Vikan - 12.09.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 37, 1940
11
Hriii,»keml Innn
jQ Framhaldssaga eftir EDGAR WALLACE
Rétt á eftir skall hurðin í á hæla honum og
hún lagði handleggina fram á borðið, grúfði sig
niður og brast í ákafan grát.
Ástin hafði i sannleika vaknað í brjósti Elsie
Marion, hún hafði laumast inn í líf hennar, en
með hamingjunni fylgdi skuggi sorgarinnar.
11. KAPlTULI.
Konan, sem óttaðist um líf sitt.
„Hvert ætlarðu í kvöld, Vera?“
Það var harka í rödd Hermanns Zeberlieff,
þegar hann ávarpaði ungu konuna við gluggann.
Sígaretta glóði á milli vara hennar og það var
mjúk fjarhygli i starandi, bláum augunum. Hún
sneri sér snöggt að hálfbróður sínum, og um leið
og hann endurtók spurninguna, lyfti hún spyrj-
andi augnabrúnunum. Hún var í látlausum ltjól,
úr svörtu flaueli, sem féll þétt að grannvöxnum,
fögrum líkama hennar. Hinn bjarti fölvi andlits-
ins ,var í óvæntu ósamræmi við bústnar, rauðar
varirnar.
„Hvert ég ætla í kvöld?“ endurtók hún. „Það
var óvænt spuming, Hermann, — þú ert ekki
vanur að skipta þér af mér og minum málum.“
„Eg á von á gestum í kvöld,“ sagði hann kæru-
leysislega. „Þú þekkir einhverja af þeim, Leete
er einn þeirra.“
Hún gretti sig.
„Viðbjóðsleg persóna," sagði hún. „Þú átt yfir-
leitt þann undarlegasta vinahóp, sem ég hefi
nokkurn tima séð.“
Hann gaut augunum til hennar. Hann bar að
mörgu leyti virðingu fyrir þessari hálfsystur sinni
með hina mjúku, suðrænu rödd. Hún hafði sér-
stakt lag á að rjúfa þann kæruleysishjúp, sem
hann sveipaði sig og særa hið takmarkalausa
sjálfsálit hans. Þau höfðu aldrei verið góðir vinir,
það voru aðeins fyrirmælin í erfðaskrá föður
þeirra, sem hafði knúð þau til að vera saman
svona lengi. Fredrick gamli Zeberlieff hafði skipt
auðæfum sínum í tvo hluta. Öðrum átti að skipta
jafnt milli sonar hans — bams konunnar hans
sálugu — og dóttur, sem hafði misst móður sína
fáum klukkutímum eftir að hún sá dagsins ljós.
Hinum hlutanum átti iíka að skipta á milli
bamanna, „með því skilyrði, að þau búi saman
í fimm ár eftir dauða minn, og hvorugt þeirra
gifti sig á þeim tíma. Því að það er ósk min, að
þau kynnist hvort öðru betur og hið slæma sam-
komulag, sem verið hefir á milli þeirra, hverfi
við nánari kynni af kostum hvors um sig.“ Ýms
fleiri ákvæði voru í erfðaskránni.
Það var erfðaskráin, sem Vera Zeberlieff var
að hugsa um, þegar hún gekk yfir að arninum
og sló öskuna af sígarettunni.
„Sambúð okkar getur, samkvæmt erfðaskránni,
lokið eftir einn mánuð,“ sagði hún. Hann kink-
aði kolli.
„Ég hlakka til að fá peningana," viðurkenndi
hann, „og kvið heldur ekki fyrir — —“
„Að sjá mig ekki framar,“ bætti hún við. „Hið
síðara erum við víst eins sammála mn og hið
fyrra.“
Hann svaraði engu. Hann beið alltaf lægra
hlut í þessum orðasennum, og hún hélt áfram
að reykja i þögulli hugsun.
„Ég ætla upp í verkfræðiháskóla til að úthluta
verðlaunum," sagði hún og beið eftir hinum venju-
legu hásyrðum.
„Southwood-skólann ? “
Það, sem skeð hefir liingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
,,L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin i London. En hann á sina and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, herra Leete. Kerry hefir gert til-
boð í Gouldingsverzlunina, sem Leete er
einnig eigandi að, en hann vill ekki ganga
að því. Elsie býr hjá frú Gritter í Smith
Street og dóttur hennar, sem er drykkju-
ræfill. Þar býr einnig Gordon Bray, sem
ætlar að verða húsameistari. Dóttir frú
Gritters finnst myrt í rúmi Elsiear. Kerry
hefir trúað Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af því að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu.
Hún kinkaði kolli.
„Þú virðist vera orðin háttsett meðal forustu-
manna góðgerðarstarfseminnar,“ sagði hann og
brosti hæðnislega, „ég yrði ekkert undrandi, þó
að ég heyrði einn góðan veðurdag, að þú værir
gengin í klaustur."
„Ég veit um annan, sem mundi verða undr-
andi,“ sagði hún.
„Hvern?“ spurði hann snögglega.
„Mig,“ svaraði Vera kuldalega.
Það rumdi i honum og hann lét fallast niður í
stólinn aftur.
„Það er sannarlega óheppni fyrir þig, að ég
skuli ekki giftast," hélt hún áfram. „Ef ég gerði
það áður en tíminn væri liðinn, mundir þú fá
allan arfmn!“
„Ég kæri mig ekkert um, að þú giftir þig,“
hreytti hann út úr sér.
Hún brosti um leið og hún bar sígarettuna upp
að vörunum.
„Veslingurinn!“ sagði hún stríðnislega. Svo
bætti hún við alvarlegri: „Hermann, það ganga
hroðalegar sögur um þig á daginn." Hann leit
kuldalega á hana.
„Hvað er það, og hverjir segja það?“ spurði
hann.
„Blaðamenn og alls konar fólk, sem maður
rekst á. Þeir segja, að þú sért viðriðinn — —“
Hún þagnaði og leit á hann. Hann mætti augna-
ráði hennar án þess að hvika.
„Nú ?“
„Grimmilegt morð í Southwark.“
„Slúður," sagði hann hlæjandi. „Þeir gætu eins
grunað erkibiskupinn af Kantaraborg. Það er allt-
of bjánalegt.“
„Ég veit það ekki,“ sagði Vera. „Stundum er
ég beinlínis hrædd við þig. Þér er trúandi til
alls, ef peningar og völd eru í aðra hönd.“
„Eins og til dæmis hvers?“
„Að drýgja morð og annað þess konar," sagði
hún. „Það er mikið af ósviknu, tékknesku blóði í
okkur, Hermann, já, stundum ferðu svo i taug-
arnar á mér, að ég gæti drepið þig.“
Hann ók sér órólega á stólnum.
„Hafðu hurðina þína læsta,“ sagði hann og
klemmdi saman varirnar.
„Ég geri það alltaf,“ svaraði hún, „og ég hefi
alltaf litla skammbyssu undir koddanum, þegar
ég sef.“
Hann tautaði eitthvað um barnaskap og hélt
áfram að lesa í blaðinu.
„Þú veizt,“ sagði hún hugsandi, „að það mundi
skipta afarmiklu máli fyrir þig, ef ég dæi allt
i einu af eitrun — eða hvers konar sjúkdómar
það eru nú, sem fólk deyr af — eða ef ég gengi
i svefni og dytti út um gluggann.“
„Talaðu ekki svona ljótt," sagði hann.
„Það mundi gera þig sjö milljónum ríkari,
borga öll töp þin og gera þér fært að halda
áfram baráttunni við hinn laglega, gráhærða
King Kerry."
Hann stóð á fætur og dauft bros lék um var-
ir hans.
„Ef þú heldur áfram þessu þvaðri, þá fer ég,“
sagði hann, „þú ættir að giftast, það er farinn
að koma piparkerlingartónn í þig.“
Hún kastaði til höfðinu og hló dátt.
„Af hverju krækirðu þér ekki í einn af
stúdentunum þínum?“ sagði hann hæðnislega.
„Gifstu honum — gerðu hann hamingjusaman,
þú getur komið því i kring.á einum mánuði. Með
iðninni gætir þú sjálfsagt kennt honum að tala
sæmilega óbjagað."
Hún hætti að hlæja og horfði á hann, þar
sem hann stóð við hálf opna hurðina.
„Þú ert meinfyndinn," sagði hún. „Veslings
pabbi fann það víst aldrei eins greinilega og ég.
Þú hefir það sennilega úr móðurættinni."
„Láttu ætt móður minnar i friði," sagði hann
æfareiður.
„Já, það skal ég gjarnan gera,“ sagði hún. „Ef
yfirvöld Bandaríkjanna hefðu einnig látið hana
í friði, mundu margir af ættingjum þinum hafa
dáið eðlilegum dauðdaga."
Hann skellti á eftir sér hurðinni áður en hún
hafði lokið við setninguna. Um leið og hurðin
var skollin aftur, hvarf hæðnisbrosið af vörum
hennar og hún varð áhyggjufull á svipinn. Hún
fleygði frá sér sígarettunni og gekk yfir gólfið að
litlu skrifborði á milli glugganna. Þar sat hún
stundarkorn með penna í hönd og blað fyrir
framan sig. Hún var á báðum áttum. Ef hún
skrifaði, mundi hún bregðast hálfbróður sínum.
En hún hafði engar skyldur gagnvart honum.
Á bak við hina djúpu fyrirlitningu hennar leynd-
ist stöðugur ótti, ótti, sem stundum varð að hams-
lausri skelfingu. Ekki einu sinni, heldur oft og
mörgum sinnum síðasta árið, hafði hún séð svo
kuldalegan og lymskulegan svip í augum hans,
svo eitrað augnatillit, að það fyllti hana hryll-
ingi. Hún hugsaði um allar þær lymskulegu til-
raunir, sem hann hafði gert til að gifta hana,
mennina, sem hann hafði komið henni i kynni
við og þá hneykslanlegu aðstöðu, sem hann hafði
hvað eftir annaö reynt að koma henni í.
Á þvi augnabliki, sem hún var gift, var hún
sama og dauð hvað arfinum viðvék, og ef hún
yrði ekki gift fyrir 30. þessa mánaðar, mundi
hún þá vera i lifenda tölu?
Hún vissi, að það hafði borið á geðveiki í móð-
urætt Hermanns. Móðir hans hafði dáið á geð-
veikrahæli. Tveir af nánustu ættingjum hennar
höfðu endað ævina í rafmagnsstólnum og annar
frændi hennar hafði vakið hrylling allra í San
Francisco með hrottalegu mörði. Hún hafði fulla
ástæðu til að trúa því, að Hermann hefði verið
viðriðinn eitthvert sóðamál í New York, og að
einungis með því að borga fórnardýrinu og ætt-
ingjum þess mörg hundruð þúsund dollara, hefði
liann sloppið hjá opinberu hneyksli. Svo var það
málið með Sadie Mars, hina ungu, fallegu bánka-
stjóradóttur frá Boston. Það gátu engir peniijgar
þaggað niður, en ættarstolt og staða fjölskyld-
unnar í þjóðfélaginu hjálpuðu Hermanni í þetta
sinn. Hann fór til útlanda og ungu stúlkunni varð
á að táka full stóran skammt af svefnlyfi. 1
fótspor hans fylgdu sorg og óhamingja. Allt, sem
hann gerði, var illt og ljótt. Hann rétti lífsins
drykk að hinum saklausu vörum, og það var
eitur og ólyfjan. Allt þetta hugsaði hún, svo
byrjaði hún að skrifa, hún þakkti hverja örkina
á fætur annarri með fíngerðu rithöndinni sinni.