Vikan - 21.09.1939, Síða 17

Nr. 38, 1939
VIKAN
17
lauk skjalalestri. Þau þrjú störðu hvert á
annað, föl og hreyfingarlaus. Eftir andar-
taks þögn sagði lögfræðingurinn:
— Þetta bréf verður að eyðileggja.
Systkinin hneygðu höfuðin samþykkj-
andi.
Hann kveikti á kerti. Síðan aðgreindi
hann blöðin, sem hin hættulega játning
var skrifuð á, frá sjálfri erfðaskránni.
Vafði svo blöðunum saman, kveikti í þeim
yfir brennandi kertinu og fleygði þeim
logandi á arinristina. Þau störðu á blöðin
brenna upp. Eftir stutta stund voru þau
aðeins öskuhrúga. Samt voru enn smá-
tætlur, sem enn geymdu innihald sitt. Með
fátkenndri hreyfingu stóð dóttirin á fætur
og trampaði með tánni á öskuleyfarnar,
svo að þær féllu niður um ristina.
Þau stóðu um stund við arininn eins og
þau væru hrædd um, að leyndarmálið, sem
þau höfðu brennt, slyppi úr höndum þeirra
upp um reykháfinn.
MUNAÐARLEYSINGINN Frh_ af blg_ 9
Þegar bræður hans voru farnir, sagði
frú Miller honum að fara að leika sér. —
Hann reyndi, en hafði ekkert gaman af
því. Oftast sat hann úti í horni og starði
fram fyrir sig.
Roger tók einn eftir því, hvað Dick hor-
aðist.
Eitt kvöldið þegar þau höfðu lokið snæð-
ingi, lagði Roger blaðið frá sér og ræksti
sig svo kröftuglega, að Dick, meira að
segja, leit undrandi upp.
— Við Kathleen ætlum að gifta okkur,
sagði Roger.
Dick fannst þetta ekkert athyglisvert,
en Stan og Johny stóðu upp og tóku í hönd
hans.
— Hvenær? spurði Stan.
— Strax og hægt er. Það er ekki eftir
neinu að bíða. Ég hefi fengið frí á skrif-
stofunni í hálfan mánuð, frá laugardeg-
inum að telja.
— Hvað heldurðu, að frú Miller segi?
Dick, hvernig lízt þér á að fá nýja . ..
Dick fékk aldrei að vita, hvað Johny
ætlaði að segja, því að Roger greip fram
í fyrir honum.
— Þú fyrirgefur, Johny, sagði Roger.
— En ég held, að bezt sé að segja honum
ekkert. Við Kathleen höfum talað um
þetta. Hún segir, að hann sé svo ungur,
að hann gleymi þessu, ef hann sé með ein-
hverjum, sem þreytist ekki á að hlusta á
hann og leika við hann.
Dick skyldi ekki um hvað þeir voru að
tala. Hann geispaði og vildi hátta.
Roger fór á laugardaginn. Bræður hans
fylgdu honum út í vagninn. Hann faðm-
aði Dick og bað hann að vera þægan. Dick
kinkaði kolli.
En skyndilega kólnaði hann upp af
hræðslu. Hann mundi, hvernig mamma fór
og kom aldrei aftur og nú var Roger að
fara. Hann ríghélt í Roger, og Stan varð
að taka hann með valdi, svo að Roger
kæmist af stað.
ii 11111111111111 m m 11111111111
Gréta í Asi. [
Gréta í Ási, ljós, er leiftra
í lindum tærum augna þinna.
Er það tálblik eða göfgi,
sem andinn gefur þá til kynna?
Gréta í Ási ögrar drengjum,
ástríkt bros á munni fríðum. —
Er það gleði eða hræsni, i
sem andlitsfall þitt sýnir tíðum? 1
Gréta í Ási, brjóst þín bærast
bljúgt, ef lyftir örmum nettum.
Er slík hreyfing ögrun, hvatning, i
sem ástir veitir drengjum settum? e
Gréta í Ási, yfir þinni
ásýnd hvíla litir tignar. i
Er það meðfædd æskufegurð
eða farðabylgjur lygnar?
Gréta í Ási, áttu vonir,
æskudrauma, framtaksmóðinn ? i
Tengist hjarta öðrum ástum
— eða þess, sem kveður ljóðin?
Jónatan Jónsson. |
Dick grét og lét ekki huggast.
— Auðvitað kemur Roger aftur, sagði
Stan. — Og þá verður þú ánægður, —
bíddu bara!
Dick beið.
Þegar Roger var farinn, var allt húsið
gert hreint.
Frú Miller var svo önnum kafin, að hún
gleymdi stundum að gefa Dick morgun-
matinn.
Loksins var hreingerningunum lokið, og
frú Miller sýndi Stan og Johny húsið. Dick
hljóp á eftir þeim. Stan brá við, þegar
hann sá, hvað Dick var fölur og aumingja-
legur.
— Roger kemur í dag, Dick, sagði hann
hughreystandi.
Dick sagði ekkert. Hann trúði því ekki.
Mamma sagðist líka koma, en hún kom
ekki — og Roger kæmi ekki heldur. Dick
vissi það.
Stan klæddi Dick í sparifötin, þvoði hon-
um og burstaði hár hans.
— Óhreinkaðu þig nú ekki, sagði Stan.
Dick sat dálitla stund við gluggann, en
hann syfjaði. Hann læddist upp, lagði sig
í rúmið sitt og sofnaði.
Þegar hann vaknaði heyrði hann mik-
inn hávaða í húsinu.
Dick stökk fram úr rúminu og læddist
fram að stiganum. Hann heyrði fótatak
og faldi sig.
— Vertu kyrr hér uppi, heyrði hann
Roger segja. — Ég skal finna hann.
Hjartað í Dick barðist af fögnuði. Roger
var kominn heim.
Hann ætlaði að fara að hlaupa í fangið
á Roger, þegar hann sá sjón, sem gerði
hann undrandi. Hann hreyfði sig ekki á
meðan Roger gekk fram hjá honum.
Dyrnar að herberginu hennar mömmu
stóðu opnar, og sólin skein inn um opna
gluggana eins og áður.
Dick gekk fram úr felustaðnum og nam
staðar á þröskuldinum.
I herberginu stóð kona. Hún sneri baki
að honum. Dick horfði forvitnislega á
hana. Og — þegar hann var að hugsa um
að færa sig nær, sneri hún sér við.
Þau horfðu lengi hvort á annað. Dick
brosti ósjálfrátt til hennar. Hann gleymdi
því, að hann þekkti hana ekki og hljóp í
faðm hennar.
Hún lyfti honum upp, þrýsti honum að
vanga sínum og hvíslaði blíðlega:
— Elskan mín.
Dick lokaði augunum. Hann skildi ekki
neitt í neinu, en vissi bara, að hann var
ekki lengur einmana og yfirgefinn. Hann
hafði einhvern veginn eignazt mömmu.
5 minútna saga: ÁST OG MÁLLEYSA.
Framh. af bls. 10.
svo gott sem brotizt inn á mig til þess
rukka mig fyrir kampavínið, sem Hans
hafði trakterað á kvöldið áður. Þá stóðst
ég ekki lengur mátið, varð mér til skamm-
ar með því að dangla í kollinn á mér eldri
manni og skauzt af stað til þess að verða
þó að minnsta kosti svaramaður í kirkj-
unni, úr því sem komið væri. Þegar ég
kom í kirkjuna voru þau Hans og Fríða
komin á fremsta hlunn með að leggja út
í hjónabandið.
— Nú, karl minn, ég er maður, sem
kann að taka góðu gamni, ef því er að
skipta, en ég var búinn að týna farseðlin-
um til Konstantínópel, þurfti sennilega að
borga allt kampavínið og ef til vill sekt
fyrir árás á saklausan mann. Það var
meira en nóg. En þegar ég fór að líta betur
á Hans, þar sem hann státaði í kjól og
hvítu upp við altarið og sá, að þetta var
kjóllinn minn, sem hann hafði flegið utan
af mér sofandi, þá gleymdi ég allri virð-
ingu fyrir siðvenjunum. Það varð svoleiðis
uppistand í helgidóminum, að annað eins
hefir ekki komið þar fyrir síðan á mið-
öld, að þar voru rofin kirkjugrið. Ég gaf
engin grið og lögreglan dróg Hans út úr
helgidóminum rétt eins og hveitibrauð úr
bakaraofni. Það urðu alveg hausavíxl í
þessu kirkjubrúðkaupi.
— Og Fríða? spurði ég.
— Rasandi, sagði Bill — alveg —.
Hann hætti og ég leit á stúlku, sem var
að koma til okkar.
— Elskan mín, sagði Bill og tók í hendi
hennar. — Þetta er kunningi minn. Hann
heitir--------og þetta er konan mín.
— Ég eru so aldeilis, sagði hún, og Bill
lagði eyrun við sænsk-enskunni, himinlif-
andi. — Það eru gaman að kynnast yður.