Vikan - 23.02.1939, Page 10

10
VIKAN
Nr. 8, 1939
fínu búðarmenn, næst þegar útsala verður.
Og ef vel líkar við hann, þá á hann að
verða aðstoðarmaður við fyrsta tækifæri.
Hann er að reyna að vera eins fyrirmann-
legur og hann getur, frú. Ef honum tekst
það ekki, segir hann, að það skuli ekki
vera af því að hann æfi sig ekki. Hr. Mayn-
ard hefir mesta álit á honum.
— Honum er að fara fram, sagði kon-
an mín.
— Já, frú, sagði Jana, — honum er að
fara fram. Og hún andvarpaði.
Næsta sunnudag, þegar ég var að
drekka teið mitt, sagði ég við konuna
mína:
— Hvernig stendur á því, góða mín, að
mér finnst þessi sunnudagur vera eitthvað
öðru vísi en aðrir sunnudagar ? Hvað hefir
komið fyrir? Hefir þú skipt um glugga-
tjöld, fært til húsgögnin, eða hvað er öðru-
vísi en vant er? Ertu farin að greiða þér
öðruvísi en þú ert vön, án þess að segja
mér það ? Ég finn glöggt einhverja breyt-
ingu á umhverfinu, en mér er alveg ómögu-
legt að segja í hverju hún er fólgin.
Þá svaraði konan mín döpur í bragði:
— Georg, sagði hún. — Þessi Vilhjálm-
ur hefir ekki látið sjá sig hér í dag. Jana
er hágrátandi uppi á lofti. Og þá byrjaði
þagnartímabilið. Jana steinhætti að syngja
og fór að fara varlega með það, sem brot-
hætt var, en það þótti konu minni allund-
arlegt. Næstu tvo sunnudaga bað Jana um
leyfi til að fara út með Vilhjálmi, og kon-
an mín, sem aldrei er nærgöngul, gaf henni
leyfið án þess að spyrja nokkurs. — 1
bæði skiptin kom Jana aftur eldrjóð í
framan og ákveðin.
Einn góðan veðurdag sagði hún konu
.minni alla söguna.
— Vilhjálmur er kominn á einhverjar
villigötur, sagði hún allt í einu og greip
andann á lofti.
— Hún selur kvenhatta og kann að
spila á píanó.
— Ég hélt, að þú hefðir farið út með
honum á sunnudaginn, sagði Efemía.
— Ekki með honum, heldur á eftir hon-
um. Ég gekk við hliðina á þeim og sagði
henni, að hann væri trúlofaður mér.
— Hjálpi mér, Jana, gerðirðu það, og
hvað sögðu þau?
— Þau tóku ekki meira mark á mér en
götunni, sem þau gengu á. Svo að ég
sagði henni, að hún skyldi ekki hafa betra
af því.
— Þetta hefir ekki verið neitt sérlega
skemmtilegt ferðalag, Jana, sagði konan
mín.
— Ekki fannst mér það, sagði Jana.
— Ég vildi, að ég kynni að spila á
píanó, en annars ætla ég alls ekki að láta
hana ná honum frá mér. Hún er eldri en
hann og hefir litað hár. —
Það var á frídegi verzlunarmanna, sem
slitnaði upp úr trúlofuninni. Við heyrðum
aldrei nákvæmlega, hvernig það vildi til.
Aumingja Jana sagði okkur aðeins undan
og ofan af. Hún kom heim óhrein, æst og
öskureið. Hattasölukonan, móðir hennar
og Vilhjálmur höfðu farið að skoða safnið
í South Kennyton. Jana hafði ávarpað þau,
köld og ákveðin á götunni og gert kröfu
til þess, sem hún taldi sína eign, hvað svo
sem skáldin segja um það.
Ég held, að hún hafi gengið svo langt,
að leggja hendur á Vilhjálm. Þau sýndu
henni takmarkalausa fyrirlitningu, og allt
varð í uppnámi. Þau náðu í vagn, og Vil-
hjálmi tókst að komast upp í vagninn
ásamt konuefni sínu og tilvonandi tengda-
móður. — Eitthvað höfðu þau verið að
hóta því að láta setja hana í steininn.
— Aumingja Jana, sagði konan mín og
kepptist við að brytja niður kálfskjöt, rétt
eins og hún væri að brytja Vilhjálm. —
Þetta er forsmán! Ég skyldi ekkert
hugsa um hann meir. Hann er ekki verð-
ur þín!
— Nei, frú, sagði Jana. — Þetta er
aumingi. En þetta er allt úr kerhngunni.
— Hún gat aldrei fengið sig til að nefna
stúlkuna með nafni né viðurkenna, að hún
væri ung. — Ég skil bara ekki, hvernig
sumt kvenfólk er gert, að geta fengið af
sér að tæla trúlofaða menn frá unnustum
sínum. En það þýðir ekkert að vera að
tala um þetta, sagði Jana.
Eftir þetta steig Vilhjálmur aldrei fæti
sínum inn í okkar hús. En það var eitt-
hvað í fasi Jönu, krafturinn á henni,- þeg-
ar hún var að þvo og hreinsa, sem sann-
færði mig um, að ekki væri allt búið enn.
Einn daginn spurði Jana konu mína,
hvort hún mætti fara út til að vera við
hjónavígslu. Konan mín vissi undir eins,
hver mundi ætla að fara að gifta sig.
— Heldurðu, að þú ættir nokkuð að
vera að fara, Jana mín, sagði hún.
— Ég hefði gaman af að sjá hann einu
sinni enn, sagði Jana.
Tæpum hálftíma eftir að Jana fór, kom
konan mín inn til mín:
— Góði minn, sagði hún, — Jana hefir
farið upp í geymslu og tekið allt, sem til
var af gömlu skódrasli og farið með það
í pinkli. Hún ætlar þó ekki — — ?
— Jana er að spekjast, sagði ég. — Við
skulum vona það bezta.
Jana kom aftur, föl í andliti og einbeitt
á svip. Allir skórnir virtust vera í pinkl-
inum.
Konunni minni létti stórum, þegar hún
sá það, en það var of snemmt.
Við heyrðum Jönu fara upp og láta
skóna með talsverðum fyrirgangi þar, sem
hún hafði tekið þá.
— Það var fullt af fólki við hjónavígsl-
una, sagði hún, þegar hún var komin niður
í eldhús og farin að þvo kartöflur. — Og
veðrið var svo indælt.
Hún sagði frá mörgu smávegis, sem
fyrir hafði komið, en það var augljóst, að
Framh. á bls. 20.