Vikan - 31.10.1940, Blaðsíða 12

12
borðið. „Hubbard vinur minn er maður, sem ekki
lætur slíkan orðróm heyrast um sig.“
Hann treysti því, að Gordon væri ókunnugt um
orðróminn, sem gekk í borginni, og varúð þá, sem
mæður með gjafvaxta dætur sýndu í návist Mart-
ins Hubbard.
Gordon Bray svaraði engu. Hafi hann vitað
eitthvað um þetta, þá lét hann að minnsta kosti
ekkert á því bera. Hann sat í mjúkum hæginda-
stól andspænis og beið þegjandi átekta.
Hermanni varð sú skissa á, að skoða þögn hans
sem samþykki og hélt áfram:
„En ég er fús til að hjálpa yður með ráð og
dáð til að komast áfram í heiminum, til endur-
gjalds fyrir hjálp yðar,“ sagði hann. „Daginn,
sem systir mín giftist læt ég yður fá tvö þúsund
pund — mjög álitleg upphæð, sem mundi hjálpa
yður til að ná þeirri stöðu i þjóðfélaginu, sem ég
efast ekki um að þér sem ungur og framgjam
maður hafið sett yður að markmiði.”
Gordon þagði ennþá. Hann leit á Hermann;
honum var hughægra, en hann fyrirleit manninn,
sem sat fyrir framan hann. Að Zeberlieff skyldi
nú einmitt velja hann til að hjálpa sér að koma
Veru í þetta hjónaband! Hann hefði getað hlegið
að þessari kaldhæðni örlaganna. En hann beið
þangað til Zeberlieff hafði lokið við að fjargviðr-
ast út af ábyrgðinni á systur sinni. Þá stóð hann
á fætur og greip hattinn sinn, sem hann hafði
lagt á stól við hliðina á sér.
„Eruð þér að fara?“ spurði Hermann undrandi.
„Já,“ svaraði Gordon stuttarlega. „Ég er
hræddur um, að yður hafi skjátlazt mjög í því,
að trúa mér fyrir svo miklu af ráðagerðum yðar,
en þér getið verið öruggur um, að ég skal virða
trúnaðartraust yðar.“
Hermenn hnyklaði brúnirnar.
„Við hvað eigið þér?“ spurði hann hörkulega.
„Nákvæmlega það, sem ég segi,“ sagði Gordon
Bray stillilega. „Þér biðjið mig bónar, sem væri
ljótt og skammarlegt af mér að gera, jafnvel þó
að ég væri ekki“ -— hann þagði andartak —
„neitt vinveittur systur yðar.“
„Þér neitið — hvers vegna?“ spurði Hermann
undrandi..
Það var sannarlega ástæða til að undrast yfir,
að þessi maður, sem í hæsta lagi hafði góða
skrifstofustöðu, skyldi hafna tækifæri til að
græða tvö þúsund pund.
„Ef ég gæti haft nokkur áhrif á ungfrú Zeber-
lieff,“ hélt Gordon áfram, „myndi ég ekki beita
þeim Martin Hubbard til stuðnings, það getið þér
verið viss um.“
„Hvers vegna ekki?" spurði Hermann aftur.
„Af því að ég elska hana,“ sagði Gordon rólega,
„og af því að ég held hún elski mig.“
Þó að einhver hefði kastað sprengju inn í her-
bergið, mundi Hermann ekki hafa orðið meira
undrandi.
VIKAN, nr. 44, 1940
„Þér elskið hana,“ endurtók hann tortryggnis-
lega, „þvílík fjarstæða!“
Andlitssvipur Gordons hefði átt að vekja grun
hjá honum, en hann hélt áfram:
„Nei, góði maður," sagði hann og brosti ill-
girnislega, „þér verðið að finna aðra leið til að
verða ríkur, en að giftast systur minni!" .
„Hættið!" Gordon Bray gekk eitt skref í átt-
ina til hans, augun skutu neistum af reiði, „ég
.leyfi hvorki yður né neinum öðrum að hafa slík
orð um munn,“ sagði hann. „Ég get skilið reiði
yðar, ég get vel ímyndað mér, að ég sé ekki sá
maður, sem þér mynduð kæra yður um að fá
fyrir mág. Á hinn bóginn get ég fullvissað yður
um, að þér eruð sá maður, sem ég vildi sízt af
öllum fá fyrir mág, ef ég mætti velja. Ég elska
systur yðar, og ég ætla að giftast henni, en þó
ekki fyrr en ég hefi tryggt mér þá stöðu í þjóð-
félaginu, án annarrar hjálpar frá hennar hendi
en þess styrks, sem hinn mikli persónuleiki henn-
ar veitir mér.“
„Afsakið þó að ég hlægi," greip Zeberlieff fram
í; hann var nú fyllilega búinn að átta sig.
„Án hennar hjálpar," hélt Gordon áfram og lét
sem hann heyrði ekki þessi móðgunarorð, „skal
ég tryggja mér stöðu í þjóðfélaginu, og þegar ég
hefi náð því takmarki, bíð ég henni hlutdeild í
því. Ráðagerðir yðar viðvíkjandi Hubbard ræð ég
yður til að hætta við.“
Vippa-sögur.
Korni Ikorni.
----- Bamasaga eftir Halvor Asklov.
Vippi litli var að ferðast í „flug-
vél“ og hann hélt, að hann bær-
ist alltaf hærra og hærra upp í loft-
ið, en það var byggt á algerðum
misskilningi, því að hún fór einmitt
niður á við og sat loks föst í trjá-
toppi.
„Þetta var stutt ferð,“ tautaði
Vippi, þegar hann klifraði niður á
eina greinina, „og ég skil bara ekk-
ert í þessu. Mér fannst vélin vera að
fara upp allan tímann."
Hann hafði lent I grenitré og þar
eð hann langaði lítið til að sitja þama
það sem eftir var ævinnar, fór hann
að klifra niður. En það var langt á
milli greinanna og erfiðleikum bund-
ið og engan veginn áhættulaust að
komast þetta. Eftir hálftíma settist
hann og hvíldi sig og fannst þá, að
sér hefði miðað lítið áfram. Ætli
það sé mjög langt niður, hugsaði
hann og reyndi að sjá jörðina, en
sá ekkert nema greinar og aftur
greinar. Þetta var hræðilegt. Ef hann
kæmist nú aldrei niður á jörðina?
Vippi litli varð allt í einu
ákaflega hræddur, því að eitthvert
lifandi kvikindi þaut fram hjá hon-
um og kom við hann, svo að hann
fékk högg, líkt og hann hefði verið
sleginn með bursta með löngum og
mjúkum hárum.
Þegar þetta var um garð gengið,
fór hann að líta í kringum sig, og
sá þá skrítna fígúru sitja á grein
rétt undir sér. Dýrið var með rauð-
brúnar afturfætur og glápti á hann
stórum, forvitnum augum. Eyrun
voru stór og rófan löng og stóð beint
upp í loftið.
Dýrið var svo vinalegt, að Vippi
sá strax, að óþarfi var að vera
hræddur við það. „Ég heiti Vippi
litli,“ sagði hann. „En ég heiti Komi
lkomi“, sagði dýrið og strauk yfir-
skeggið. Annars var einhver óeirð
yfir Ikoma, hann gat aldrei verið
kyrr, var alltaf að hreyfa sig. „Hvað
„Ég er eins konar lyftudrengur,"
sagði Ikomi.-------
ert þú að gera héma, Vippi litli ? “
spurði hann.
„Ég þarf bara að komast niður. Er
það langt?"
„Það fer eftir því, hvemig á það
er litið,“ sagði Korni Ikomi. „Mér
finnst það ekki langt. Ég er nefnilega
eins konar lyftudrengur og get kom-
izt það í einni svipan, en með þinni
aðferð tekur það eflaust nokkra
daga.“
„Nokkra daga?“ át Vippi eftir
honum efablandinn. „Hvaða tré er
þetta eiginlega, sem ég hefi lent í?“
„Það er risatré," svaraði Ikorni.
„Þú ert að plata mig,“ sagði Vippi
vantrúaður. „Það eru engir risar til.“
„Það veit ég ekkert um,“ svaraði
Korni Ikomi, „en það em áreiðan-
lega til risatré og um það muntu
sannfærast áður en þú kemst niður
á jörðina."
„Þér sögðust vera nokkurs konar
lyftudrengur. Þér vilduð ef til vill
vera svo góður að lofa mér að fylgj-
ast með yður niður," spurði Vippi í
bænarrómi. ■
„Það er alveg sjálfsagt, en verst
er, ef þú skyldir verða loftveikur. Það
verður mikill hraði á okkur."
„Uss, ég er ekkert hræddur um
það,“ sagði Vippi allmontinn. „Þér
ættuð að vita, hve oft ég hefi flogið."
„Jæja, seztu þá á bakið á mér og
haltu þér eins fast og þú getur, því
að missir þú tökin og dettir, þá fer
illa.“
„Þakka yður kærlega fyrir," sagði
Vippi himinlifandi. Hann klifraði upp
á bakið á Ikoma og ríghélt sér um
hálsinn á honum.
„Þá leggjum við af stað,“ sagði
íkomi og stökk beint út í loftið og
notaði rófuna eins og stýri.
Vippi rak upp óp af hræðslu. Ikomi
hlaut að vera búinn að missa vitið.
Auðvitað mundu þeir steinrotast
báðir — en hann hafði varla sleppt
hugsuninni, þegar þeir sátu ömggir á
grein. Ikomi hafði aðeins stokkið
milli trjáa.
„Af hverju farið þér hingað?"
spurði Vippi og skalf enn og nötr-
aði af hræðslu. „Er auðveldara að
komast niður þetta tré en hitt?“
„Þú áttar þig ekki á þessu enn
þá: Við fömm hálfgerðar krókaleið-
ir niður." Svo stökk hann aftur yfir
í sama tréð og þeir höfðu verið í
áður.
„Ég vil ekki vera með lengur,"
æpti Vippi.
„Þú verður að vera það, ég hefi
ekki tíma til að sleppa þér,“ sagði
Ikomi og stökk aftur á ská niður.
Þetta var versta ferðalag, sem
Vippi hafði nokkurn tíma lent í.
Ikomi var hárviss í hreyfingum sin-
um, en samt var Vippi litli dauð-
hræddur.
Þegar hann loks stóð föstum fótum
á jörðu niðri, eftir ótal stökk á milli
trjánna, fannst honum það næsta
ótrúlegt, að hann skyldi halda lífi og
limum. Hann horfði upp eftir þess-
um risatrjám og athugaði bilið á
milli þeirra og þakkaði guði fyrir
lífgjöfina.
„Trúirðu nú að risatré séu til?“
spurði Ikorni til þess að stríða Vippa
litla svolitið.
„Ég gæti, held ég, trúað hverju
sem er eins og stendur," sagði Vippi,
því að hann var enn hálfringlaður i
höfðinu.
„Ertu nú hættur að leika þér?“
var kallað úr tré skammt frá þeim.
Það var kona Korna Ikorna, sem ekki
hafði skilið, hvað orðið var af manni
hennar. „Ég hélt, að þú værir að
leita að ljúffengum köngli handa
mér,“ sagði hún meinlega.
„Ég er að koma, elskan mín,“ svar-
aði Komi Ikomi.
„Nei, skemmtu þér bara,“ sagði
hún og þóttist vera móðguð, en var
það auðvitað ekki.
„Ég var aðeins að hjálpa þessum
litla patta niður á jörðina," sagði
Ikomi í afsökunarskyni.
„Mér sýnist hann líkjast manni,“
sagði hún.
„Ég er líka maður, frú lkomi,“
sagði Vippi.
„Mér er illa við mennina, og þú
ættir að muna það, Ikomi, að það
var maður, sem skaut hana tengda-
móður þína,“ sagði hún og leit ávit-
unaraugum til manns síns.
„Ég er nú á þeirri skoðun, að
mennirnir séu ekki alltaf slæmir,"
hvíslaði Ikomi að Vippa. „Vertu nú
blessaður og þakka þér fyrir sam-
veruna. Þetta var allra skemmtileg-
asta ferð.“ Svo flýtti hann sér upp í
tréð til konu sinnar, áður en Vippi
gat þakkað honum fyrir og kvatt
hann.