Vikan - 12.09.1940, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 37, 1940
15
Frímerkjapakkar Irá Norðurlöndum
(Daiimörk, Noregi, Finnlandi og Svíþjóð).
100 mismunandi tegundir kr. 2.25
200 ---- -------- — 4.50
300 ---- ------- — 6.50
Sent gegn póstkröfu.
GlSLI SIGURBJÖRNSSON,
Kvík. — P. O. Box 702.
Lausn á 54. krössgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. Radíósenditækin. — 12. Ýsa. - 13.
Fæð. — 14. Áta — 15. Y. Y. — 17. Asi. — 19.
Slí. — 20. Ös. — 21. Klóraði. — 24. Lögðust. —
26. Eg-o. — 27. Rullaði. — 29. Nár. — 30. Ljós.
— 32. Njáll. — 33. Fanö. — 34. S. A. — 35. kæna.
Verðlag á kartöllum
er ákveðið þannig á tímabilinu 15. september til 31. októ-
ber 1940: Heildsöluverð Grænmetisverzlunar ríkisins skal
vera kr. 34,00 pr. 100 kg. — Smásöluálagning — við sölu
í lausri vigt — má ekki vera hærri en 35% miðað við
heildsöluverð Grænmetisverzlunar ríkisins. Verðið er miðað
við 1. fiokks vöru. Það er ákveðið svo til ætlast, að framleið-
endur, eða þeir aðilar er annast sölu fyrir þá, selji ekki 1.
flokks kartöflur undir hinu ákveðna verði, krónur 34,00
hver 100 kíló.
4. september 1940.
Verðlagsnefnd Grænmetisverzlunar ríkisins.
gerandi betra tafl. 12. —,,— Ke8—e7. 13.
b2—b4!! Kemur á óvart. Tilgangurinn með
þessum leik er sá, að þvinga algerð yfir-
ráð yfir reitnum (e5). Ef t. d. Rxb4, þá
14. B—g3! Eða Dxb4. 14. R—d5f! Svart
á því varla um annað að velja en flýja.
13. — Da5—f5. 14. Bh4—g3, Df5 x f6.
15. b4—b5, Bf8—g7. 16. b5xc6, b7Xc6.
17. Bg3—e5, Df6—g6. 18. Ddlxd4, Ke7
—f8. 19. Hal—bl, Kf8—g8. 20. Hbl—b7,
Bg7Xe5. 21. Rf3xe5, Dg6xc2. 22. Hb7
x c7, Hh8—h7. 23. Re5 x c6, Dc2 x a2. 24.
Rc6—e7f, Kg8—f8. 25. Dd4—e4! Gefið.
Ó. Kinnmark varð skákmeistari Gauta-
borgar 1940. Óli Valdimarsson.
SKÁK
Prússneski leikurinn.
Qautaborg 1940
Hvitt: O. Kinnmark.
— 37. Lama. — 39. An. — 40. Rut. — 41. Róa.
— 43. Önd. — 45. Búnta. — 46. Agnar. — 48.
Ida. — 49. Skó. — 51. Ust. — 53. Rb. — 55. Arna.
— 57. Gert. — 59. He. — 60. Maur. — 62. Ágeng.
— 64. Unir. — 66. Ann. — 67. Smalans. — 69.
Óla. — 70. Fauskur. — 72. Rindill. — 74. Ar. —
75. Kar. — 77. Rúa. — 78. A. D. — 79. Far. — 80.
Óar. — 82. 111. — 84. Spákaupmennskan.
Lóðrétt: 1. Reykelsi. — 2. Dý. — 3. Isar. — 4.
Oasar. — 5. Ef. — 6. Næm. — 7. D. Ð. — 8. Tálgi.
— 9. Ætíð. — 10. K. A. — 11. Náströnd. — 16.
Ylgja. — 18. Iðunn. — 19. Söðla. — 20. Ósána.
— 22. Ó. Ó. Ó. — 23. Iljar. — 24. Lalla. — 25.
Una. — 28. Lá. — 31. Skundar. — 33. Fannst. —
36. Ættar. — 38. Mögvr. — 40. Rúi. — 42. Ósk.
— 44. Dat. — 47. Ormafans. — 49. Sagar. — 50.
Ógnar. — 52. Beraldin. — 54. Banar. — 56. Nám-
ur. — 58. Egnir. — 59. Hilla. — 61. Unu. — 63.
El. — 65. Nói. — 67. Skara. — 68. Snúinn. — 71.
Skak. — 73. Dals. — 76. Ham. — 79. Fá. —
80. Öp. — 81. Re. — 83. L. K.
Svart: Ragnar Gustavson.
1. e2—e4, e7—e5. 2. Rgl—f3, Rb8—c6.
3. d2—d4, e5 x d4. 4. Bfl—c4, Rg8—f6. 5.
0—0! Rf6 x e4. 6. Hfl—el, d7—d5. 7.
Bc4 x d5, Dd8xd5. 8. Rbl—c3, Dd5—a5.
9. Rc3 x e4, Bc8—e6. 10. Bcl—g5. Venju-
legt áframhald er: 10. Re4—g5, 0—0—0.
11. RXe6, f xe6. 12. Hxe6, D—f5. 13.
D—e2, h7—h6. 14. a2—a3, g7—g5 og
svart hefir að minnsta kosti jafn gott tafl.
10. — h7—h6. 11. Bg5—h4, g7—g5?
Bezt er 11. —Bf8—b4! 12. Re4—f6f!
Upphaf að heiftugri árás! í skákinni Ols-
son-Bogoljubow varð áframhaldið þannig:
12. Bh4—g3, 0—0—0 og svart hefir af-
Barnabálkur.
VlTRA DROTTMIMfilN.
ÆVINTÝRI
EINU SINNI fyrir fjölmörgum ár-
um var ung stúlka, sem bjó ein
síns liðs í jaðrinum á skógi nokkrum.
Hún var bláfátæk, en svo var hún
vitur, að menn komu langar leiðir til
hennar, til þess að leita ráða. Þá bar
svo til, að hirðmaður nokkur sagði
konunginum frá henni. Konungurinn
var ungur og ókvæntur. ,,Er það satt,
að hún sé svona vitur?“ spurði'kon-
ungur. ,,Já,“ svaraði hirðmaðurinn,
,,hún er jafn vitur og hún er fögur.“
„Er hún líka fögur?“ spurði konung-
ur forvitnislega. „Já, hún er fríðasta
stúlkan í ríkinu.“ „Segðu henni,"
sagði konungurinn, „að ég skuli gera
hana drottningu mína, ef hún getur
gert það, sem ég set henni fyrir.
Hún á að koma hingað til hallarinn-
ar, en hvorki má hún ríða, ganga né
aka og hún má hvorki vera nakin né
klædd." Þegar ungu stúlkunni komu
þessi boð, fór hún úr fötunum, leysti
hárið, sem var bæði mikið og fagurt
og vafði utan um sig neti. Hún var
þá í engum fötum, en þó ekki nakin.
Því næst batt hún netið í kýrrófu og
kýrin dró hana upp að höllinni. Hún
reið þvi hvorki né ók eða gekk. Kon-
ungi fannst svo til um fegurð hennar
og viturleik, að hann gekk þegar í
stað að eiga hana. Þau unnust mjög
og voru hamingjusöm. — Nokkru síð-
ar var markaður haldinn í borginni.
Bændur komu til markaðsins með
kýr sínar og hesta. Bóndi nokltur
hafði meðal annars komið með fol-
aldsmeri. Honum þótti mjög vænt um
folaldið, en þegar hann litlu síðar fór
að gá að því, var það horfið. Hann
leitaði þar til hann fann það milli
tveggja kúa, sem nágranni hans átti.
En er hann ætlaði að fara með fol-
aldið, setti granni hans þvert bann
fyrir. Hann sagði, að önnur kýrin sín
hefði átt það. Þeir fóru nú að rífast
um þetta og lauk svo, að þeir lentu
i áflogum. Þá komu varðmennirnir
að og leiddu þá fyrir konung, er
dæmdi öll mál, manna. Eigandi fol-
aldsins hugði auðvitað, að konungur
myndi dæma sér það aftur. Hann
varð því mjög hissa og hræddur, er
dómur konungs féll á þá leið, að eig-
andi kúnna,, sem folaldið var hjj.,
skyldi líka eiga folaldið. Aumingja
maðurinn varð að fara heirri folalds-
laus. Þetta fékk svo mikið á hann,
að hann varð hálfringlaður. Þá réði
kona hans honum, að hann skyldi
fara til hallarinnar og segja drottn-
ingu frá málavöxtum. Hann gerði
sem kona hans sagði, og drottningin
lagði ráðin á, hvernig hann skyldi
fara að. — Morguninn eftir reið kon-
ungur út, eins og vandi hans var. Þá
sá hann fyrir framan höllina mann
með stórt net, er hann dró eftir göt-
unni, eins og hann væri að reyna að
veiða í það. „Hvað ertu að gera?“
spurði konungur. „Ég er áð veiða,"
svaraði maðurinn. „Fíflið þitt! “ kall-
aði konungur, „ætlarðu að þú getir
veitt á götunni?" ,,Já,“ svaraði mað-
urinn. „Þegar þau undur koma fyrir,
að kýr bera folöld, hvi skyldu menn
þá ekki geta veitt fisk á götunum?"
„Nú skil ég,“ kallaði konungur reiði-
lega. „Ég heyri að þú hefir farið á
fund drottningarinnar og spurt hana
ráða. Þér hefði aldrei dottið þetta í
hug sjálfum. Játaðu strax, að drottn-
ingin hafi ráðið þér þetta.“ Maður-
inn þorði ekki annað en játa það, og
konungur sneri þegar aftur til hall-
arinnar. Drottningin varð mjög
skelkuð, er hún sá reiðisvipinn á kon-
ungi. „Þú hefir svikið mig,“ kallaði
konungur. „Þú gengur í lið með
ókunnum mönnum til þess að hafa
mig að háði og spotti!“ „Nei, en ég
vildi að þú sæir fram á, að þú hafir
dæmt rangan dóm.“ „Konungar
dæma ekki ranga dóma,“ svaraði
konungur reiðilega. „Ég vil ekki eiga
þig lengur sem drottningu. Þú getur
farið heim í kofann, sem þú áttir
heima i áður. Þú mátt þó fara með
það með þér, sem þér þykir vænst
um.“ Drottningin fór að gráta og
sagði: „Herra konungur. Viltu ekki
drekka með mér skilnaðarskál vegna
ástar þeirrar, sem þú hefir borið til
mín?“ Konungur játaði þessu og
drottning lét koma með vín. Hún lét
i laumi svefnduft i glas ltonungs, og
hann steinsofnaði, þegar hann hafði
drukkið úr glasinu. Því næst skipaði
drottning þjónum sínum að bera kon-
ung út í kofann sinn, og er konungur
vaknaði, undraðist hann að vera í
litlu og fátæklegu herbergi og að
drottningin skyldi sitja á rúmstokkn-
um. „Hvað er þetta?“ spurði hann
hissa. „Hvar er ég?“ „Þú ert hjá
mér, elsku vinur,“ svaraði drottning-
in. „Þú leyfðir mér að fara með það,
sem mér þætti vænst um — og mér
þykir vænst um þig!“ Konungur
komst svo við, að honum rann reiðin.
Hann faðmaði drottninguna og ltyssti
og bað hana fyrirgefningar. Þau fóm
síðan til hallarinnar og rétti eigandi
folaldsins var kallaður fyrir konung.
Hann fékk aftur folaldið sitt og mik-
ið fé í skaðabætur, en hinum var
varpað í fangelsi fyrir að hafa logið
þvi, að kýr hans hefði borið folald.
— Og eftir þetta leitaði konungur
jafnan ráða hjá drottningu og iðrað-
ist þess aldrei, þvi að hún var bæði
mild og góð og réttlát.