hafurtask og beint niður í bún-
ingsherbergi!
Þá var að rífa sig úr skúr-
ingagallanum og demba sér í
regnkápuna, stóru stígvélin og
setja á sig sjóhattinn. Ahh!
Gott að geta falið sig svolítið á
bak við hattinn, það er alltaf
einhver bölvuð feimni í mér...
og nú voru góð ráð dýr! Hvað
í ósköpunum átti ég að segja?
Eitthvað varð ég að blaðra um
rigningu, rok og veðrarassinn
hér sunnanlands — og ég sá í
einu hendingskasti að þar lægi
veðurstofustjórinn nýi, Páll
Bergþórsson, vel við höggi.
Best að halda sig við íslenska
staðhætti svo fólk skildi teng-
inguna eins og skot, það var
enginn tími til annars ... ég
bara varð að tuskast eitthvað í
Veðurstofunni, það var eitt-
hvað svo myndrænt!
Fyrirgefðu, Páll minn, hvað
ég djöflast alltaf í þér á hverri
einustu sýningu. Það er bara
svo ofboðslega gaman að
ímynda sér þig í skærrauðum
silkijakkafötum með tjull um
hálsinn - eins og þú ert mikill
smekkmaður!
Þá var að slíta sig úr plast-
gallanum niðri í kjallara og
bregða sér í lillaða 38 þúsund
króna „a la Hollywood" kjól-
inn frá Báru og þá var ekkert
sem hét, maður var orðinn
einhver rosagedda með sem-
ilíusteinana alveg á fúllu og
eldrauðar neglur.
Ég veit ekki hvernig á því
stendur en einhvern veginn
hef ég það á tilfinningunni að
mjaðmirnar á mér nái veggj-
anna á milli þegar ég er í þess-
um kjól, það hlýtur að vera
sniðið sem orsakar þetta!
Þetta var óperuatriðið ...
Best að þvæla eitthvað um
Kattavinafélagið og kattaæðið
og Purina kattamat og svoleið-
is — og tengja svo að lokum
yfir í Kattadúettinn sem þær
stöllur Guðrún Á. Símonar og
Þuríður Páls gerðu alveg
ódauðlegan hér um árið ... Jú,
það myndi tengjast ágætlega
yfir í Cats, vonaði ég.
Og þá var röðin komin að
hippanum. Best að vera með
dökka hárkollu, sagði Gréta og
skellti einni ábúðarmikilli á
hausinn á mér. Þar næst henti
ég yfir mig mussunni og greip
í leiðinni gítarinn. Það gæti
virkað svolítið fýndið og vina-
lega... ég yrði þá alla vega
ekki nokkra stund að henda af
mér mussunni aftur fyrir næsta
atriði þar sem glamúr-pían átti
að mæta aftur á sviðið og
rabba um skák. Varð maður
bara ekki að fara aftur í tímann
og rifja upp Friðrik Ólafs, Bent
Larsen og allt það, þvæla eitt-
hvað um íslensku skákstrák-
ana, fólk skildi_það. En ég yrði
að bæta einhvérri vitleysu við
til aó brjóta þetta upp, svo-
leiðis að best væri að koma
með einhvern heimasmíðaðan
brandara um Ceres, jafhvel
124 sem æki á 60 km hraða
upp eftir miðju skákborði og
kæmi við í sjoppu á Laugaveg-
inum til að kaupa sér kók og
prins póló og allt það. Segja
einhverja bölvaða vitleysu
sem myndi létta glamúrinn
svolítið, þetta mátti ekki verða
of væmið.
Ég flýtti mér niður í kjallara
til að skipta fýrir næsta atriði,
því það var komið að nætur-
klúbbaatriðinu svokallaða. Ég
smeygði mér í rauða undir-
kjólinn og Gréta tróð á mig
Dolly Parton hárkollunni. Ég
kyngdi. Svona, áfram með
smérið! hugsaði ég, nú var
bara um að gera að ímynda sér
að maður væri orðinn einhver
rosa gedda, annaðhvort í Soho
eða Herbestrasse... og geri
svo bara grín að sjálfri mér í
leiðinni með rósabaði og allt
það ... Ég vonaði bara að kall-
arnir ffammi í salnum færu
ekki einhvern andskotann að
fíflast... þó það sæist nú svo
sem ekkert rosalega mikið í
bert hörund, bara þeir ímynd-
uðu sér nú ekki að maður væri
einhver rosa tuðra! Úff...!
Síðan var það glitkápan í
næsta atriði, þar sem blóma-
ræktin var tekin fyrir, út af
Litlu hryllingsbúðinni, og ein-
hvern veginn fannst mér alveg
tilvalið að fíflast svolítið í Haf-
steini Hafliða, hann lá ein-
hvern veginn svo vel við
höggi... Hafsteinn á örugg-
lega eftir að lemja mig næst
þegar hann sér mig... Og nú
var röðin komin að korselett-
inu sem ég kveið alveg hrylli-
lega fýrir.
Af hverju var ekki hægt að
láta mig vera í einhverju öðru?
Jesús minn! Hvað ætli fólk
haldi eiginlega? Ég kyngdi og
sagði við sjálfa mig: „Áfram!"
Það var engin miskunn og ég
varð að gjöra svo vel að koma
eins og hvæsandi læða inn á
sviðið og þar ofan á allt saman
að hanga utan í ljósastaur eins
og ég ætti þar heima! Guð
hvað ég var fegin að komast
niður í rauða kjólinn fyrir
Grease-atriðið og rifja upp
rokktímabilið, þegar Sæmi
rokk djöflaði Diddu eins og
ekkert væri í gegnum kl....
Og nú var komið að loka-
atriðinu og ég brá mér í gervi
skúringakerlingarinnar, vin-
konu minnar, sem mér þykir
þegar allt kemur til alls einna
vænst um af þessum gervum.
Já, þannig er nú það, en ... það
tókstl
Okkur tókst öllum að koma
sýningunni heilli í höfh. Það
gæti ekki nokkur þjóð gert
svona brjálæði nema íslend-
ingar, þeir eru snillingar! □
■ Við Maríanna vorum ekki alveg vissar um
hvað ég ætti að vera í byrjun. Annaðhvort
kokkur með rosaháa kokkahúfi eða bara
hreinlega skúringakelling ...
■ Og þá var röðin komin að hippanum. Best
að vera með dökka hárkollu, sagði Gréta og
skellti einni ábúðarmikilli á hausinn á mér.
30 VIKAN 22. TBL. 1989