Vikan - 31.08.1939, Blaðsíða 15

Nr. 35, 1939
VIKAN
15
Það, sem áður er komið af sögunni:
Félagamir sátu inni í drykkjustofu í Sjómanna-
hælinu og spjölluðu saman.
Muller gamli tók að segja þeim frá Mullers
Bo-k-kunni, og æfintýrinu, sem Ágústínus, að-
stoðarprestur og frændi hans, hafði ratað í. —
Ronald Bracy-Gascoigne og Hypatia Vace, frænka
yfirmanns Ágústínusar, biskupsins yfir Storth-
ford, höfðu orðið ástfangin hvort af öðru, en
biskupinn var á móti ráðahagnum. Ágústínus ætl-
aði að hjálpa þeim að ná saman með því að gefa
biskupnum dropa úr hinni svo kallaðri Mullers
Bo-k-ku.
En það var viturleg og mjög viðeig-
andi framkoma mín, sem þar bar sigur
í hólmgöngunni. Og það er einmitt slík
snilli, sem ég sting upp á, að notuð verði
í ykkar máli. Eg geng með dálitla hug-
mynd á bak við eyrað. Eg vil ekki segja
yður, hvað það er, en yður er alveg óhætt
að hafa það eftir mér, að það er hreinasta
náttúrufyrirbrigði.
— Ó, hvað þér eruð góður, síra Ágúst-
ínus, andvarpaði mærin.
— Ég er nú að koma af skáta-samkomu.
Þér hljótið að hafa tekið eftir því, að þorp-
ið er morandi af þeim. En þér skuluð' vera
algerlega óhræddar, kelli mín. Þér eigið
hönk upp í bakið á mér fyrir það, hvernig
þér hafið litið eftir henni Sjönu, á meðan
hún hafði hettusóttina þessar síðustu vik-
ur, og ég hefi hugsað mér að líta eftir
yðar hjartans máli í saumunum. Ef ég get
komið málum ykkar Ronalds í liðinn, skal
ég með ánægju éta báðar útgáfurnar af
sálmabókinni minní, þá eldri og yngri,
meira áð segja ósoðnar.
Og með þessum huggunar- og hug-
hreystingarorðum brá síra Ágústínus sér
á handahlaup, fór á heljarstökki yfir tré-
bekkinn, og var á svipstundu horfinn inn
í skrifstofu aðstoðarprestsins og farinn að
gegna skyldustörfum sínum.
Ágústínus var léttur á brúnina, þegar
hann kom niður til kvöldverðar og upp-
götvaði, að Hypatia var ekki viðstödd.
Mærin borðaði matinn sinn úr sama trog-
inu og Sjana, kona hans, í herbergi sjúk-
lingsins, og hafði því aðstoðarpresturinn
óbundnar hendur til þess að ræða hispurs-
laust um ástamál hennar. Strax og þjón-
arnir voru farnir út úr borðstofunni, tók
hann því til óspilltra málanna.
— Hlustið nú á, kæru, góðu sálir, sagði
hann. — Það, sem ég þarf að tala um við
ykkur, þegar við erum nú orðin ein, eru
vinnubrögð þeirra, Hypatiu og Ronald
Bracy-Gascoigne.
Biskupsfrúin setti upp ólundarlegan
stút. Hún var víðáttumikil kona og föngu-
leg. Maður nokkur, sem var frændi Ágúst-
ínusar og bryndreka-stjóri í Ófriðnum
mikla, hafði einu sinni sagt, að hann hefði
aldrei kynnzt neinu, sem minnti sig eins
tilfinnanlega á þá gömlu og góðu daga,
eins og biskupsfrúin. Hann fullyrti, að það
alls-eina, sem hana vantaði, væri voldugt
stýrishjól og röð af voldugum hraðskota-
vélbyssum. Svo búinni mætti aka henni
j Stutt framhaldssaga eftir j
P. Q. Wodehouse.
ANNAR KAFLI j
fremst í hvaða herfylkingu sem væri, og
mundi hver einasti hermaður telja hana
sóma séf þar ágætlega.
— Æ, hættið þér nú, Muller minn góð-
ur, sagði biskupsfrúin kuldalega.
En það var ekki hægt að gera Ágúst-
ínus smeykan. Hann var öllum öðrum
Mullerum líkur að andvaralausu hugrekki.
— Þeir segja mér, að þið ætlið að þræl-
festa sponsinu með skrúflykli, mælti hann.
•— Ég vona, að það sé enginn fótur fyrir
því ?
— Alveg satt, síra Ágústínus. Halla ég
réttu máli, Percy?
— Þú hefir laukrétt fyrir þér.
— Við höfum haldið nákvæmum spurn-
um fyrir um þennan unga mann, og kom-
izt að raun um, að harin er með eindæm-
um ómögulegur.
— Æ 11 u ð u ð þér að segja þetta ?
mælti Ágústínus. — Þetta er afbragðs
náungi, og mér hefir ávallt fallið hann
einstaklega vel í geð. Hvað er það ann-
ars, sem þið getið fundið skriðdýrsskinni
þessu til foráttu?
Það fór ónotahrollur um frúna.
— Við höfum komizt að því, að hann
hefir oft sézt á dansskröllum fram á næt-
ur, ekki einungis í gullnum og skrautleg-
um næturklúbbum í Lundúnaborg, heldur
það sem verra er, í hinu holla og hreina
andrúmslofti, sem ætti að vera á þessum
slóðum, í sjálfu Wallingsford-fyrir-neðan-
Chiveny-við-Thames. Það er eitthvert
sóðabæli hér í nágrenninu. Ég trúi, að það
sé kallað Vegamót.
— Já, það er örskammt héðan, niðri á
götunni. Það á að verða þar hátíðar-grímu-
ball í nótt. Ef yður langaði til að líta þar
inn, er hægt að fá grímubúninga við hvers
manns hæfi og eftir óskum.
— Mér er sagt, að hann sé þarna tíður
gestur hverja einustu nótt. En þegar um
dans er að ræða sem dans, eða dans
í eiginlegri merkingu, hélt biskupsfrúin
áfram, — hefi ég ekkert við því að segja.
Heiðarlega meðhöndlaður er dans ekki
nema skemmtileg og skaðlaus dægrastytt-
ing. I mínu ungdæmi var mér ekkert illa
við polka, skottís, vals, galoppade eða
marzúrka. Og sannarlega var það á balli,
sem haldið var til styrktar bágstöddum
prestsdætrum af líknarforsjón ensku kirkj-
unnar, að ég hitti manninn minn í fyrsta
sinn á æfinni.
— Virkilega ? sagði Ágústínus. — Þetta
líkar mér að heyra, kæra frú, mælti hann
um leið og hann hringsneri portvínsglas-
inu sínu.
— En að dansa eins og það er skilið
og framkvæmt nú á dögum, er allt annað
mál. Ég er ekki í nokkrum minnsta vafa
um það, að það, sem þér kallið „veizlu-
nóttina“, mundi við lögreglueftirlit verða
á borð við þessi óhóflegu nætur- og
drykkjusvöll, þar sem alókunnugar per-
sónur af báðum kynjum kasta blygðunar-
laust marglitum tréni-boltum hvorar í
aðra, og hegða sér á annan og allan hátt
þannig, að samboðnara er réttaslarki norð-
ur á Skotlandsheiðum en okkar fræga og
kæra Englandi. Nei, síra Ágústínus, ef
þessi ungi maður, Ronald Bracy-Gascoigne,
er tíður gestur í svínastíum, sem eru á
borð við þessi Vegamót, þá er hann alger-
lega óhæfilegt og óbrúklegt mannsefni fyr-
ir barnunga og hreinlífa stúlku, eins og
Hypatiu frænku mína. Hefi ég ekki á réttu
að standa, Percy?
— Hárréttu, elskan min.
— Öldungis rétt, sagði Ágústínus heim-
spekingslega, og sneri umræðunum að al-
heims-evangelisku prestastefnunni, sem
halda átti á næstunni.
Sveitalífið hafði orðið til þess, að Ágúst-
ínus hafði vanið sig á þá hollu lifnaðar-
háttu að fara snemma í rúmið á kveldin.
Að þessu sinni þurfti hann að semja ræðu
undir morgundaginn, og til þess að verða
sem allra bezt upplagður næsta morgun,
yfirgaf hann biskupshjónin laust fyrir
klukkan ellefu. Og með því, að hann hafði
búizt við að sofa hressandi og værúm
svefni í einni lotu í átta klukkustundir,
varð honum það ekki lítið undrunarefni
að komast að því keyptu um miðnættið,
að það var þrifið fantalega í öxlina á hon-
um með heljarafli og hann skekinn og
hristur. Þegar hann opnaði augun, sá
hann, að rafljósið í herberginu, sem hann
hafði slökkt, er hann háttaði, hafði verið
tendrað að nýju, og sjálfur biskupinn
yfir Storthford stóð við rúmstokkinn.
— Halló! sagði Ágústínus. — Gengur
nokkuð að?
Biskupinn brosti einstaklega ísmeygi-
lega, og trallaði eina eða tvær hendingar
úr gömlum, mérgjuðum sjómannavísum.
Hann var bersýnilega í forláta skapi
þessa stundina.
— Alls ekkert, kæri heiðursfélagi. Nei,
þvert á móti. Hvemig líður yður annars,
^tsíra Ágústínus?