Vikan - 31.10.1940, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 44, 1940
3
Þórunn Magnúsdóttir:
Með straumnum
Tvær ungar stúlkur tala saman
um lífið og sjálfar sig.
Ertu komin, Kaja. Er orðið svona
fljúgandi framorðið?"
•" ,,Nei, en mér datt í hug að slóra
af þessa stund hjá þér.“
„Já, það er satt, tíminn er þér ekki sér-
lega dýrmætur."
„Hægan, hvað hefir þú svo sem fyrir
stafni? Ég sé ekki betur en þú liggir endi-
löng í legubekknum og hafir ekki svo mikið
sem blað á milli handanna.“
„Ég hugsa um líf mitt.“
„Ertu nokkuð verri?“
„Kaja, vertu nú einu sinni alvarleg og
notaðu það vit, sem þér hefir verið gefið.
Og þú munt sjá, að það er okkur nauðsyn-
legt að hugsa um lífið. Ég á ekki við allan
þennan smáskítilega hégóma, sem við fyll-
um hugann með daglega, heldur lífið sjálft
— sálarlífið. Hver er tilgangurinn með lífi
þínu, lífi mínu? Hvert stefnum við? Hvað
líður sál þinni?“
„Sál minni? Ja svei, ég held, að þú sért
ekki almennileg. Veiztu það ekki, stúlku-
barn, að það er fyrir löngu orðið úrelt að
hafa sál. Það er blátt áfram hlægilegt að
minnast á sál. — Hefirðu séð nýju „útstill-
inguna“ í Ninon? Virkilega „smart“ kjól-
ar. Ég vildi, að ég væri dálítið múruð núna,
þá skyldi ég fá mér Bridgekjól. En það er
nú helzt að maður sé múraður, og alveg
vita ómögulegt að „slá aur“ af „gamlingj-
unum“. Þeir kunna ekki að meta það að
eiga laglega dóttir, sem hefir vit á að klæða
sig og prýðir heimili þeirra. Ekki veit ég
til hvers maður á foreldra, þegar þeir
leggja manni ekkert nema fæði og hús-
næði ..
„Vertu ekki að þessu glamri, Kaja. Þú
ert ekki svona nauðaómerkileg eins og þú
læzt vera. Við skulum nú vera einlægar
hvor við aðra og tala um sálarlífið.“
„Elsku Lillí, vertu ekki svona út af leið-
inleg. Áttu ekki May Blossom? Mig drep-
langar 1 reyk.“
„Mamma á, þú veizt hvar hún hefir þær.
Finnst þér ekki þögnin dásamleg?"
„Er sem mér heyrizt, heyrizt bara ekki
neitt? Hvar er fólkið?“
„IJti að drepa tímann.“
„En þú inni að hugsa um lífið, vesaling-
urinn.“
„Já, lífið, sem við misnotum flest.“
„Hefirðu mælt þig? Heldurðu að það sé
óhætt fyrir þig að fara út?“
„Þú slærð mig ekki út af laginu, góða.
Ég veit vel, hvað ég er að fara, það er
líf mitt, sem ég er að hugsa um, en það
gæti eins vel verið líf þitt og fjölda ann-
arra stúlkna. Það eru til margar tylftir
af okkar líkum.“
„Nú, og hvað hefirðu svo eiginlega að
segja um líf okkar? Það gæti verið fróð-
legt að heyra.“
„Að við erum úttaugaðar af skarkala
og hringli, óreglusemi og lífsþægindum.
Við eigum ekkert sæmilegt takmark, enga
hugsjón. Ef okkur væri snögglega svift
út úr okkar einhæfa starfi og umhverfinu,
sem við erum samgrónar, værum við
einskis nýtar.“
„Ljót er lífsbókin. Auðvitað er þetta
regin bull. En af hverju dregurðu þessa
ályktun?"
„Af því hvað við erum illa og heimsku-
lega aldar upp, Kaja. Foreldrar okkar
máttu ekki vera að því að sinna okkur,
og gerðu sér heldur ekki grein fyrir því
í hverju heilbrigt uppeldi er fólgið. Þeir
voru fegnir að kaupa sér frjálsræði með
því að láta okkur darka á götunni í hópi
barna, sem voru álíka uppeldislaus og við,
en sum hver kannske ennþá ver innrætt.
Við lærðum að fleyta okkur á lygi og koma
ár okkar fyrir borð. Traustið, sem okkur
var eiginlegt að bera til fullorðna fólks-
ins, þvarr. Það brást okkur á óteljandi
hátt, vegna þess að það skildi ekki sálar-
líf okkar, og það að við vorum gæddar
miklu næmi. Við skoðuðum okkur sem
heimsdömur á meðan við vorum í barna-
skóla og vorum búnar að eyða miklum pen-
ingum í snyrtivörur, stáss og skemmtanir
áður en við gátum innunnið okkur nokkuð
sjálfar. Þegar við gengum til prestsins,
vorum við farnar að reykja og vera með
strákum."
„Svei, Lillí, þú talar um þetta eins og
það hafi verið eitthvað voða ljótt, en við
vorum þó mikið prúðari en margar aðrar.“
„Þar kemurðu með það. Dálítið betri en
þær verstu, það var markið, niður fyrir
það vildum við ekki fara. Við höfum alltaf
verið forsjálar meyjar, Kaja. En heldurðu
að við eigum samt nokkra olíu á lampann,
þegar brúðguminn kemur?“
„Ég held okkur flökri þá ekki við því
að taka á móti honum í myrkri. En hvað
„Happdrætti".
Fyrir nokkrum dögum var sagt frá því í
fréttum, að Roosevelt hefði „dregið út“ fyrsta
hermanninn, sem kallaður hefði verið í herinn,
samkvæmt nýju hervæðingarlögunum. Héma
er mynd af glerkassanum, sem hann dró mið-
ann úr; það er sami kassinn og dregið var úr
við hervæðinguna 1917.
Ungir hermenn.
Þessir ungu hermenn komu á „vígstöðvam-
ar“, þegar fyrstu æfingar hjá hinum ný-inn-
kallaða her Bandaríkjanna hófust. Þeim var
sagt að koma aftur eftir 15 ár.