Vikan - 31.08.1939, Blaðsíða 17

Nr. 35, 1939
VIKAN
17
Þjófurinn.
Julien Dalbrun, kallaður Juju, en skírð-
ur Julien Deligny, var vanur að segja,
þegar hann var í margmenni: — Ég
er barn hamingjunnar. Allar dyr ljúkast
upp fyrir mér, þegar ég óska þess.
Þetta var enginn lýgi, þar sem atvinna
hans var innbrotsþjófnaður, og hann var
listamaður í að opna allar læsingar, hve
flóknar sem þær voru.
Hann var hreykinn af dugnaði sínum,
þó að hann mætti ekki láta það í ljósi.
Hann vann ávallt einn og réðist aldrei á
hættuleg fyrirtæki, heldur á íbúðir efnaðs
fólks. Þegar hann hafði lokið við allar
rannsóknir, gerði hann nákvæma áætlun,
áður en hann hófst handa.
Þannig hafði hann æfinlega sloppið við
alla erfiðleika.
Dag einn lagði hann leið sína upp á
f jórðu hæð í stóru húsi. Hann vissi, að íbú-
arnir höfðu farið upp í sveit. En þar brást
honum einu sinni bogalistin. Hann var
nefnilega hjá fólki, sem var talið vellauð-
ugt, en átti í raun og veru ekki nokkum
skapaðan hlut. Hann fann ekki eina
ósvikna silfurskeið.
Hann óð bálreiður fram og aftur um
alla íbúðina og ákvað að lokum að reypa
annars staðar í húsinu, þó að það kæmi í
bága við reglur hans. Hann gekk niður
á þriðju hæð og hringdi dyrabjöllunni. Þar
sem enginn gengdi, lagði hann eyrað við
skráargatið og hlustaði. Inni var dauða-
þögn. Hann hringdi aftur og aftur, en
ekkert svar. Því næst braut hann upp
hurðina.
Andartaki síðar var hann kominn inn í
stóra forstofu. Hann stóð hreyfingarlaus
í nokkrar mínútur, en varð einskis var. Hér
hlaut að búa piparsveinn, því að hann sá
enga kvenkápu í forstofunni. Hver bjó
hér? Jæjav hann kæmist fljótlega að því.
Hann opnaði dyrnar til vinstri handar
og gekk inn í stóra, fallega borðstofu.
Hann var ákaflega ánægður þegar hann
sá silfurbúnaðinn og málverkin á veggjun-
um. Hér kæmi hann að minnsta kosti ekki
að tómum kofunum. Reyndar var ekki
hægt að hafa málverkin á brott með sér,
en það voru miklar líkur til, að hér væri
eitthvað í reiðu fé.
Hann stakk nokkrum smámunum í vas-
ana og úr glugganum tók hann úr og silf-
urbikar. Þegar hann sá bikarinn, hikaði
hann andartak og sagði: — Þó að undar-
legt megi virðast, finnst mér ég hafa séð
þetta áður.
Síðan opnaði hann dyrnar, sem lágu inn
í næsta herbergi og þegar hann hafði geng-
ið úr skugga um, að það væri mannlaust,
fór hann um alla íbúðina til þess að vera
viss um, að enginn væri þar.
I dagstofunni var gamalt eikarskrifborð.
Það var lokað, en hann var ekki lengi að
ljúka því upp. Hann opnaði allar skúffurn-
ar og rótaði í þeim. Þar fann hann nokkur
skjöl, sem hann kærði sig ekkert um, og
veski, sem var úttroðið af peningum, sem
hann stakk á sig.
Allt í einu nam hann staðar. Þarna lá
umslag, sem á stóð Paul Deligny. Nafnið
hans! Hann hélt áfram að blaða í skjölun-
um. Fleiri umslög með sama nafni. Þettá
hlaut að vera faðir hans, það var enginn
efi á því. Ef til vill hafði tilviljunin leitt
hann inn í íbúð föður hans.
Hann hafði ekki séð föður sinn í átta
ár. Það voru átta ár síðan, að hann hafði
yfirgefið heimili sitt með slæmum félögum
til þess að leggja út á þá braut, sem hann
stóð nú á. Með miskunnarleysi æskunnar
hafði hann engar áhyggjur út af föður sín-
um.------Mamma hans hafði dáið, þegar
hann var ellefu ára gamall, og systkini átti
hann engin. Þegar hinar vaxandi áhyggj-
ur föðurins út af syninum brutust út,
samkvæmt áliti Jujus, í þreytandi siða-
prédikunum, hljóp hann að heiman einn
góðan veðurdag. Hann vildi fá að ráða sér
sjálfur.
Gat það verið, að hann væri í íbúð föð-
ur síns? Hann hristi höfuðið yfir ímynd-
unum sínum.
En þegar hann kom inn í næsta her-
bergi, fékk hann vissu fyrir því, að ágizk-
un hans var rétt. Á arin-
hillunni stóðu tvær ljós-
myndir — af foreldrum
hans! Skyndilega f ékk
hann svo mikinn hjart-
slátt, að hann varð að setj-
ast niður. Það sat eitthvað
fast í hálsi hans. Hann tók
aðra myndina og starði-á
hana, en hann sá allt í
móðu. Hann fann til und-
arlegs sviða í augunum og
dropi — tár — féll á gler-
ið. Hann skammaðist sín
og þurrkaði það fljótt í
burt, en á glerinu var eftir
rák, og það var eins og
móðir hans væri að gráta.
Hann stóð upp, lét
myndina á sinn stað og
reyndi að jafna sig, en
þegar honum varð ht-
ið á myndina af föður sín-
um, gat hann ekki stillt
sig. Hann hné niður í stól-
inn með andlitið í höndum
sér og grét eins og smá-
barn. Honum var svo kyn-
lega innan brjósts. Það var
eins og tárin bræddu hina
hörðu skel, sem hafði setzt
í kringum hjarta hans.
Smám saman hægðist
gráturinn. Hann þurrkaði
augun og leit kvíðafullur
í kringum sig, eins og hann
væri hræddur um, að hann
sæi eitthvað fleira, sem
minnti á foreldra hans.
Þarna stóð mynd af hon-
um sjálfum, sem hafði ver-
ið tekin þegar hann var
ellefu ára gamall. Mat-
rósahúfan hallaðist dálít-
ið.------En hvað hann mundi vel eftir
þessari húfu, sem mamma hans hafði
keypt handa honum á leiðinni til ljósmynd-
arans. Já, þetta var rétt áður en hún dó.
— Mamma mín, hvíslaði hann og iðrað-
ist nú í fyrsta skipti gjörða sinna. Guði sé
lof, að hún þurfti ekki að lifa þetta. En
hvað föður hans hlaut að hafa hðið illa!
Honum datt snöggvast í hug að bíða
komu föður síns og segja við hann eins og
glataði sonurinn: — Faðir, hér er ég — —.
En hann sá um leið, að það var óhugs-
anlegt. Nei, hann ætlaði að bíða, þar til