Vikan - 20.12.1995, Page 21

FÓLK SENT Í
ÆFINGABÚÐIR
Að sögn Teits var mikið
um að fólk væri sent í endur-
hæfingabúðir, jafnvel út af
smáatriðum. Hermenn höfðu
fundið gamalt hermerki í
verslun frænda Teits. Sökum
þess ienti hann í endurhæf-
ingabúðum. Lífið var mjög
erfitt þar og dóu margir í vist-
inni, m.a. margir af kunningj-
um Teits. Þeir, sem sluppu
úr prísundinni, voru oftast
nær dauða en lífi.
Teitur segir að yfirvöld hafi
gefið fjölskyldunni hans
landskika sem þau áttu að
rækta. Þessi landskiki var
ekkert nema þéttur frum-
skógur. Engin í fjölskyldunni
hafði áður unnið við land-
búnað svo þau vissu lítið
hvað þau voru að fara út í.
En þau gerðu það sem þeim
var sagt.
VORUM 526 MANNS
UM BORÐ í LITLUM
BÁTI
Teitur heidur áfram. „Við
hugsuðum oft um að flýja
land. Það fyllti svo mælinn
þegar átti að senda mig í
herinn. Ég, tveir bræður mín-
ir og ein systir komumst á
bát sem sigldi til Malasíu.
Báturinn var um 25 metrar á
lengd, 5 metrar á breidd og
var upp á þrjár hæðir. Við
þurftum svo að dúsa um
borð í bátnum í fimm daga
ásamt 522 öðrum flótta-
mönnum. Flestir bátanna,
sem notaðir voru til að flýja
á, voru alger ræksni og
margir sukku. Nokkrir vinir
mínir, sem höfðu flúið á und-
an mér, drukknuðu. Það
hafði verið ákveðið að ég
færi með öðrum báti en það
var hætt við það á síðustu
stundu. Sá bátur sökk og all-
ir um borð drukknuðu. Ég
var heppinn," segir Teitur.
LAMINN OG HÓTAÐ
LÍFLÁTI
Það blés ekki byrlega þeg-
ar komið var til Malasíu. Það
átti að senda þau til baka.
Eða öllu heldur að senda
þau á haf út og trúlegast láta
þau deyja drottni sínum þar.
Þessu mótmælti allur hópur-
inn og neitaði að fara. Þá var
Davor Pur-
isic starf-
aði sem
lögreglu-
maður í
Sarajevo
en vinnur
nú fyrir
Securitas i
Reykjavík.
„Ástandiö
er hræöi-
legt heima
og fólk er
hrjáð bæði
á sál og lík-
ama.“
þeim hótað lífláti og þau
lamin með reyrprikum þang-
að til þau gáfust upp og létu
tilleiðast.
Báturinn þeirra var dreg-
inn út af herskipi frá Malasíu
í áttina til Víetnam. Þetta var
um miðja nótt og veðrið
mjög vont. Stýrið hafði verið
tekið af þannig að báturinn
var stjórnlaus. En þau vildu
frekar taka áhættuna á hafi
úti en fara aftur til Víetnam
og klipptu á kaðlana. Her-
skipið hringsólaði um skeið f
kringum bátinn en lét hann
svo eiga sig og sigldi burt.
NOTUÐU RÖRTÖNG
FYRIR STÝRI
„Við notuðum rörtöng fyrir
stýri,“ segir Teitur. „Þetta var
erfið nótt en einhvern veginn
björguðumst við og kom-
umst í land á lítilli eyju í
Malasíu. Við létum fyrirber-
ast í borg einni á eyjunni og
fórum huldu höfði í þrjár vik-
ur. Þá voru boð látin út
ganga um að allir flóttamenn
þarna yrðu sendir til eyjar í
nágrenninu þar sem flótta-
mannabúðir voru starfrækt-
ar. Þeir, sem kæmu of seint,
fengju ekki að fara með og
yrðu sendir á haf út. Ég og
systkini mín fórum niður að
skipinu og biðum. En þegar
röðin var að koma aö okkur
var sagt að skipið væri fullt
og tæki ekki fleiri. Sem betur
fer þekktum við stelpu, sem
vann þarna, og
hún bað hermennina um að
hjálpa okkur. Þeir létu tilleið-
ast og við komust um borð.
Þar skall hurð nærri hælum.
Það voru margir sem komust
ekki með skipinu. Þeir voru
sendir í bátana sína og
dregnir á haf út. Flestir
drukknuðu."
ÍSLENSKAN ERFIÐUST
Þremur mánuðum seinna
og fimm mánuðum eftir flótt-
ann frá Víetnam voru syst-
kinin komin til íslands. „Mér
12. TBL. 1995 VIKAN 21
LIFSREYNSLA