Vikan - 23.02.1939, Side 16

16
VIKAN
Nr. 8, 1939
hans. Síðan stekkur hann fram úr rúminu
og klæðir sig í buxurnar.
Allt í einu eru allir vaknaðir í herberg-
inu. Anna rís upp í rúminu og hlustar.
Jani klæðir sig skjálfandi. Klárí er sú
eina, sem sefur róleg. Hún hefir ekkert
heyrt.
— Farðu upp í rúmið! segir faðirinn
við Jani, en hann tekur.ekkert eftir því,
að drengurinn hlýðir ekki. Og*Anna fer
líka að klæða sig. Hún er náföl. Tennurn-
ar glamra í munninum á henni. Enginn
veitir henni athygli. Hljóðið, sem borizt
hefir til þeirra í gegnum náttmyrkrið og
rifið þau upp úr draumum þeirra, er ekki
eins og venjulegt hljóð úr mannsbarka.
Það er ámátlegt hljóð, sem setur hroll í
mann, það er hljóð, sem er hærra . . .
hærra en allt annað. Það fyllir stofuna,
húsið, það er eins og úlfsvæl eða óp frá
manni, sem verið er að lemstra lifandi . . ,
Frú Barabás hefir kveikt á lampanum,
sem kastar daufri birtu á fjögur föl andlit,
sem glápa hvert á annað. Hljóðið verður
hærra og hærra. Það er ekki manneskju-
legt, það er dýrslegt. Það er svo hrylli-
legt, að manni rennur kalt vatn milli
skinns og hörunds.
Barabás hrindir upp hurðinni, þýtur út
og fer í þremur skrefum upp stigann upp
á fjórðu hæð. Þar er nefnilega Ijós, og
þaðan kemur hljóðið. Börnin elta hann.
Móðir þeirra kallar árangurslaust á þau.
Herbergi Vassja og Fedors er beint fyrir
ofan herbergið þeirra, dyrnar standa í
hálfa gátt, og þaðan fellur ljósið. Lög-
regluþjónn stendur á miðju gólfi ásamt
starfsbróður sínum, sem ekki er einkenn-
isbúinn, og monsieur Gaston, sem hefir
farið í buxurnar utan yfir náttskyrtuna.
Og Fedor . . . Fedor liggur í sparifötun-
um á hnjánum fyrir framan rúmið sitt og
slær höfðinu við rúmstokkinn um leið og
hann veinar og veinar . . .
— Hvað hefir komið fyrir? spyr Bara-
bás, en það er varla, að hann geti talað.
Einhver hreyfir sig við hliðina á honum,
það er stúdentinn frá Búlgaríu, sem hefir
komið að þröskuldinum á undan honum.
— Vassja . . . hvíslar stúdentinn, —
Vassja varð fyrir slysi.
Anna, sem stendur við hlið föður síns,
grípur hendinni fyrir hjartað. Jani sting-
ur krepptum hnefanum upp í sig. Liiv
kemur skjögrandi eftir ganginum, á eftir
honum kemur Alvarez, þá verkamaðurinn
frá Algier og madame Germaine. Hún
nemur ekki staðar á þröskuldinum, heldur
ryður hún sér braut með sterkum hand-
leggjunum og gengur inn. Fedor heldur
áfram að slá höfðinu við rúmið. Einglyrn-
ið hangir á mjóum þræði við hnappagat
og slæst til og frá við hverja hreyfingu.
Hljóðið gerir hvorki að vaxa né minnka,
það er alltaf eins, nærri því draugalegt.
— Mon cher ami . . . Það er lögreglu-
þjónninn, sem ekki er einkennisklæddur,
sem ávarpar Fedor, og Gaston beygir sig
líka yfir þessa bognu mannveru og tekur
í öxlina á honum.
— Monsieur Jarossev-Pelczinski . . .
Fedor sér þá ekki og heyrir ekki til
þeirra. Hann finnur ekki hönd Gastons á
öxl sinni.
— Hvað hefir komið fyrir? spyr ma-
dame Germaine óþolinmóð.
Þeir hafa gefizt upp á því að fá Fedor
til að þagna. Lögregluþjónninn í borgara-
búningnum brýnir raustina, Gaston hjálp-
ar honum, og þeir skýra í sameiningu frá
því, sem komið hefir fyrir:
— Hann ók á vörubíl . . . Kannske var
það bílstjóra vörubílsins að kenna. Rann-
sóknin mun skera úr því. Við áreksturinn
hentist hann niður úr sætinu og datt fyrir
sporvagn.
— Er hann dáinn? hrópar Germaine.
Lögregluþjónninn kinkar kolli. Anna
þrýstir hendinni að hjartanu. Jani fer að
gráta. Stúdentinn frá Búlgaríu stígur feti
framar.
— Hann talaði við mig . . . Hann sagði,
að hann yrði að skila bílnum sínum fyrir
framan Madelein fyrir miðnætti. Hann bað
mig að koma með sér, við gætum gengið
heim saman og fengið okkur bita á heim-
leiðinni. Ég fór ekki með honum, af því
að ég var með höfuðverk . . .
Þau vita öll, að stúdentinn frá Búlgaríu
var ekki með neinn höfuðverk — hann
hefir ekki viljað láta hann bjóða sér enn
út til að borða. Bardichinov frændi kemur
alklæddur, síðan koma tveir gestir, sem
ætla aðeins að dvelja í veitingahúsinu í
nokkrar nætur, frú Barabás, madame He-
léne og fjögur börn frá Algier, sem hríð-
skjálfa og haldast í hendur. Nú eru þau
þama öll nema Papadakis, sem sefur fast
af svefnlyf jum, og Klárí, sem sefur rólega,
hvað sem á dynur. Alvarez gengur á móti
þeim og hvíslar að þeim, hvað fyrir hefir
komið. Frú Barabás fer að gráta.
— Við gátum sannað með ökuskírtein-
inu hans, að hann var það, sem hann sagð-
ist vera, og við símuðum til strætisvagna-
stöðvarinnar, segir lögregluþjónninn. —
Þeir gáfu okkur upp heimilisfangið. Á
hann enga ættingja, sem búa hérna?
Allir horfa á Fedor, en Fedor er stein-
blindur og heyrnarlaus. Hann slær höfð-
inu við rúmið. Það er ekkert lát á þess-
um langdregnu, hryllilegu og tilbreyting-
arlausu veinum.
— Þeir voru aðeins vinir, sem bjuggu
saman, segir Gaston til skýringar.
Bardichinov tekur sig út úr hópnum,
sem stendur í þvögu við dyrnar, og geng-
ur að lögregluþjóninum. Hann lítur svo
ellilega út, skref hans eru reikul, hann
kynnir sig. Hann er Rússi, og mátti heita
föðurlegur vinur hins óhamingjusama,
unga manns. — Ef hann gæti orðið lög-
reglunni að nokkru liði . . . Nei, hann
þekkir ekkert til fjölskyldu Vassja.
Lögregluþjónninn, sem ekki var ein-
kennisbúinn, talar við þann einkennis-
klædda og þeir ganga að kommóðunni, sem
Gaston segir, að Vassja hafi átt. Þeir opna
eina skúffuna og allt í einu skín alvarleg
undrun út úr svip þeirra. Bardichinov er
þrumu lostinn. Germaine slær saman hönd-
unum.
— Ég skil ekkert í þessu.
Hópurinn í dyragættinni fer á hreyfingu
og gengur framar. Anna getur séð ofan í
skúffuna. Þar eru gömlu verkamannaföt-
in hans Vassja, sokkarnir hans og nærföt-
in, allt í röð og reglu. Og hinu megin í
skúffunni er — vandlega samanbrotið —
silkikjóll, undirföt og silkisokkar. í miðri
skúffunni eru splunkunýir kvenskór.
— Ég skil ekkert í þessu, segir Gaston
og hristir höfuðið. — Hann hefir búið hér
í hálft annað ár, og það hefir aldrei kom-
ið hingað stúlka til að finna hann.
— Ég skil ekkert í þessu! endurtekur
Germaine aftur og tekur upp ljósbláa silki-
kjólinn.
Allt í einu verður hreyfing í hópnum
við þröskuldinn. Tveir litlir, brúnir, kreppt-
ir hnefar lemja frá sér. Útgrátið barns-
andlit ryðst áfram. Það er Jani, sem græt-
ur, svo að honum liggur við köfnun. Hann
veinar:
— Ég veit það! Vassja sagði mér það
. . . Hann átti von á kærustunni sinni . . .
Hann bjóst við henni í næstu viku!
Anna hallar sér upp að dyrastafnum.
Hún er náföl. Það hringsnýst allt fyrir
augum hennar. Hvað síðar gerðist, getur
hún ekki munað. Hún sér, að lögreglu-
þjónninn klappar honum á kollinn um leið
og hann huggar hann og spyr hann spjör-
unum úr. Jani svarar kjökrandi:
— Kærastan hans var rússnesk stúlka.
Hún var saumakona. Myndin af henni hlýt-
ur að vera hérna, nei ekki þarna, undir
viðtækinu. Vassja hefir ekki séð hana í
sex ár . . . Hann safnaði peningum, til
þess að hún gæti komið hingað, en það er
dýrt, því að stúlkan varð að flýja . . . í
gegnum Finnland . . . Hún heitir Din-
otchka.
Lögregluþjónarnir finna myndina undir
viðtækinu. Germaine skoðar hana og er
vonsvikin. Það er varla hægt að greina
drætti stúlkunnar af þessarri máðu mynd.
— Bjóst hann við kærustunni í næstu
viku? spyr leynilögreglumaðurinn.
— Já, — hann var búinn að safna öll-
um peningunum fyrir tveimur mánuðum
. . . eitt þúsund og fimm hundruð frönk-
um . . . hann sendi þá til vinar síns í Finn-
landi . . . ég fór með honum á pósthúsið
. . . Og í gær fékk hann bréf frá kær-
ustunni sinni, þar sem hún segist vera um
borð í gufuskipi. Hún kemur hingað í
næstu viku.
Litli hópurinn við dyrnar flytur sig.
Þau horfa öll hvert á annað og verða
niðurlút . . . Lögregluþjónninn lokar
skúffunni hranalega. Leynilögreglumaður-
inn situr og skrifar eitthvað niður. Jani
hefir enga hugmynd um, að allir veita
honum athygli, að hann einn getur svar-
að, þegar allir hinir voru hljóðir. Nú stend-
ur hann yfirgefinn og sorgmæddur í miðju
herberginu.
Bardichinov gengur að leynilögreglu-
manninum.