Vikan - 24.01.1994, Qupperneq 18

EINS OG AÐ MISSA BARNIÐ SI7T OFAN I GROFINA
<
hjá mjög góöu fólki, sem var
barnlaust. Hann sækir nú
nám í Öskjuhlíðarskóla og
honum gengur vel eftir því
sem ég best veit, hann verð-
ur 8 ára í mars.
í nóvember var mér Ijóst
að ég gæti ekki hugsað mér
að Hinrik yrði einn í Hraun-
berginu yfir jólin og spurði
hvort hann mætti dvelja hjá
mér yfir hátíðarnar. Þá var
mér sagt að búið væri að
finna fósturforeldra fyrir
hann líka og brátt flytti hann
til þeirra í þorp norður í land.
Nú var líka klippt á heim-
sóknir mínar til hans. Hann
fór norður um miðjan des-
ember. Maður getur ekki lýst
því með orðum hvernig
manni líður þegar svona er
komið.
Ég frétti ekkert af strákun-
um, ég sendi þeim jólagjafir
og ég fékk gjafir frá þeim.
Eftir áramótin var mér sagt
að sambúðin nyrðra gengi
ekki sem skyldi. Nokkrum
vikum síðar frétti ég svo að
Hinrik væri kominn aftur til
Reykjavíkur og dveldi til
meðferðar á barnageðdeild-
inni við Dalbraut.
Um jólin hafði það gerst
að sonur mannsins frá fyrra
hjónabandi dvaldi hjá hjón-
unum. Á meðan Hinrik var
að reyna að falla f kramið
kom þessi drengur og fannst
þessi nýi drengur líklega
vera að storka sér. Þetta
endaði með því að Hinrik var
sendur til baka. Þegar ég
frétti að hann væri kominn
suður tók ég mig til og mætti
á Dalbrautina án þess að
biðja um leyfi til að fá að
heimsækja drenginn. Ég
hafði hringt og spurt hvernig
honum liði, hvort búið væri
að finna eitthvað sérstakt
sem amaði að honum og
svo framvegis. Mér var þá
sagt að ég ætti ekkert með
það að vera að skipta mér af
honum, ég ætti að láta hann
í friði. Ég sagði konunni,
sem ég ræddi við f símann,
að ég væri nú einu sinni
móðir barnsins. Þá var mér
svarað því til að hún vissi al-
veg hvernig ég væri þar eð
hún væri með stóran stafla
af skýrslum um mig fyrir
framan sig.
Þegar ég kom á staðinn
sá ég son minn af tilviljun
frammi á gangi. Ég tók auð-
vitað utan um hann alls hug-
ar fegin. Starfsfólk dreif þá
að okkur og horfði á mig
með reiðilegum svip. Mér
fannst eins og ég væri að
gera eitthvað af mér og
sleppti barninu. Ung stúlka
sem þarna vann tók dreng-
inn og hvolfdi sér yfir hann
eins og hann væri í stórkost-
legri hættu. Hún tók hann
með sér eftir ganginum.
Drengurinn varð jafnagndofa
og ég. Hún fór með hann inn
í herbergi. Ég kom á eftir og
ætlaði að opna en þá var
hurðinni haldið svo ég kæm-
ist ekki inn. Ég varð ofsalega
reið yfir þessar framkomu,
ég vissi ekki lengur hvaðan
á mig stóð veðrið. Ég fékk
líka samviskubit yfir því að
hafa farið á fund drengsins
án þess að hafa fengið til
þess leyfi.
Það er mikill sársauki sem
verður þegar móðir og börn
eru slitin í sundur æ ofan í
æ. Ég veit ekki enn hvers
vegna ég fékk ekki að heim-
sækja drenginn á Dalbraut-
ina og enginn af fjölskyldu
hans mátti heimsækja hann
í langan tíma. Föðuramma
hans og afi, sem höfðu mikið
verið með hann og voru hon-
um afar góð, fengu heldur
ekki að koma til hans. Þeim
sárnaði það mjög og áttu erf-
itt með að skilja framferði af
þessu tagi.
Nú var svo komið að ég
kærði meðferð málsins.
Á FUND
UMBODSMANNS
ALÞINGIS
Það næsta sem ég gerði var
að fara á fund umboðs-
manns Alþingis. Lögfræðing-
urinn þar sagði mér að hann
gæti ekkert gert í málinu
nema hann sæi að beinlínis
væri verið að brjóta á mér.
Hann gæti þó samið bréf fyr-
ir mig þar sem um það yrði
beðið að málið yrði tekið
upp. Svarið kom um hæl án
þess að talað væri við mig.
Þar kom fram það mat yfir-
valda þess efnis að aðstæð-
ur mínar- hefðu ekki breyst
það til batnaðar að ég væri
fær um að veita Hinrik þann
stuðning sem honum væri
nauðsynlegur auk þess sem
hann þyrfti á sálfræðilegri
aðstoð að halda. Lögfræð-
ingurinn samdi þá annað
bréf þar sem hann gat þess
meðal annars að þær grein-
ar barnarverndarlaga, sem
vitnað hefði verið til í svar-
bréfinu, ættu ekki við í
þessu tilviki auk þess sem
hann bað um frekari skýring-
ar.
Það leið og beið án þess
að svarbréf bærist og að þvf
kom að ég hringdi til Félags-
málastofnunar til að freista
þess að fá eitthvað að vita
hvar málið væri niður komið.
Þá var mér boðið að fara á
fund sálfræðings. Ég þáði
það og þótti mjög gott að
tala við hann. Hann þekkti
ekki allar hliðar málsins en
bað mig að lýsa því hvernig
ástandið hefði verið og málin
hefðu þróast eftir að ég kom
heim af Dyngjunni og af
hverju hlutirnir hefðu farið
svona. Þegar ég sagði hon-
um að ég hefði fallið einu
sinni og fengið mér bjór um-
rætt kvöld spurði hann hvort
það hefði verið allt og sumt.
Hann virtist sýna mér mikinn
skilning, sá eini held ég sem
ég hef talað við innan þess-
ara stofnana sem hefur
komið fram við mig eins og
vitiborna manneskju, án
þess að setja upp svip dóm-
arans. Honum fannst ein-
kennilegt að ég hefði ekki
fengið að heimsækja dreng-
inn hvað þá annað.
Það næsta, sem gerðist,
var að haft var samband við
mig og mér greint frá því að
ég mætti heimsækja son
minn með því skilyrði að ég
drægi kæruna til baka. Ég
gerði það en vissi jafnframt
að það var gegn sannfær-
ingu minni. Þarna var spurn-
ingin um það hvort ég mætti
heimsækja barnið mitt eða
ekki.
VAR SJÁLFUR
MISNOTAÐUR SEM
BARN
Loksins fékk ég að hitta Hin-
rik. Þá var hann búinn að
sitja spenntur og bíða eftir J
mér í að minnsta kosti
|í
klukkutíma. Hann var í góðu
jafnvægi að því er virtist. Ég
veit ekki nema að hann hefði
verið það líka þó svo hann |
hefði fengið að koma til mín I
öðru hverju og ég fengið að
heimsækja hann reglulega.
Aðalástæðan fyrir því að
honum var farið að líða betur
var sú að hann var laus við
stóra hálfbróður sinn, Björn,
sem hafði misnotað hann
kynferðislega - en hann ¥
sagði ekki frá því fyrr en í
fóstrinu fyrir norðan. Ég
þekki ekki smáatriði málsins
en ég veit nú að Björn var
farinn að eiga við Jóhann
litla þegar hann var þriggja
ára, skömmu áður en við
fluttum upp í Breiðholt. Ég
reyndi að spyrja Hinrik þegar
ég kom heim af Dyngjunni
hvort stóri bróðir hefði líka
gert eitthvað við hann. Hann
horfði bara á mig með sínum
stóru, bláu augum og spurði:
„Hvað meinarðu?" Mér
fannst eins og barnið vissi
ekki hvað ég hefði verið að
fara því að ef hann hefði
orðið fyrir því þá hlyti hann
að vita hvað ég átti við.
Kannski vildi hann að ég
væri berorðari - en ég gat
það ekki. Það er enginn vafi
á því að hann varð svona |
erfiður þegar stóri bróðir
hans var farinn að misnota
hann.
Þessi heimsókn gerði mig
sáttari við ástandið, ég sá að
Hinrik var orðið rórra. Nú býr
hann á nýju heimili í borginni
þar sem hann fær alla hugs-
anlega aðstoð, honum geng-
ur mjög vel í skólanum og
fékk meðal annars 10 í
stærðfræði á dögunum. Mér
þykir hins vegar mjög leitt
hvað ég fæ sjaldan að heim- j
sækja hann - nærvera mín
þykir ekki æskileg að því er
virðist.
- Hvers vegna byrjaði sá
elsti á þessu, hefurðu hug-
mynd um það?
Hann reyndi að verja sig
við mig þegar málið kom
upp. Hann sagði mér að ein- J
hvern tímann hefði maður
tekið sig upp í bíl vestur í bæ
árið 1979 og verið eitthvað |
að eiga við sig. Guðný, elsta ;
dóttir mfn, sem ég eignaðist
17 ára gömul, er nú orðin 26
■ Starfsfólk dreif þó að okkwr og
horfði á mig með reiðilegum svip.
Mér fannst eins og ég væri að gera
eitthvað af mér og sleppti barninu.
Ung stúlka sem þarna vann tók
drenginn og hvolfdi sér yfir hann eins
og hann væri i stórkostlegri hættu.
1 8 VIKAN 1. TBL. 1994