Vikan - 12.09.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 37, 1940
sem lifði aðeins í þrjá daga. Eliza sá um
jarðarförina. Jack reikaði frávita af sorg
inn á krá eina á þeim slóðum, þar sem
hann hafði verið tíður gestur á sjómanns-
árum sínum. Hann var með dagblaða-
pakka undir handleggnum, og Muldowney,
eigandi krárinnar, bar það á hann, að hann
ætlaði að hengja upp auglýsingar á vegg-
ina. Han réðigt á Jack og veitti honum
slæma áverka. Jack lét taka hann fastan,
en dómarinn vísaði málinu frá með þeim
ummælum, að þetta hefðu verið áflog í
ölæði. Réttarritararnir sendu þessi ummæli
um „áflog í ölæði“ til allra blaða landsins,
sem réðust ákaft að Jack fyrir að drekka
sig fullan á meðan konan hans lægi á
spítala og bamið hans væri nýdáið. Þegar
nokkrir vinveittir menn skrifuðu honum,
að fyrrnefndur dómari ætti lóðina, sem
krá Muldowneys stæði á, skrifaði Jack
dómaranum bituryrt skammarbréf, sem
hann sendi fréttastofunum afrit af. Hann
rakti gang málsins í bréfinu og endaði á
þessum orðum: „Ég skal ná mér niðri á
yður einhvern tíma, einhvers staðar, með
einhverju móti, og reka yður í gegn með
sverði laganna.“
Hann setti auglýsingu í öll blöð á
Kyrrahafsströndinni, þar sem hann ósk-
aði eftir upplýsingum um mútur, annað
hvort pólitísks eða réttarfarslegs eðlis,
sem þessi dómari kynni að hafa þáð ein-
hverntíma. Hinar röngu ásakanir um
„áflog í ölæði“, sem bornar höfðu verið á
hann, voru síður en svo skemmtilegar, en
þegar bréf hans til dómarans var birt í
öllum blöðum Ameríku, hristu menn höf-
uðið brosandi og sögðu, að hann væri stór
drengur, sem aldrei hefið orðið fullorðinn.
Eina hefndin, sem hann fékk, var hin eilífa
hefnd skáldsins: hann skrifaði smásöguna
„Óðal efans“, þar sem dómarinn fékk sín
maklegu málagjöld og seldi hana „Satur-
day Evening Post“ fyrir 750 dollara.
Svo fór hann til Reno, blár og bólginn,
til þess að vera viðstaddur hnefaleikamót
sem fréttaritari „New York Herald“. Hann
hafði yndi af slíkum kappleikjum, og á
þeim tíu dögum, sem mótið stóð yfir, tókst
honum að gleyma sorg sinni yfir barns-
missinum. I fyrsta skipti fékk hann nú
hugboð um, að hann mundi deyja áður en
honum auðnaðist að eignast son og honum
fannst líf sitt vera autt og ófrjótt, — og
þó hafði hann gefið heiminum tuttugu og
f jórar bækur.
Undir eins og hann kom aftur til Oak-
land notaði hann peningana, sem hann
hafði unnið sér inn, til að kaupa sér fjórða
seglbátinn, sem hann gaf nafnið „Flakk-
arinn“. Undir eins og Charmian var orðin
frísk fóru þau í langa skemmtiferð á bátn-
um.
Aðalánægja hans var samt að fylgjast
með byggingu „Ulfahússins“, og hann
gladdist yfir því, að verkamönnunum fór
að þykja eins vænt um húsið og honum
sjálfum, af því að þeir fundu, að þeir voru
þátttakendur í sköpun mikils listaverks.
Forni, sem sá um byggingu hússins,
segir: „Jack var sá bezti maður, sem ég
hefi nokkurn tíma þekkt. Hann var vin-
gjarnlegur við alla og ég sá hann aldrei
geðvondan á vinnustaðnum. Hann var
sannur lýðræðissinni — heilsteyptur og ær-
legur maður, sem hafði heimilislífið og
vinnuna í hávegum. Aldrei hafði hann orð
á því, að við værum óvandvirkir eða sein-
virkir í þau fjögur ár, sem byggingin stóð
yfir.“
Eftir því sem móðir Jacks eltist varð
hún sérvitrari og erfiðari viðfangs. Þó að
hann hefði keypt handa henni hús, fengið
Jenny gömlu til að annast um hana og
sent henni fimmtíu og fimm dollara ávís-
un á hverjum mánuði, gekk hún á milli ná-
grannanna í Oakland og sagði þeim, að
Jack hjálpaði sér ekkert, og spurði þá,
hvort þeir vildu nú ekki kaupa af henni
heimabakað brauð, svo að hún hefði eitt-
hvað til að lifa af.
Sagan barst fljótt út og mönnum ofbauð
þessi meðferð.
Jack tók sér mjög nærri, þegar hann
frétti þetta, og skrifaði henni bréf, sem
sýnir vel hvað hann gat verið nærgætinn
og þolinmóður. „Elsku mamma," skrifaði
hann. „Ég vil aðeins koma þér í skilning
um það, hvernig því er varið með gróð-
ann af bra'uðsölunni þinni. Þegar bezt hefir
gengið, hefirðu selt fyrir 7,50 dollara á
mánuði. Bakarofninn kostaði 26 dollara.
Ef þú notaðir nú allan gróðann, 7,50 doll-
ara, í þrjá mánuði, til að borga með ofn-
inn, þá hefðir þú sjálf unnið kauplaust í
þessa þrjá mánuði og auk þess orðið að
kaupa vinnu við hússtörfin, þar eð þú
segir sjálf, að þú getir ekki annað hvoru
tveggja, en það hlýtur að kosta þig minnst
7,50 dollara.“
Hann þekkti móður sína of vel til þess
að reyna að skírskota til göfuglyndis henn-
ar með því að segja, að hún eyðilegði
mannorð hans í Oakland. Aðeins með því
að skírskota til þess, sem hún sjálf áleit
vera fjármálavit sitt, gat hann fengið
hana ofan af áformi sínu.
Bréfið hafði tilætluð áhrif. Flóra hætti
að baka. En þá gaf hún í skyn, að hún ætl-
aði að opna tízkuverzlun. Það gat Jack
þó komið í veg fyrir nógu snemma. En
svo fóru að streyma til hans reikningar
fyrir alls konar dót, sem Flóra hafði keypt
og hafði engin not fyrir, þar á meðal gim-
steinar fyrir 600 dollara. Jack var alltaf
nærgætinn við hana. I hvert skipti sem ný
bók kom út eftir hann, sendi hann henni
eintak með ástúðlegri áletrun. Aldrei lét
hann á því bera, að hún særði hann með
sérvizku sinni, en hann lifði í sífeldum ótta
við hvaða tiltæki kynnu að fæðast næst á
bak við litlu, stingandi augun og stál-
römmuðu gleraugun hennar. Sú hugsun
var farin að ásækja hann, hvort móðir
hans hefði í raun og veru nokkurn tíma
verið með fullu viti. En svo marghliða er
manneskjan, að fóstursonur hennar,
Johnny Miller, minnist hennar sem beztu
konunnar, sem hann kynntist á lífsleiðinni,
góðrar og ástríkrar móður og vinar, og
fólk, sem um þær mundir naut píanó-
kennslu hennar, minnist hennar sem gæf-
lyndrar og elskulegrar eldri konu.
Rannsóknir hafa leitt í ljós, að hvíta
kynstofninum f jölgar um helming á hverj-
um áttatíu árum, þeim gula á sextíu og
þeim svarta á fjörutíu.
*
I Bandaríkjunum hefir maður nokkur
fundið upp riffiltegund, sem hann hefir
boðið hernaðaryfirvöldunum einkarétt á.
Hann er þannig gerður, að hlaupið er
bogið svo að hermaðurinn getur skotið yfir
brún skotgrafarinnar án þess að eiga á
hættu að sjást, einnig er hægt að skjóta
fyrir horn með honum.
Jack London skoðar teikningar af „Úlfahúsinu" — höll framtíðarinnar. Hann hafði sjálfur ná-
kvæmt eftirlit með byggingunni og sparaði ekkert til að gera það sem fullkomnast á allan hátt.