Vikan - 31.10.1940, Blaðsíða 1

Ekki of
gömul
til
að
Lísa Beaumont horði út yfir spegilslétt-
an f jörðinn og hæðarnar handan við
hann, sem baðaðar voru geislum
morgunsólarinnar.
„Er himininn óvenjulega blár í dag?“
spurði hún með þeirri sjálfshæðni, sem ein-
kenndi hana, ,,eða sýnist mér allt vera
bjart og fagurt núna, af því að frú Tavish
kallaði mig í morgun unga stúlku?“
Maðurinn, sem gekk við hlið hennar,
brosti:
„Það er einmitt það góða við að vera
í fríi í svona afkima, að frjálslegt viðmót
og hæfileg notkun fegurðarmeðala og
spengilegur vöxtur er nægilegt til þess að
hinir innfæddu álíta þig tíu árum yngri.“
Stundum leita menn langt að
því, sem liggur hendi nærri,
eins og sýnt er í þessari sögu
eftir DAHLIA GOKDON.
„Það er engin hætta á, að neinn þvílík-
ur misskilningur eigi sér stað, hvað þig
snertir, Trevor litli,“ sagði Lísa stríðnis-
lega um leið og hún skotraði augunum til
hans.
Trevor Fenton spennti greipar um hné
sér og horfi með óánægjusvip út á f jörð-
inn, þar sem litlir fiskibátar lágu fyrir
akkerum. „Fiskur er góður, en mér líkar
hann bezt á matborðinu. Þessi skemmti-
fiskimenn með stengur sínar og færi og
óstöðvandi mælgi um veiðiskap, eru ósköp
leiðinlegir. Og gestirnir hérna — ég held,
að engir þeirra séu undir sextugu.“
Lísa hló. „Já, en neyddi nokkur þig til
að eyða fríinu hérna í Marswiek?" spurði
hún.
„Nei.“ Fenton tók pípuna upp úr vasan-
um og fór að troða í hana. „Það er ómögu-
legt fyrir rithöfund að vera þar sem ekkert
næði er.“
„Fyrirgefðu, ef ég trufla þig!“
„Trufla! Ertu gengin af vitinu! Þú ert
eini sólargeislinn í þessu öllu saman
Framh. á bls. 13.