Vikan - 31.10.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 44, 1940
11
<|Q Framhaldssaga eftir EDQAR WALLACE
„Og auglýsa hann enn þá meira með því?“
spurði Hermann. „Láta hann fá ókeypis auglýs-
ingu? Það er ekki til neins. Við verðum að finna
einhver önnur ráð.“ Hann fylgdi röðinni með aug-
unum, sem mjakaðist jafnt og þétt að upplýst-
um dyrum verzlunarinnar, og virtist þó aldrei
minnka.
„Gerum ráð fyrir, að þetta haldi svona áfram
og salan hjá þér minnki niður í tiu pund á dag,
hvemig endar það?“ spurði hann.
Það var kökkur í hálsinum á Zeberlieff, sem
hann reyndi að kingja.
„Með gjaldþroti," sagði hann, „verzlunin fer á
hausinn. Við höfum ekki efni á að heyja slika
samkeppni. Við gætum ekki borgað neinn arð,
af því að við höfum enga varasjóði. Og það
eru ekki aðeins við, sem verðum fyrir þessu,
það eru sex verzlanir hér í nágrenninu, sem eru
verr settar en við. Þær fara allar á hausinn.“
„En ef þið komið ykkur allir saman um að
sigra hann í samkeppninni ? “
Leete hristi höfuðið bölvandi.
„Hvað stoða orð! Þetta er staðreynd, sem ekki
er hægt að ganga fram hjá. Hann hefir efni á
að tapa einni milljón punda ■— en við ekki. Hver
heldurðu að vilji leggja fé í verzlun, eins og nú
er ástatt? Ekki einn einasti banki í City mundi
vilja lána okkur grænan eyri, fyrr en það er
fyllilega ljóst orðið, hvað King Kerry hefir í
hyggju. Eina vonin okkar er, að hann þreytist."
„Hann þreytist ekki,“ sagði Hermann.
Hann leit yfir á gangstéttina. Nokkrir
skemmtiferðamenn höfðu safnast þar saman til
að horfa á þessa undarlegu nætursölu. Zeberlieff
kom auga á ungan mann á meðal þeirra, sem
honum fannst hann hafa séð fyrr. 1 fyrstu gat
hann ekki almennilega komið því fvrir sig, hvar
hann hefði séð þetta andlit fyrr, en svo mundi
hann allt í einu, að han'n hafði séð það í Park
Lane. Þetta var ungi stúdentinn, sem komið hafði
að sækja Vem. Hann var aleinn og skoðaði þessa
einstæðu sjón af mikilli athygli.
Kétt hjá stóð annar ungur maður, sem horfði
á það sem fram fór með viðurkenningarsvip.
18. KAPlTULI.
Maðurinn, sem þrætti.
Hermann Zeberlieff var alltaf fljótur að fram-
kvæma hugsanir sinar. Hann varð að komast að
þvi, hvort Vera hefði verið kuldaleg í garð þessa
unga manns.
Hann fór út úr bílnum og mddi sér braut til
Gordons Bray.
„Ég held að við höfum sézt áður,“ sagði hann
um leið o.g hann heilsaði, og hann var svo vin-
gjarnlegur, að það vakti engan grun hjá Gordon.
Þeir spjölluðu saman stundarkom. Auðvitað um
King Kerry.
„Finnst yður hann ekki stórkostlegur ? “ spurði
Gordon Bray með hrifningu.
„Mjög svo,“ sagði Zeberlieff þurrlega.
„Hann er lika svo rausnarlegur í garð starfs-
fólksins,“ hélt Gordon áfram algerlega óafvitandi
um það, að ekkert var ólíklegra til að finna
hljómgrunn hjá Zeberlieff en einmitt hól um King
Kerry. „Eg hitti ungfrú Elsie Marion við hádegis-
verðinn í dag.“
„Elsie Marion ?" spurði Hermann með sýnileg-
um áhuga.
í»að, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. A bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
,,L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, Leete. Bray, sem ætlar að verða
húsameistari, er vinur og nábúi Elsiear.
Kerry trúir Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af því að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu. Vera, hálfsystir
Zeberlieffs, býr hjá honum, af því að faðir
þeirra setti það skilyrði í erfðaskránni, að
þau byggju saman i fimm ár og nú eru að-
eins nokkrir dagar eftir af þeim tíma. Vera
óttast bróður sinn. Bray kemur til að sækja
Veru, og aka þau til skólans, þar sem hún
úthlutar verðlaunum. Bray, sem er einn
nemendanna, fær verðlaun. Hjá Zeberlieff
eru fjórir menn til miðdegisverðar. Vera
vill ekki koma niður til þeirra, en Zeber-
lieff fer þá upp til hennar og ætlar að ráða
hana af dögum. Það tekst þó ekki. Vera
brýtur rúðu í búðarglugga Kings, til þess
að láta setja sig í fangelsi. Elsie hefir keypt
„Evening Herald" fyrir King. Zeberlieff
vill gifta systur sína Hubbard „fagra“, til
þess að klófesta þannig auðæfi hennar.
King stórhækkar allar vörur í „Kerry
Magasin", fullkomnar verzlunina geysi-
mikið og veltan verður gífurleg.
Gordon kinkaði kolli.
„Já, einkaritara hans; við bjuggum einu sinni
á sama stað“ — hann brosti — „áður en Elsie
datt í lukkupottinn."
„Og hvað segir hún um mikilmennið ? “ spurði
Hermann og það var ekki laust við hæðnishreim
í röddinni.
Gordon hló. „Yður finnst sjálfsagt, að ég sé
nokkuð fljótur til að hrífast," sagði hann, „og
þér, sem Ameríkumaður, eruð sjálfsagt vanur
starfsaðferðum og dugnaði landa yðar, og finnst
því ekki eins mikið til um aðferðir hans og mér.“
„Jú, það getið þér verið viss um,“ sagði Her-
mann, en átti þó ekki alveg við það sama og
Gordon.
„Ég vildi gjarnan fá tækifæri til að tala við
yður, herra Bray, það er svo margt, sem við gæt-
ur talað um. Mér hefir verið sagt, að þér hafið
verið í réttinum, þegar dómurinn var kveðinn
upp yfir systur minni."
Gordon sneri sér við og leit á hann alvarlegum
augum.
„Já,“ sagði hann stillilega.
„Það var ljóta vitleysan, að hún skyldi taka
upp á þessu," sagði Hermann.
Gordon roðnaði.
„Ég held, að hún muni hafa haft mikilvæga
ástæðu til þess,“ sagði hann.
Hermann brosti með sjálfum sér. Hann var
greinilega einn' af þessum sauðtryggu greyjum,
sem tilbiðja konuna sem þeir elska, og láta hana
sparka í sig eða klappa sér, allt eftir duttlungum
hennar.
„Ætlið þér að koma og spjalla við mig?“ spurði
hann.
„Hvenær?" spurði Gordon.
„Núna,“ sagði Zeberlieff.
Gordon starði á hann.
„En er það ekki allt of seint?" spurði hann.
„Alls ekki, ef þér hafið tima til þess.“
Þeir gengu að bílnum og Zeberlieff kynnti
Gordon fyrir herra Leete. Leete átti erfitt með
að dylja óánægju sína yfir nærveru þessa þriðja
manns, einmitt núna, þegar hann hafði ætlað að
biðja Zeberlieff um lán til að styrkja Gouldings
í samkeppninni.
Leete var ekið heim til sin, en hinir tveir héldu
áfram til Park Lane og settust þar inn á skrif-
stofu Hermanns.
„Ég sný mér beint að málinu, herra Bray,“
sagði Hermann, eftir stundarkom. „Eins og þér
ef til vill vitið, er ég auðugur maður, og þér eigið,
eftir því sem mér hefir skilizt, engar allsnægtlr
af þessa heims gæðum."
Gordon Bray kinkaði kolli.
„Það er rétt,“ sagði hann.
„Ég er fús til að hjálpa yður, ef þér viljið
hjálpa mér,“ hélt Hermann áfram. „Þér vitið
kannske, að systir mín er trúlofuð?"
Það var stutt þögn; svo sagði Gordon, og rödd-
in var svo lág að varla heyrðist:
„Nei, það vissi ég ekki.“
Hermann leit hvasst á hann.
„Jú, hún er trúlofuð vini mínum Martin Hub-
bard — þér hafið kannske heyrt hann nefndan —
hann er einn af kunnustu mönnum borgarinnar,
og er mér mjög nákomin, af því að hann heitir
sama nafni og þjónninn; ég skal alltaf minnast
hans,“ sagði hann brosandi.
Fram að þessu hafði Zeberlieff ekki látið sér
til hugar koma, að hann gæti á nokkum hátt
sært tilfinningar Gordons. Það hafði aldrei hvarfl-
að að honum, að maður af alþýðustétt gæti borið
í brjósti alvarlegar tilfinningar í garð konu, sem
stóð honum svo langtum ofar í mannfélaginu.
Það var eitthvað í andliti unga mannsins, sem
kom honum á óvart, og hann horfði tortrygginn
á hann.
„Ég vona, að þér samþykkið trúlofun systur
minnar,“ sagði hann með góðlátlegu hæðnisbrosi.
„Það er ekki á mínu valdi að samþykkja eða
banna það,“ sagði Gordon rólega. „Ég get aðeins
látið í ljósi von mína um það, að hún megi verða
hamingjusöm."
Gmnur Hermanns hvarf.
„Ég býst ekki við, að hún verði neitt sérlega
hamingjusöm," sagði Hermann kæruleysislega.
„Þegar á allt er litið, er hamingjan býsna óljóst
hugtak. Kona, sem á tvær til þrjár milljónir
punda, getur fundið hamingju, þar sem fátæk
köna —“
„Hvernig get ég hjálpað yður?“ hrópaði Gor-
don. Hann varð að segja eitthvað. Honum fannst,
að hjartsláttur sinn hlyti að heyrast um allt
herbergið. Ömurleikatilfinninguna, sem hafði
gripið hann, mátti greinilega lesa á andliti hans.
„Ég hefi ástæðu til að halda," sagði Hermann
hægt, „að systir mín hafi mikið álit á yður. Ég
minnist þess nú, að hún hefir oft talað um yður.
Það kemur mjög oft fyrir," hélt hann áfram, án
þess að taka nokkurt tillit til tilfinninga Gordons,
„að ungar stúlkur af stétt systur minnar taka
mikið tillit til ráða, sem þær fá frá mönnum af
yðar stétt, og ég held, að þessu sé þannig varið
með systur mína og yður. Þér gætuð orðið mér
til mikillar hjálpar," sagði hann með áherzlu, „ef
þér viljið neyta áhrifa yðar til að flýta fyrir þess-
ari giftingu, þegar systir mín kemur úr fangels-
inu. Ég býst við,“ sagði hann hugsandi, „að hún
muni sýna mótþróa, þegar hún kemst að raun
um, að ég hafi komið málinu í kring."
„Hún veit það þá ekki?“
„Ekki ennþá," sagði Hermann. „Systir mín er
óvenjuleg ung stúlka; hún hefir oft valdið mér
áhyggja í þau ár, sem ég hefi borið ábyrgð á
velferð hennar. Þér eruð svo mikill heimsmaður,
herra Bray, að þér hljótið að skilja ábyrgð mína,
og viðleitni mína til að tryggja henni hamingju-
sama framtíð. Svona auðug, ógift stúlka er sífellt
i hættu fyrir samvizkulausum fjárplógsmönnum,"
hélt hann áfram og trommaði með fingrunum á