Vikan - 29.11.1990, Síða 62

SMÁSAGA EFTIR KNUD E. ANDERSEN
Flóttinn frá
hversdagsHífinu
Hún glúpnaði alveg undan háðslegu augnaráði hans: Svo frúin hefur
fengið sér nýjan hatt! Við erum bara farin að bera okkur ríkmannlega!
Ha-ha, en hvað þú lítur asnalega út.
Strax og hún heyrði útihurðina skella á
eftir honum fór hún að skipta um föt.
Með skjálfandi höndum tók hún vín-
rauða silkikjólinn - kjörgripinn - út úr
skápnum, dró bætta, gráa léreftskjól-
inn yfir höfuðið settist fyrir framan spegilinn og
fór að nudda rauðum farða á kinnarnar. Hún
fann hvernig hjartað barðist í brjósti hennar og
hún reyndi að róa sig með því að brosa.
í kvöld yrði hún að vera róleg og örugg -
ensk hefðarkona fram í fingurgóma. Leik-
stjórinn hafði sagt, að hún gæti það vel ef hún
herti upp hugann.
En það var stundum erfitt, þegar hún hafði
staðið allan daginn í hálfdimmri, mollulegri
búðinni og selt vindla, sígarettur, blöð og öl og
deilt öðru hvoru um það við Henrik, hvort gam-
all viðskiptavinur hefði fengið rétta tegund eða
af hverju það vantaði nokkra aura í kassann.
Og þegar maður var með allan hugann við
setningar hefðarfrúarinnar og reyndi að lifa sig
inn f hlutverkið með Sir Robert - við vaskinn
bak við hengið - þá...
Þegar hún lét kjólinn falla yfir höfuðið og
fann mjúkt silkið koma við sig, varð henni
hugsað til Albrechtsens. Fyrsta kvöldið hafði
hann stansað við rimlana í leikfimisalnum og
kinkað virðulega kolli til hvers um sig, svo Ijós-
ið lék I svörtu, sléttkembdu hárinu.
Ef Henrik grunaði - slagæðin í hálsi hennar
sló ört við tilhugsunina - nei, þau höfðu til allrar
hamingju gert með sér samning. Þegar Henrik
spilaði billiard, mátti hún fara í bíó og þegar
það kom fyrir að hann spurði um myndina, gat
hún alltaf svarað, því hún las sýningarskrárn-
ar.
Nú var hún búin að finna merkilegra og þýð-
ingarmeira viðfangsefni, sem Henrik vissi ekki
aö var til. í þessari nýju tilveru voru engir
kassaskellir, enginn uppþvottur og gólfþvottur,
heldur draumar og leyndar þrár sem urðu að
ævintýri á hverjum miðvikudegi og hún var
sjálf þátttakandi í.
Leiðinlegu brúnu stengurnar og gráa reipið
f leikfimisalnum þar sem þau æfðu, hurfu
þegar Albrechtsen tilkynnti að æfingin gæti
byrjað. ( huganum steig hún inn í ríkulega
stofu í Wilsonhöllinni, þar sem Godtfredsen
póstafgreiðslumaður bauð henni riddaralega
arminn og var ekki lengur sá Godtfredsen sem
sat allan daginn bak við rimlana og afgreiddi
frímerki heldur Sir Robert sem eyddi tfma sín-
um á hestbaki, við vín eða með konum.
Hún leit á klukkuna á náttborðinu - nú yrði
hún að fara að flýta sér! Hvar var hatturinn
sem Henrik vissi ekki að hún hafði keypt?
Ungfrú Möller fannst hann svo Parísarlegur og
Albrechtsen hafði hrópað upp, þegar hann sá
hann: Þér eruð eins og heimskona meö þenn-
an hatt, frú Bagge! Svo tók hún marglita hálfs-
klútinn og snjáðu kápuna sem var orðin of lítil
á systur hennar.
Loks var hún tilbúin og greip í flýti saman-
vöfðu pappírsrúlluna og fallegu hanskana.
Hún var strax komin í gott skap. Hún slökkti
Ijósið í svefnherberginu, opnaði fram á
ganginn - og stansaði. Heyrði hún eitthvað?
-Æ - lykli var stungið í hurðina á búðinni.
Eitt augnablik var eins og hjarta hennar
hefði hætt að slá, en svo hamaðist það eins og
það ætlaði að springa. Hún gat hvorki hreyft
hönd né fót til að forða sér. Hún stóð bara eins
og lömuð f dyrunum og hlustaði á fótatakið
niðri í búðinni. Hernrik dró alltaf annan fótinn
síðan hann fékk gigtina. Nú kom stór og svart-
ur skuggi upp stigann. Hún kipptist við þegar
hann kveikti Ijósið.
-Stendurðu þarna í myrkrinu? þrumaði
hann.
- Já... ég...
- Klukkan er yfir sjö og ég hélt að þú værir
farin í bíó.
Þegar hún svaraði ekki hélt hann áfram: -
Karl varð allt í einu veikur og þeir gátu ekki lát-
ið mig vita. Svo var eins og hann sæi hana
skyndilega og augnahvarmarnir drógust
saman: - Hvað er að sjá þig? Þú ert öll útmök-
uð. Ertu að fara í veislu? Af hæðnisbrosinu réð
hún, að það datt honum ekki í hug.
- Nei, ég...(hvers vegna hafði henni ekki
dottið í hug að þetta gæti komið fyrir). Hún
greip til fyrstu afsökunarinnar, sem henni datt í
hug: María er ein heima í kvöld. Ég lofaði að
líta inn til hennar.
Stór og feitur slútti hann yfir hana. Hjá hon-
um hafði hún einu sinni leitað skjóls. En óttinn
sem heltók hana rak allar gamlar minningar á
brott. Það sem einu sinni hafði verið tryggur og
traustur varnarveggur gegn köldum og ógnandi
heimi, var nú orðið að fangelsismúr, sem lok-
62 VIKAN 24. TBL. 1990