Vikan - 29.11.1990, Blaðsíða 44

LÍFSNEISTINN
JONA RUNA KVARAN
MIÐILL SVARAR
BRÉFIFRÁ
VIKULESANDA
Kœra Jóna Rúna!
Ég þakka þér kœrlega fyrir vel skrifaðar greinar
sem gera manni svo gotf. Vandamál mitt er
þess kyns að erfitt er að útskýra það. Ég œtla
samt að reyna það eins vel og ég get. Til að
byrja með vil ég að það komi fram að ég er vel
undir tvítugu og er í skóla ásamt því að vinna
um helgar.
Þannig er mál með vexti að síðustu tvö árin
hafa verið mjög erfið fyrir mig, ekki endilega
það að utanaðkomandi aðstœður hafi verið
erfiðar heldur er eins og lífsneisti minn sé oð
dofna. Ég ersmám saman að verða áhugalaus
fyrir öllu, finnstjafnvel það besta sem ég geri sé
að sofa.
Þegar ég var yngri var ég alltaf vinsœl, átti
nóg af vinum og hafði mikinn metnað
tengdan öliu þvísem ég gerði. Núna er eins og
ekkert veki áhuga minn og allur metnaður sé
horfinn. Til dœmis hef ég alltaf verið há í
skóianum en nú eráhuginn fyrirþvíað minnka
líka. Ég er farin að öfundast út íþá sem gengur
vel því mig langar svo að hafa það gott.
Mig langar svo að verða virkilega góð í
einhverju. Égþekki margar stelpur sem gengur
vel í dansi og tískusýningarstörfum og við þetta
er eins og ég fái sting f hjartað. Á tímabili var ég
að hugsa um að taka þátt í fegurðarsam-
keppni því þar þarf ekki svo ýkja mikla
hœfileika og ég verð víst að teljast frekar
andlifsfríð. Málið er bara að ég fer óðum
fitnandi því maturinn og svefninn er það sem
virðist gefa iífinu gildi um þessar mundir.
Ég hef stórar áhyggjur af því að mér finnst
ég ekki eiga neina vini, er reyndar farin að
fjarlœgjast fólk. Ég þrái svo innilega að tilheyra
hópi og þekki reyndar fullt af fólki en það er
bara eins og ég eigi ekkert sameiginlegt með
því. Þegar ég er með öðru fóiki veit ég ekkert
hvað ég á að segja, mér finnst ég svo
skoðanalaus og óáhugaverður persónuleiki.
Vissulega er ég ekki aiitaf þungiynd. Ég rýk
stundum upp ímikla gleði og erþá hrókuralls
fagnaðar. Það er þó sjaldan og þá er engu
líkara en ég vilji gleypa allan heiminn. Ég er
búin að vera með sama stráknum í eitt ár og
mér þykir ótrúlega vœnt um hann. Með
honum finn ég líka fyrir áhugaleysi og ég hef
ekki lengur áhuga á að sofa hjá honum. Samt
vil ég alltaf umgangast hann því ég á svo erfitt
með að vera einsömui.
Ég hef verið með mörgum strákum og held
það stafi af öryggisleysi því foreldrar mínir
skildu þegar ég var níu ára og ég einfaldlega
þarfnast sárlega pabba. Elsku Jóna Rúna, viltu
reyna að leiðbeina mér. Ég vil síst af öilu vera
óvirkur þátttakandi í lífinu.
Kœr kveðja,
Gabriella
VIKAN 24. TBL.1990