Vikan - 20.12.1995, Blaðsíða 54

BLÓMARÓSIR
þetta með tvær hendur tóm-
ar en full löngunar til að
bjarga okkur sjálf. Við opn-
uðum 10. nóvember I962 að
Strandgötu 35 (í gamla póst-
húsinu). Fyrstu árin voru
vægast sagt mjög erfið.
Börnin þrjú á aldrinum 4-10
ára. Ég keyrði ekki bíl og
þær voru margar ferðirnar á
milli búðarinnar og heimilis-
ins. Við sóttum blómin til
Reykjavíkur eftir lokun á
kvöldin. Þá sáum við hversu
mikið við gátum keypt. Við
áttum ekki nema þá peninga
sem komu inn dag hvern.
Og vinnan var endalaus.
Ég var ein í afgreiðslu all-
an daginn. Þá var opið til kl.
sex og þá var hlaupið heim
og eitthvað eldað fyrir fjöl-
skylduna og krökkunum
komið í rúmið. Síðan var aft-
morgni og var við afgreiðslu
þann daginn til kl. sex. Síðan
tók við undirbúningur fyrir
kransana. Ég lauk því um
nóttina og opnaði verslunina
á föstudagsmorgni og var
við afgreiðslu allan daginn.
Þá tók við skreytingin á
krönsunum. Þegar henni var
lokið um nóttina lagði ég af
stað með kransana og blóm-
in á kisturnar, klippur og allt
tilheyrandi fótgangandi að
Hafnarfjarðarkirkju. Ég hafði
fengið lánaðan lykil að kirkj-
unni og hófst nú handa við
að búa til púðann undir eina
kistuskreytinguna. Þegar ég
var að negla púðann á kist-
una var barið að kirkjudyr-
um. Ég hrökk í kút því klukk-
an var fjögur að nóttu og
vont veður úti. Ég var hrædd
við að opna, hélt þetta væri
■ „Þegar ég var að negla púðann á kistuna var
barið að kirkjudyrum. Eg hrökk í kút því klukk-
an var Ijögur að nóttu og vont veður úti."
■ „Minningarnar eru margar og skemmtilegar.
Jólin eru eftirminnilegust eins og hjó dætrunum
og barnabörnunum."
ur farið niður í búð og unnið
fram á nótt.
Það var margt öðruvísi og
erfiðara á þessum fyrstu ár-
um. Svokallað „oassis“ sem
nú er ómissandi í skreytingar
þekktist ekki. Ég hef alltaf
gert mikið af því að skreyta
líkkistur og í mörg ár bjó ég
til púða úr mosa sem ég svo
negldi á kisturnar sem undir-
stöðu fyrir skreytingarnar.
Það var mikil vinna og erfitt
að fá gott hald fyrir skreyt-
ingarnar svo þær héldu í
hvaða veðri sem var. Það
tók langan tíma að skreyta
hverja kistu. í dag er þetta
svo miklu auðveldara. Það
var eins með kransana. Ég
þurfti að búa þá til frá grunni.
Maðurinn minn beygði og
krækti saman hring úr
steypustyrktarjárni sem ég
svo vafði með hálmi sem ég
fékk að hirða í Kaupfélaginu.
Síðan fór ég út og klippti
lyng til að klæða hringinn
með. Þá var ekkert grænt til
eins og notað er í dag.
í þá daga var jarðsett á
laugardögum og í flestum til-
fellum var húskveðja áður.
Fólk var kvatt á heimilum
sínum. Einn laugardag fóru
fram þrjár jarðarfarir. Ég
þurfti að skreyta þrjár kistur
og útbúa marga kransa. Ég
fór að heiman á fimmtudags-
drukkinn maður. Ég fór fram
að dyrum og spurt var hver
þar væri? Ég spurði á móti
hver væri úti? Þetta reyndist
vera lögreglan sem hafði
haldið að verið væri að brjót-
ast inn í kirkjuna er hún
heyrði hamarshöggin frá
mér. „Ertu hérna ein um
miðja nótt?“ spurði lögreglu-
maðurinn og leit skelfdur inn
f kirkjuna. Þegar ég hafði
lokið við að skreyta kistuna
hélt ég af stað fótgangandi
með allt mitt hafurtask í
næstu kistuskreytingu í
heimahúsi úti í bæ. Þar var
ég mætt kl. sjö um morgun-
inn. Tekið var á móti mér
með kaffi og meðlæti og
þeirri skreytingu lauk ég kl.
tíu. Síðan hélt ég niður í búð
og náði í blóm á þriðju kist-
una. Gísli Jón, maðurinn
minn, keyrði mig að „kassa-
húsinu“ við Lækjargötu.
Þar var tekið á móti mér
með kaffi og meðlæti af hús-
móðurinni og síðan lauk ég
við að skreyta kistu hús-
bóndans kl. tvö. Þaðan hélt
ég svo niður í búð. Gunnþór-
unn, mágkona mín, afgreiddi
í búðinni þann daginn því ég
átti eftir að útbúa nokkra
brúðarvendi. Þá var alltaf gift
kl. sex á laugardögum.
Ég hélt síðan heim og allt
hafðist þetta. Ég var hins
vegar orðin gjörsamlega
uppgefin og svaf langt fram-
eftir á sunnudag.
„En gleðin yfir því hvað
fólk tók okkur vel og var vin-
samlegt og gott var það sem
sem dreif okkur áfram. Við
fengum að kynnast því í öllu
púlinu hve miklu góður hug-
ur og velvilji áorkar. Hafnfirð-
ingar tóku okkur mjög vel og
studdu okkur með því að
versla við okkur. I969 réð-
umst við í að kaupa hús-
næðið, sem við erum í í dag,
að Linnetstíg 3. Það voru
mikil viðbrigði eftir þrengslin
í gömlu búðinni. Maðurinn
minn setti þetta í stand. Það
þurfti ýmislegt að gera,
mála, setja upp innréttingu,
búðarborð og kaupa mikið af
vörum í þetta stóra pláss
sem við héldum að við gæt-
um aldrei fyllt.“
Minningarnar eru margar
og skemmtilegar. Jólin eru
eftirminnilegust eins og hjá
dætrunum og barnabörnun-
um. „Þegar lokað var að
kvöldi Þorláksmessu og við
vorum svo þreytt að við viss-
um varla hvað við hétum tók
gleðin völdin og það var
hlegið og glaðst yfir góðum
degi. Allar hillur hálftómar.
Þetta góða fólk, sem ég
hafði í vinnu, var svo ánægt.
Við vorum eins og ein stór
fjölskylda. Allir sem einn.“
Nú í nóvember er verslun-
in 33 ára. Hvað er þér efst í
huga við þau tímamót?
„Reynslan hefur kennt
mér margt. Ég er gætnari og
treysti ekki öllum eins og ég
gerði áður. Margt mundi ég
líka gera öðruvísi nú en áð-
ur, að fenginni reynslu. Mjög
mikilvægt er að vera heiðar-
legur gagnvart sjálfum sér
og öðrum. Þetta hefur verið
vinna og aftur vinna og miklu
lengri vinnudagur en hjá
þeim, sem vinna hjá öðrum,
og oft kauplaust. En efst í
huga mér er þakklæti til
Hafnfirðinga fyrir áralanga
tryggð og viðskipti. Börnin
mín fóru margs á mis vegna
búðarinnar. Hún hafði for-
gang. Dætur mínar eru nú
eldri en ég var þegar við
opnuðum verslunina og þær
hafa svo mikla reynslu. Þær
ólust upp við blóm og skreyt-
ingar og voru ekki háar í loft-
inu þegar þær byrjuðu að
pota einhverju saman. Okk-
ur þykir öllum svo vænt um
búðina okkar og það breytist
ekkert.“
Dætur Dúnu, þær Gyða
og Sigríður, hafa báðar sótt
námskeið í blómaskreyting-
um hér heima og erlendis.
Þær hafa meðal annars ver-
ið í skóla í Vínarborg. Gyða
stundaði þar nám í Schön-
brunn í þrjú ár. „Þar lærði ég
auðvitað margt en lengi býr
að fyrstu gerð. Ég fékk mína
fyrstu kennslu hjá mömmu
áður en ég fór á nokkurt
námskeið. Hún hefur aldrei
lært neitt í sambandi við
skreytingar en hefur þurft að
bjarga sér og hefur það í sér
sem þurfti til. Var ófeimin við
að prófa nýtt þannig að
reynsla hennar og áræði
hefur kennt okkur Siggu
mest.“
Sigrfður stundar nú nám í
blómaskreytingum í Dan-
mörku. „Ég fór aðallega til að
víkka sjóndeildarhringinn og
verða víðsýnni. Ég hef líka
alltaf verið hrifin af því sem
Danir gera í blómaskreyting-
um. Ég reyni að gleypa allt í
mig, sem mér finnst sniðugt,
og síðan fór ég á þau nám-
skeið sem eru í boði. Fyrir
mér er dvölin úti nokkurs
konar vítamínsprauta. Við
Gyða störfuðum um tíma í
blómabúð í Austurríki, síðan
fórum við til Frakklands á
námskeið. í blómaskreyting-
unum er alltaf hægt að læra
eitthvað nýtt. En hvað er í
tísku f dag? Það er allt í
tísku sem er gamaldags.
Blómaskreytingar fylgja alltaf
húsgagna- og fatatískunni.
Þetta verður allt að passa
saman og nú er rómantíkin
allsráðandi. Konurnar eru
dömulegar og vilja fá blóm
og skreytingar í stíl. Um jólin
verða skreytingarnar loga-
gylltar með vínrauðu, grænu
og koniakslitu. Gamaldags
og rómantískar." □
Lausn á krossqátu í slðasta blaði
+ + + + + + + k S S T + K Ö + G + S
+ + + + + + A L L T 1 V 0 L L I + N
+ + + + + + + F A U T I N N + G H I
+ + + + + + + K U Ð U N G + K A J L
B A S + Ö R F 0 K A + D Ó L A + A L
+ R 0 R R A + N U R T A + J K L + D
p E N I S + F A R + J + L Ú K A s +
s K A K K A R + + J Ó L A F A S T A
+ S + K A R E N + Ó N Ý T T + A R M
s T R A M M I + S A K K A + V + A L
+ K Ó + M A S S A + A U R + 0 R K A
+ A G A T + T + D E R R I N G + P +
ö R + L E K A N D 1 + + + K U L Ö S
+ + F I R N + Æ R N A R + + N Ý T A
Þ 0 R N + ö F G A N N A + A + S T U
+ G A + S T A U R + D U L + M A U R
+ + V E L T U R + 1 + S ú M I + N +
N ó I N A U T + S K A P M I L D U R
+ S K 0 R R I + K 0 L L + K L A M I
0 K + K K + + H A R L A A L I R + F
+ A K + + A T A R N A T + A + I N A
+ B k S + M E R K I R + k S T A A H
+ A R + K A R P A + + A T T I R + J
0 R N A + S T A L L U R + + M 0 T A
N A V s T A N I + V I Ð K 0 M U R
s T U N D A R F R I Ð U Rl + R A G N
Lausnarorð: S T U N D A R F R I Ð U
54 VIKAN 12. TBL. 1995