Vikan


Vikan - 29.11.1990, Blaðsíða 62

Vikan - 29.11.1990, Blaðsíða 62
SMÁSAGA EFTIR KNUD E. ANDERSEN Flóttinn frá hversdagsHífinu Hún glúpnaði alveg undan háðslegu augnaráði hans: Svo frúin hefur fengið sér nýjan hatt! Við erum bara farin að bera okkur ríkmannlega! Ha-ha, en hvað þú lítur asnalega út. Strax og hún heyrði útihurðina skella á eftir honum fór hún að skipta um föt. Með skjálfandi höndum tók hún vín- rauða silkikjólinn - kjörgripinn - út úr skápnum, dró bætta, gráa léreftskjól- inn yfir höfuðið settist fyrir framan spegilinn og fór að nudda rauðum farða á kinnarnar. Hún fann hvernig hjartað barðist í brjósti hennar og hún reyndi að róa sig með því að brosa. í kvöld yrði hún að vera róleg og örugg - ensk hefðarkona fram í fingurgóma. Leik- stjórinn hafði sagt, að hún gæti það vel ef hún herti upp hugann. En það var stundum erfitt, þegar hún hafði staðið allan daginn í hálfdimmri, mollulegri búðinni og selt vindla, sígarettur, blöð og öl og deilt öðru hvoru um það við Henrik, hvort gam- all viðskiptavinur hefði fengið rétta tegund eða af hverju það vantaði nokkra aura í kassann. Og þegar maður var með allan hugann við setningar hefðarfrúarinnar og reyndi að lifa sig inn f hlutverkið með Sir Robert - við vaskinn bak við hengið - þá... Þegar hún lét kjólinn falla yfir höfuðið og fann mjúkt silkið koma við sig, varð henni hugsað til Albrechtsens. Fyrsta kvöldið hafði hann stansað við rimlana í leikfimisalnum og kinkað virðulega kolli til hvers um sig, svo Ijós- ið lék I svörtu, sléttkembdu hárinu. Ef Henrik grunaði - slagæðin í hálsi hennar sló ört við tilhugsunina - nei, þau höfðu til allrar hamingju gert með sér samning. Þegar Henrik spilaði billiard, mátti hún fara í bíó og þegar það kom fyrir að hann spurði um myndina, gat hún alltaf svarað, því hún las sýningarskrárn- ar. Nú var hún búin að finna merkilegra og þýð- ingarmeira viðfangsefni, sem Henrik vissi ekki aö var til. í þessari nýju tilveru voru engir kassaskellir, enginn uppþvottur og gólfþvottur, heldur draumar og leyndar þrár sem urðu að ævintýri á hverjum miðvikudegi og hún var sjálf þátttakandi í. Leiðinlegu brúnu stengurnar og gráa reipið f leikfimisalnum þar sem þau æfðu, hurfu þegar Albrechtsen tilkynnti að æfingin gæti byrjað. ( huganum steig hún inn í ríkulega stofu í Wilsonhöllinni, þar sem Godtfredsen póstafgreiðslumaður bauð henni riddaralega arminn og var ekki lengur sá Godtfredsen sem sat allan daginn bak við rimlana og afgreiddi frímerki heldur Sir Robert sem eyddi tfma sín- um á hestbaki, við vín eða með konum. Hún leit á klukkuna á náttborðinu - nú yrði hún að fara að flýta sér! Hvar var hatturinn sem Henrik vissi ekki að hún hafði keypt? Ungfrú Möller fannst hann svo Parísarlegur og Albrechtsen hafði hrópað upp, þegar hann sá hann: Þér eruð eins og heimskona meö þenn- an hatt, frú Bagge! Svo tók hún marglita hálfs- klútinn og snjáðu kápuna sem var orðin of lítil á systur hennar. Loks var hún tilbúin og greip í flýti saman- vöfðu pappírsrúlluna og fallegu hanskana. Hún var strax komin í gott skap. Hún slökkti Ijósið í svefnherberginu, opnaði fram á ganginn - og stansaði. Heyrði hún eitthvað? -Æ - lykli var stungið í hurðina á búðinni. Eitt augnablik var eins og hjarta hennar hefði hætt að slá, en svo hamaðist það eins og það ætlaði að springa. Hún gat hvorki hreyft hönd né fót til að forða sér. Hún stóð bara eins og lömuð f dyrunum og hlustaði á fótatakið niðri í búðinni. Hernrik dró alltaf annan fótinn síðan hann fékk gigtina. Nú kom stór og svart- ur skuggi upp stigann. Hún kipptist við þegar hann kveikti Ijósið. -Stendurðu þarna í myrkrinu? þrumaði hann. - Já... ég... - Klukkan er yfir sjö og ég hélt að þú værir farin í bíó. Þegar hún svaraði ekki hélt hann áfram: - Karl varð allt í einu veikur og þeir gátu ekki lát- ið mig vita. Svo var eins og hann sæi hana skyndilega og augnahvarmarnir drógust saman: - Hvað er að sjá þig? Þú ert öll útmök- uð. Ertu að fara í veislu? Af hæðnisbrosinu réð hún, að það datt honum ekki í hug. - Nei, ég...(hvers vegna hafði henni ekki dottið í hug að þetta gæti komið fyrir). Hún greip til fyrstu afsökunarinnar, sem henni datt í hug: María er ein heima í kvöld. Ég lofaði að líta inn til hennar. Stór og feitur slútti hann yfir hana. Hjá hon- um hafði hún einu sinni leitað skjóls. En óttinn sem heltók hana rak allar gamlar minningar á brott. Það sem einu sinni hafði verið tryggur og traustur varnarveggur gegn köldum og ógnandi heimi, var nú orðið að fangelsismúr, sem lok- 62 VIKAN 24. TBL. 1990
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.