Vikan - 31.08.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 35, 1939
Rauðu sníglarnir.
r
g og Óli keyptum einu sinni lagar-
dýrasafn af strák, sem við kölluð-
um Buxna-Láka, því að hann hékk
alltaf með hendurnar í buxnavösunum. Það
var ljótur siður! Annars var þetta prýði-
legur strákur að mörgu leyti. Einu sinni
sagði kennarinn við-hann í frímínútunum.
— Er þér kalt á höndunum?
— Nei, svaraði Buxna-Láki.
— Hvers vegna tekurðu hendumar þá
ekki upp úr buxnavösunum ?
— Þá verður mér kalt, svaraði Láki og
stakk höndunum enn dýpra niður í vas-
ana.
• Jæja, við keyptum sem sagt lagardýra-
safn af Buxna-Láka. Hann safnaði öllum
hugsanlegum sjávar- og vatnadýrum. Nú
urðum við Óli auðvitað að fá eitthvað í
safnið. Við ákváðum því að fara í veiði-
ferð með Buxna-Láka.
Daginn eftir lögðum við af stað og kom-
um von bráðar að litlu vatni, sem lá fyrir
utan bæinn. Við höfðum net og fötu með
okkur og veiddum marga smáfiska. Því
næst kom okkur saman um að leita að
tjörn, sem í væru vatnasniglar, sem fiskar
lifa á. Óli fann tjörnina fyrstur. Hún var
full af sniglum. Já, meira að segja svo full,
að vatnið var sumsstaðar rauðbrúnt á lit.
Þegar sniglaveiðin stóð sem hæst,
uppgötvaði Öli dálítið skemmtilegt. Óli
uppgötvar alltaf eitthvað.
— Sjáið þið, sagði hann. — Hér eru
rauðir sniglar.
— Ha? hrópaði Buxna-Láki og spratt
upp. Já, þetta var satt. Þarna var fullt
hann gæti nokkurn veginn horfzt í augu
við gamla manninn. Bara, að honum
heppnaðist það, áður en það yrði um
seinan.
Honum var Ijóst, að þetta yrði erfitt.
Það er svo auðvelt að ganga niður á við,
en hafi það illa náð að festast í mönnum,
er vegurinn upp á við erfiður, því að alls-
staðar eru freistingar og hættur.
Juju tæmdi vasana með skjálfandi hönd-
um. Hann lét hvern einasta hlut á sinn
stað, svo að engin vegsummerki sæjust.
Hann nam staðar í hverju spori og hlust-
aði, reiðubúinn til að flýja, ef hann heyrði
einhvern hávaða. Að lokum var hann kom-
inn fram í forstofuna.
En þegar hann ætlaði að ganga út, hik-
aði hann. Myndirnar! Hann varð að hafa
myndirnar fyrir framan sig, ef allt átti að
fara vel. Hann hraðaði sér inn aftur og
stakk myndunum á sig.
Andartaki síðar skelltist hurðin á eftir
honum. Og þó að hann gengi niðurlútur
niður tröppurnar, hafði honum aldrei liðið
betur. Hann skyldi ná ásetningi sínum.
Barnasaga
af fallegum, eldrauðum sniglum. Sumir
kalla þá póstlúðursnigla. Það þykir víst
fínna.
— Þeir eru seldir á 15 aura stykkið,
sagði Láki, alveg óviljandi. Síðan áttaði
hann sig og hélt áfram: — En þeir eru
Ég rauk inn í stofu, þar sem Óli sat . . .
líklega öðruvísi. Já, það eru ekki þessir.
Þeir eru ekki svona litir.
— Hem, sagði ég, — þessir eru alveg
nákvæmlega eins og þeir, sem eru úti í
glugga hjá kaupmanninum.
— Nei, þeir eru ekki eins, sagði Buxna-
Láki. — Þetta eru villtir sniglar, sem lifa
á fiskum og jurtum. Nei, þeir eru ómögu-
legir. Nú skulum við koma heim. Við höf-
um veitt nóg.
— Það skulum við gera, sagði Óli. —
Klukkan er líka orðin svo margt.
Ég skildi ekki, hvers vegna þeim lá allt
í einu svo mikið á. En við lögðum nú samt
af stað heim. Þegar við höfðum kvatt
Láka, hnippti ég í Óla og sagði:
— Heyrðu, hvað meinti hann með þess-
um villtu sniglum ? Sniglamir eru alveg ná-
kvæmlega eins og þeir, sem kaupmaður-
inn selur á 15 aura. Ég ætla að fara í fyrra-
málið og veiða nokkra snigla. Þeir voru
svo stórir.
— Já, gerðu það, sagði Óli.
Þegar ég vaknaði næsta morgun, var
Óli löngu farinn á fætur. Annars var hann
ekki vanur því. Ég spurði hann, hvort
hann væri með niður að tjörninni.
— Nei, svaraði hann, — ég var að koma
inn. Mér er ómögulegt að nenna út aftur.
— Blessaður, hafðu það eins og þú vilt,
sagði ég, og það var alls ekki laust við,
að ég væri móðgaður. Skömmu síðar fór
ég á hjólinu mínu niður að tjörninni. Þegar
ég kom þangað, sá ég lítinn strák vera
að leita fyrir sér með spýtu í tjörninni.
Það var Buxna-Láki.
— Hvað ert þú að gera hér? spurði ég
undrandi.
— Ég? sagði hann vandræðalega. —
Nú, ég er bara að veiða snigla. En hér
eru engir sniglar í dag. Bless.
Hann stökk á hjólið sitt og þaut af stað.
Hvers vegna lætur drengurinn eins og
kjáni, hugsaði ég og horfði undrandi á eftir
honum. Síðan labbaði ég niður að tjörn-
inni og varð þá fyrst alvarlega undrandi.
Þar var nefnilega fullt af sniglum. Hvers
vegna hafði Buxna-Láki sagt, að hér væru
engir sniglar? Ég hristi höfuðið og tók
að leita að rauðum sniglum. Ég leitaði
lengi, lengi, en fann enga. Ekki einn ein-
asta. Mér fannst þetta allt því dularfyllra,
því lengur, sem ég velti því fyrir mér. Að
Óli skyldi fara á fætur fyrir allar aldir,
að Buxna-Láki skyldi ekki finna neina
snigla og allir rauðu sniglarnir skyldu vera
horfnir. Mér var þetta allt huhn ráðgáta.
Ég hjólaði hægt heim aftur og læddist
upp eldhúströppurnar. Þegar ég kom inn
í eldhúsið, hafði ég nærri sett um skolp-
fötu. Ég gægðist niður í hana — og enn
varð ég var við dálítið dularfullt. í vatn-
inu var fullt af rauðum sniglum.
— Hvað er þetta? spurði ég mömmu.
— Á að borða þetta?
— Spurðu Óla, svaraði mamma.
Ég rauk inn í stofu, þar sem Óli sat á
bak við sunnudagsblaðið. Það má vel vera,
að ég hafi hegðað mér illa. Óh lét mig
skammast. Síðan leit hann upp úr blaðinu
og sagði rólega:
— Allur misskilningurinn liggur í því,
bróðir minn góður, að þú lest ekki aug-
lýsingar.
Ég starði ruglaður á hann.
— Kaupmaðurinn auglýsti, hélt Óli hik-
laust áfram:
Kaupi rauða snigla!
Ég hneig máttlaus niður í stól. Nú tók
að renna upp fyrir mér ákaflega dauft
Ijós.
— Jæja þá, sagði Óli, þú hefir sem sagt
ekki lesið þessa auglýsingu. Við Buxna-
Láki lásum hana. Og þegar við sáum rauðu
sniglana í tjörninni, datt okkur4báðum það
sama í hug. Við ætluðum að veiða snigl-
ana og selja þá.
— Þú fórst þangað snemma í morgun
og veiddir alla sniglana, stundi ég.
— Rétt, sagði Óli. og brosti, — annars
hefði Buxna-Láki veitt þá. Og það var þó
alltaf ég, sem fann þá.
— En hvers vegna sagðir þú mér ekki
frá þessu? spurði ég reiðilega. — Ég fór
þangað og fann ekkert.
— Mér fannst þú hafa gott af því að
hreyfa þig dálítið, svefnpurkan þín, svar-
aði Óli blíðlega. ,— En auðvitað skiptum
við þessu jafnt á milli okkar.
Hann huggaði mig alveg með þessum
síðustu orðum. 1 sátt og samlyndi töldum
við sniglana. Þeir voru 207. Daginn eftir
seldum við þá. — Við fengum fimm aura
fyrir stykkið.
En lengi á eftir gaut Buxna-Láki illum
augum til okkar, þegar hann sá okkur.