Vikan - 31.10.1940, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 44, 1940'
Tom horfði undrandi á hana. „Lísa —
Beaumont? Ég vissi þetta, að ég hafði séð
yður áður. Þér eruð kvikmyndaleikkonan
Lísa Beaumont, er það ekki ? Ég hefi horft
á hverja einustu mynd, sem þér hafið
leikið í.“
Lísa brosti, því að henni þótti gott að
heyra aðdáunina í rödd unga mannsins.
„En það eru fimm ár síðan ég hefi leikið,
svo að þér hljótið þó að hafa verið mjög
ungur þá.“
„Hann var nógu gamall til að vera bráð-
skotinn í yður,“ sagði Betty hlæjandi.
„Myndin af yður hékk alltaf yfir rúminu
hans.“
„Þér skuluð ekki taka það nærri yður,
að hún er að reyna að stríða yður,“ sagði
Lísa og strauk hönd hans, er hún sá, að
hann fór hjá sér. „Hún hefir eflaust sjálf
átt myndir af Roald Colman eða Cheva-
lier.“
Betty hristi höfuðið. „Alls ekki. Ég
hefi aldrei verið spennt fyrir leikurum.
Nei, má ég þá heldur biðja um rithöfund,“
sagði hún.
„Jahá!“ sagði Lísa hlæjandi. „Snúið
yður bara til hægri, þar er ekki svo lítið
af því, sem þér leitið að.“
„Eruð — eruð þér rithöfundur — er það
satt?“ spurði Betty himinlifandi. „Ó, segið
þér mér, hvað þér hafið skrifað. Ég hefi
kannske lesið eitthvað eftir yður.“
„Það er ekki sennilegt,“ sagði Fenton.
„Ég skrifa einungis fyrir leikhúsin."
„Eruð þér leikritahöfundur. En hvað
það er skemmtilegt. Hvaða leikrit hafið
þér skrifað?"
Fenton leit í augu Lísu og ræskti sig
vandræðalega. Skyldi hún ekki finna, að
nú vildi hann gjarnan hafa látið eitthvað
fara frá sér nýlega?
„Ég hefi skrifað „Náttfiðrildin í turnin-
um“,“ sagði hann. „En þér hafið auðvitað
ekki heyrt getið um það?“
„Ég held nú bara!“ Unga stúlkan horfði
á hann aðdáunaraugum. „Ég sem hefi leik-
ið í því. Ekki á leikhúsi, heldur bara með
viðvaningum. Ég lék Andrey. Það er dá-
samlegt hlutverk.“
„Og þér hljótið að hafa verið dásamleg
í því, ungfrú Betty.“
Lísu fannst Fenton vera heldur spaugi-
legur þessa stundina.
„Við erum öll eiginlega gamlir kunn-
ingjar,“ sagði Betty.
Þessar ungu manneskjur láta ekki gras-
ið gróa undir fótum sér, hugsaði Lísa og
hló með sjálfri sér, því að Tom hafði þeg-
ar ákveðið gönguferð með henni eftir há-
degið.
Við morgunverðinn tveim dögum seinna,
tilkynnti Tom hreykinn, að hann og Lísa
hefðu ákveðið að aka í bíl út að Sanson-
flóa og myndu því hvorki koma í mat eða
kaffi.
„Lísu langar svo til að sjá selina. Það
hvað vera svo gaman að sjá þá baða sig
í sólinni á klöppunum."
„Einmitt.“ Fenton brosti stríðnislega, og
þá mundi Lísa, að fyrir viku hefði hún
sagt, að hún hefði ekkert gaman að sel-
unum. „Þá getum við kannske farið fjög-
ur,“ bætti hann við.
Tom roðnaði. „Ég er hræddur um, að
það verði of þröngt í bílnum. Við leigðum
aðeins tveggja manna bíl,“ sagði Lísa eins
kæruleysislega og hún gat.
„Já, en við getúm það ekki, Trevor,“
sagði Betty í ásökunarróm. „Þú lofaðir að
koma með mér að veiða silung.“
„Veiða silung?“ sagði Lísa háðslega.
„Öðruvísi mér áður brá.“
„Þó að ég hafi aldrei verið veiðimaður,
getur verið nógu gaman að reyna það einu
sinni,“ sagði Trevor óðamála.
Þau litu storkandi hvort á annað, eins og
þau vildu segja: „Þeir, sem búa í glerhúsi,
ættu ekki .. .“
„Jæja, er litla vinkonan þín búin að á-
kveða sig, Trevor,“ spurði Lísa. Þau sátu
úti á svölunum eftir miðdegisverðinn, á
meðan Betty og Tom voru í einhverju
leynimakki við frú Tavish. Trevor geisp-
aði þreytulega; hann hafði verið á þönum
með Betty allan morguninn.
„Ákveða hvað?“
„1 dag er mánudagur. Mig minnir, að
hún segðist ætla með skipinu á miðviku-
daginn.“
„Það var fyrsta daginn, sem hún var
hérna. Nú er hún komin á allt aðra skoð-
un.“ Lísa brosti. „Aumingja Trevor. Það
hlýtur að vera erfitt fyrir mann á þínum
aldri að eltast við nítján ára gamla stelpu,“
sagði hún.
„Alls ekki,“ hreytti hann út úr sér. „En
ég get vel skilið, að þú haldið það, því að
þú munt eiga fullt í fangi með að eltast
við mann, sem aldursins vegna gæti verið
sonur þinn.“
„Ég hefði mátt byrja nokkuð snemma
til þess,“ sagði hún þurrlega. „Og ef þú
heldur, að ég sé ekki maður til að ganga
eina tíu kílómetra, þá er ég hrædd um, að
þú ofmetir ellihrumleik minn.“
„Eða vanmeti hégómagirni þína,“ sagði
Trevor hlæjandi.“ Lísa hafði svar á reið-
um höndum, en rétt í því kom Betty.
„Trevor, hlustaðu nú á. Við getum kom-
izt yfir að Scarway-tindinum seinna í dag.
Það er of langt að ganga þangað, og ekki
hægt að aka það í bíl, en ég bað frú Tavish
að útvega okkur tvö reiðhjól. Heldurðu,
að það verði ekki gaman?“
Fenton ræskti sig. „Já, en góða bam,
það er svo langt síðan ég hefi hjólað. Ég
held, að ég sé búinn að gleyma því.“
„Hvaða vitleysa,“ sagði Lísa stríðnis-
lega. „Slíku gleymir maður aldrei.“
„Nei, auðvitað ekki. Þú verður að koma
með. Ég ætla upp og fara í stuttbuxur. Þú
verður að vera tilbúinn þegar ég kem aft-
ur.“ Og Betty þaut af stað.
„Sjáðu Lísa, hvað ég fékk lánað hjá
frú Tavish,“ sagði Tom sigrihrósandi og
veifaði tveim tennisspöðum framan í hana.
„Við skulum koma að spila tennis á eftir.“
„Það er svo langt síðan ég hefi æft mig,
Tom,“ sagði hún þreytulega.
„Það gerir ekkert til,“ sagði Trevor
glettnislega. „Æfingin kemur, þegar þú ert
búin að spila í einn eða tvo tíma.“
„Já auðvitað,“ sagði Tom; „ég hleyp
upp að skipta um föt.“
Lísa horfði hugsandi á eftir honum. „Við
höfum vissulega bæði fengið óskir okkar
uppfylltar," tautaði hún. „Ást og sumar-
frí,“ sagði Fenton.-----
„Það var undarleg tilviljun, að þið skyld-
uð bæði fá skeyti samtímis,“ sagði frú
Tavish um leið og hún rétti þeim skeytin.
„Hver skollinn!" sagði Trevor ergilega,
„ég verð að fara með skipinu á miðviku-
daginn.“
„Það var undarlegt.“ Lísa leit undrandi
upp úr skeytinu. „Ég verð líka að fara.“
„Það er vonandi ekkert alvarlegt?“ spurði
frú Tavish.
„Nei, það er afmæli systur minnar, ég
var alveg búin að gleyma því, en ég verð
að fara,“ sagði Lisa og andvarpaði. Tom
leit vonsvikinn á hana. „Það var leiðinlegt,
þá eigum við aðeins tvo daga eftir.“
„Þú getur gert það, sem þér sýnist,“ 1
sagði Betty og brosti ástfangin til Fen-
tons, „en ég fer á miðvikudaginn. Við verð-
um að finna upp á einhverju spennandi
tvo síðustu dagana.“
„Já,“ sögðu Lísa og Trevor samtímis,.
en það var engin hrifning í röddinni.
Trevor sparkaði gremjulega í stein, sem
lá í götunni og snéri sér að Lísu. Þau höfðu
læðst niður í gegnum garðinn á meðan
Betty og Tom voru að brjóta heilann um
það, hvað þau ættu að gera sér til skemmt-
unar tvo síðustu dagana. Lísu og Trevor
grunaði, að það myndu ekki verða neinir
hvíldardagar.
„Betty var eitthvað að ympra á því, að
við færum á þriðjudagskvöldið til Ben
Bramvick, smá tunglskinsgöngu — aðeins
sjö kílómetra, með brauð og hitaflöskur
— til að sjá sólaruppkomuna.“
„Drottinn minn!“ stundi Lísa.
Fenton gat ekki látið vera að brosa.
„Þú skalt heldur ekki ímynda þér, að ferð-
in með skipinu verði nein hvíldarferð. Það
verða alls konar íþróttir og leikir á þilfar-
inu á daginn og dans á kvöldin."
Lísa greip í handlegginn á honum og leit
örvæntingaraugum á hann. „Það verður-
þá í eina fimm til sex daga enn, Trevor.
Ég lifi það aldrei af,“ stundi hún.
Hann tók i hönd hennar. Hún var mjúk
og heit-.
„Ég er hræddur um, að við getum ekki
komizt hjá því.“ Lísa þagði stundarkom.
Hún naut þess, að hann hélt enn þá £
hönd hennar. Allt í einu hrópaði hún og
augun loguðu og röddin var hás af geðs-
hræringu: „Trevor! Jói gamli getur far-
ið með okkur yfir á ströndina á bátnum
sínum.“
„Já, það segirðu alveg satt, og þaðan
getum við komizt með flugvél.“
„Og flogið burt frá öllu saman.“ Hún
hló hjartanlega. „En við verðum að vera
varkár, svo að engan gruni neitt.“
Hann kinkaði kolli. „1 kvöld, á meðan
allir eru að borða, læðumst við burtu.“