Vikan - 20.08.1998, Side 6

Herra Garðar - landvörður
A lUYJU SVIÐI
Það eru tvö ár síðan Garðar Siggeirsson seldi versl-
un sína, Herragarðinn, sem hann hafði rekið í 25
ár. Frá þeim tíma hefur hann ekki leitt hugann að
viðskiptaheiminum og nýtur þess að ganga einn
um fjöll og firnindi. Honum tókst það sem margir
ætla sér þegar skipt er um starfsvettvang: að
draga sig alveg út úr því sem var og takast á við
nýtt hlutverk.
Sjálfsagt eru þeir ekki
margir sem sjá Garðar í
Herragarðinum - eða
herra Garðar eins og hann er
oft kallaður - fyrir sér í útivist-
argalla, aleinan á gangi
snemma morguns eftir veg-
slóða. Þannig hefur líf hans
samt sem áður verið í sumar.
Garðar var landvörður á Snæ-
fellsnesi, þar sem opnaður
verður Þjóðgarður árið 2000:
„Ég hef alltaf verið mikið
fyrir útivist,” segir Garðar.
„Ellefu ára gamall rölti ég
niður á BSÍ með vinum mín-
um, tók rútu upp að Skíða-
skálanum í Hveradölum og
fór að kanna ókunnar slóðir.”
VERSLUNAREIGANDI
OG RÆSTINGARKONA
Kannski hefði hann átt að
leggja fyrir sig störf sem
tengdust útiveru á íslenskum
heiðum, en leið Garðars lá
fljótlega inn í viðskiptaheim-
inn:
„Eftir tíu ára starf hjá
Herradeild P.Ó. ákvað ég að
fara út í eigin rekstur. Þeir
Pétur og Óli voru góðir yfir-
menn sem kenndu mér margt.
Ég byrjaði að reka Herra-
garðinn á 40 fermetrum; var
þar allt í senn, innkaupa-
stjóri, verslunarstjóri, ræst-
ingarkona og gluggaþvotta-
maður.”
Starfsemin jókst gríðarlega
og voru Herragarðarnir orðn-
ir tveir þegar Garðar seldi fyr-
ir tveimur árum; í Kringlunni
og í Aðalstræti. Hann segist
hins vegar alls ekki hafa verið
búinn að fá nóg af verslunar-
rekstri:
„Hins vegar barst mér tilboð
sem ég gat ekki hafnað,” segir
hann þegar hann er beðinn
um skýringu. „Ég ákvað að
fara að njóta lífsins og slappa
af, fara yfir í verðbréfavið-
skipti og fjárfestingar og gera
það sem mig hefur langað til
að gera allt lífið: að skoða
heiminn. Það, að reka fyrir-
tæki, er 24 tíma vinna, allan
ársins hring.”
Það fyrsta sem Garðar gerði
eftir að hann hafði selt Herra-
garðinn var að fara í ferðalag:
„Ég fór til Ekvador og
Galapagoseyja og á Amason
svæðið. Það var mikil upplif-
un.”
AÐDRÁTTARAFL
ÞJÓÐGARÐA
Þetta var síður en svo fyrsta
ferð Garðars á fjarlægar slóðir
en meðal þeirra ferðalaga sem
hann hefur tekið sér á hendur
er mánaðarlöng gönguferð
um Nepal, þar sem hann kleif
fimm þúsund metra há fjöll og
svaf í tjaldi í 20 stiga frosti.
„Ég hef starfað með Flug-
björgunarsveitinni frá árinu
1965 og hef alltaf haft gaman
af útivist og ferðalögum. í
mörg ár hef ég líka skotist í
A gömlum sloðum, i hjarta
miðbæjarins: „Ég er sem ^
betur fer gæddur þeim '
hæfileika að taka á móti >:
því sem að höndum ber.” ^
það að vera skálavörður í
Hrafntinnuskeri og Hvítár-
nesi og tekið að mér ýmis
störf í sjálfboðavinnu - ánægj-
unnar vegna.”
En hvernig kom það til að
heimsborgarinn gerðist land-
vörður?
„Þeir hjá Náttúruverndar-
ráði vissu af áhuga mínum á
landinu og af störfum mínum
hjá Ferðafélaginu og þegar
ákvörðun var tekin um að
gera Snæfellsnes að þjóðgarði
árið 2000 hringdu þeir til mín
og buðu mér starf landvarðar.
Það sýnir að allir draumar
geta ræst. Ef þig langar til að
eitthvað rætist, skaltu bara
hugsa nógu sterkt um það,”
segir Garðar og það er ljóst að
hann talar af reynslu.
Hann segir að þjóðgarður-
inn muni ná frá Hellissandi
niður að Arnarstapa og
strandlengjan verði öll friðuð:
„I sumar hef ég starfað við
að gera þetta svæði eins ferða-
og vistvænt og hægt er; skipu-
leggja gönguleiðir, setja upp
skilti og kanna hug bænda og
annarra búaliða til þeirra
breytinga sem verða þegar
þessi þjóðgarður verður stofn-
aður. Kannanir hafa sýnt, að
þar sem þjóðgarðar rísa, eykst
ferðamannastraumurinn um
mörg hundruð prósent, vegna
þess að þjóðgarðar hafa alltaf
mikið aðdráttarafl.”
GÓÐ ÞJÓNUSTULUND
SKILYRÐI
Þegar Garðar er spurður eft-
ir hverju hann hafi farið við
merkingu gönguleiða svarar
hann: „A Snæfellsnesi hefur
verið verbúð um aldir og
þangað hefur fólk sótt í út-
róðra hvaðanæva af land-
inu. í hrauninu hafa mynd-
ast ákveðnar gönguslóðir,
sem hafa troðist í hraunið í
gegnum hundruðir ára. Þetta
eru mjög verðmætar „götur”,
því þær segja sögu fólksins
sem sótti á Snæfellsnesið. Á
Búðum bjuggu um tíma um
500 manns og sömu sögu er að
segja um Arnarstapa og
Dritvík. Þessar verbúðir eru
þarna urn allt og þarna er
hægt að „ganga um sjóminja-
söguna” ef svo má segja. Við
sjáum í ströndinni förin eftir
Viðtal: Anna Kristine Magnúsdóttir
Ljósmynd: Sigurjón Ragnar
A